CJ101720

De jonges sitte yn 'e skoalle, mar sy ha gjin oandacht foar hwat meester har fortelt. Dêr komt meester ta de ûntdekking, dat se mear oandacht ha foar in mich dy't yn 't lokael omfljocht as foar de lessen.
Meester seit tsjin 'e jonges: "Opgelet! Julle moet beter naar mij luisteren. Laat die vlieg maar met rust."
Mar it holp net folle, hwant de hiele klasse folge de mich mei de egen.
Meester wist net rjocht hoe't hy der mei oan moest. Hy sei tsjin 'e jongens: "Vang die vlieg maar. Dan zijn we van dat gedonder af."
De iene nei de oare klapte yn 'e hannen om de mich dêrtusken to biflappen, mar 't woe net.
Doe wie der ien jonkje by en dy sei tsjin meester: "Meester, ik heb hem al."
Doe sei de meester: "Hoe kan dat? Want jij hebt steeds de vinger omhoog gehouden."
Hy sei; "Ja meester, dat klopt. Want ik had eerst mijn vinger in de reet en doordat ik de vinger omhoog stak kwam de vlieg er op af."
"Hoe kan dat nu," frege meester, "dat die vlieg daarop af kwam?"
"Nogal logisch," sei de jonge, "het was immers een strontvlieg."

De meester merkt dat de jongens uit zijn klas meer oog voor een vlieg dan voor de les hebben. Eerst vraagt hij ze op te letten en als dat niet helpt vraagt hij ze de vlieg te vangen. Een jongen roept dat het gelukt is. Als de meester vraagt hoe dat kan, omdat hij toch de hele tijd zijn vinger in de lucht had gehouden, zegt de jongens dat hij eerst zijn vinger in zijn achterwerk had gestoken en dat de vlieg er toen op af was gekomen. Het was immers een strontvlieg.

Collectie Jaarsma, verslag 1017, verhaal 20 (archief Meertens Instituut)

23 mei 1973

2013-03-01 14:46:21