Hoofdtekst
Vogels die de liefde kennen.
Als ge in Limburg komt, zal men u van de vogels vertellen, die de liefde kennen.
De koolmees, de buitenlandsche officier onder onze vogels, kan geen vrijend paar met rust laten. Zoodra ze een jongen en een meisje ziet, die net doen als wij in onzen jongen tijd hebben gedaan (de hemel was toen veel blauwer dan tegenwoordig is) begint hij te spotten van belang. Hij rekt zijn kopje, en begint te fluiten en te spotten:
"Zie-die-twee-zie-die-twee!"
De wielewaal en zijn wijfje laten de menschen met rust. Ze hebben genoeg met elkaar te doen. Het zijn eenzame naturen, de wielewalen, en daarom houden ze veel van elkaar, met een wonderlijk-groote genegenheid.
Alleen is 't mannetje soms wat kieteloorig, als de vrouw hem "Peer Venviele" noemt. Dit doet ze soms als ze kwaad gehumeurd is.
"Peer Venviele!" sart ze. En wat antwoordt hij dan, in zijn toorn? Dit:
"Bite dich de vlö auch!" (bijten je de vlooien soms?)
Meestal echter is hun huwelijk echt gelukkig. Mannetje en vrouwtje plagen mekaar, als verloofde jongelui. Hij begint:
"Trouw rieke weêuw" (Ik trouw een rijke weduwe).
Waarop zij lachend terugroept:
"Zeker komende wéèk." Dan zwijgt hij even. Zou ze hem niet gelooven? Hij weet wel, dat je soms de liefde der dames het beste door ijverzucht wint, en zoo zeker, als geloofde hij-zelf in de waarheid, fluit hij:
"Trouwe rieke weêuw." Prompt herneemt ze:
"Zeker komende wéèk!" En als 't goed gaat, volgen bewering en antwoord elkaar nogmaals op.
Als ge in Limburg komt, zal men u van de vogels vertellen, die de liefde kennen.
De koolmees, de buitenlandsche officier onder onze vogels, kan geen vrijend paar met rust laten. Zoodra ze een jongen en een meisje ziet, die net doen als wij in onzen jongen tijd hebben gedaan (de hemel was toen veel blauwer dan tegenwoordig is) begint hij te spotten van belang. Hij rekt zijn kopje, en begint te fluiten en te spotten:
"Zie-die-twee-zie-die-twee!"
De wielewaal en zijn wijfje laten de menschen met rust. Ze hebben genoeg met elkaar te doen. Het zijn eenzame naturen, de wielewalen, en daarom houden ze veel van elkaar, met een wonderlijk-groote genegenheid.
Alleen is 't mannetje soms wat kieteloorig, als de vrouw hem "Peer Venviele" noemt. Dit doet ze soms als ze kwaad gehumeurd is.
"Peer Venviele!" sart ze. En wat antwoordt hij dan, in zijn toorn? Dit:
"Bite dich de vlö auch!" (bijten je de vlooien soms?)
Meestal echter is hun huwelijk echt gelukkig. Mannetje en vrouwtje plagen mekaar, als verloofde jongelui. Hij begint:
"Trouw rieke weêuw" (Ik trouw een rijke weduwe).
Waarop zij lachend terugroept:
"Zeker komende wéèk." Dan zwijgt hij even. Zou ze hem niet gelooven? Hij weet wel, dat je soms de liefde der dames het beste door ijverzucht wint, en zoo zeker, als geloofde hij-zelf in de waarheid, fluit hij:
"Trouwe rieke weêuw." Prompt herneemt ze:
"Zeker komende wéèk!" En als 't goed gaat, volgen bewering en antwoord elkaar nogmaals op.
Beschrijving
Koolmees bespot vrijende paartjes, wielewalen plagen elkaar uit genegenheid.
Bron
J. Cohen. Nederlandsche Sagen en Legenden II. Zutphen, 1919. p. 313
Commentaar
1919
Naam Overig in Tekst
Peer Venviele 
Peer Venviele 
Naam Locatie in Tekst
Limburg
Limburg
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20