Hoofdtekst
De behekste oven
lemand te Meerssen had een werkman die Antoon heette en 's nachts tegen twaalf uur altijd de oven moest stoken. Gebeurde het echter dat hij de oven niet voor middernacht had gestookt, dan kreeg hij het ook niet meer gedaan. Wanneer hij dan kolen wilde scheppen, kwam er telkens een zwarte kat die op zijn schop sprong.
Dit duurde al geruime tijd en het begon de man te vervelen. Hij wilde dus iets verzinnen om de kat in de oven te werpen. Met geweld ging dat niet, daarmee had hij het trouwens al geprobeerd. Hij besloot dus, het met zachtheid gedaan te krijgen.
De volgende nacht kwam de kat weer en de stoker begon tegen haar te flemen. Hij vroeg haar waar zij heenging en streelde haar, terwijl hij haar een mooi katje noemde. Zodra hij weer kolen ging scheppen, sprong zij als gewoonlijk op zijn schop. Nu of nooit, dacht de man en mikte, om de kat in het vuur te krijgen. Maar plotseling sprongen er uit alle hoeken en gaten zwarte katten, die een ring om hem sloten, zodat hij niet bij de oven kon komen. Zij gingen op hun achterste poten staan en met de voorste poten poot aan poot, begonnen zij te dansen en zongen zij, op dezelfde flemende toon, waarmee Antoon de kat had pogen te vangen:
'Tooneke vraogde mich,
Ketteke, boe geis tich!
Hi, sjoen poeske!'1)
Daarna lachten zij hem uit. De schrik had zich van Antoon meester gemaakt. Hij durfde de kat niets meer te doen. Wel zorgde hij in het vervolg ervoor, zijn oven voor middernacht gestookt te hebben.
1) 'Toontje vroeg mij, Katje, waar ga jij! Hier, mooi poesje!'
lemand te Meerssen had een werkman die Antoon heette en 's nachts tegen twaalf uur altijd de oven moest stoken. Gebeurde het echter dat hij de oven niet voor middernacht had gestookt, dan kreeg hij het ook niet meer gedaan. Wanneer hij dan kolen wilde scheppen, kwam er telkens een zwarte kat die op zijn schop sprong.
Dit duurde al geruime tijd en het begon de man te vervelen. Hij wilde dus iets verzinnen om de kat in de oven te werpen. Met geweld ging dat niet, daarmee had hij het trouwens al geprobeerd. Hij besloot dus, het met zachtheid gedaan te krijgen.
De volgende nacht kwam de kat weer en de stoker begon tegen haar te flemen. Hij vroeg haar waar zij heenging en streelde haar, terwijl hij haar een mooi katje noemde. Zodra hij weer kolen ging scheppen, sprong zij als gewoonlijk op zijn schop. Nu of nooit, dacht de man en mikte, om de kat in het vuur te krijgen. Maar plotseling sprongen er uit alle hoeken en gaten zwarte katten, die een ring om hem sloten, zodat hij niet bij de oven kon komen. Zij gingen op hun achterste poten staan en met de voorste poten poot aan poot, begonnen zij te dansen en zongen zij, op dezelfde flemende toon, waarmee Antoon de kat had pogen te vangen:
'Tooneke vraogde mich,
Ketteke, boe geis tich!
Hi, sjoen poeske!'1)
Daarna lachten zij hem uit. De schrik had zich van Antoon meester gemaakt. Hij durfde de kat niets meer te doen. Wel zorgde hij in het vervolg ervoor, zijn oven voor middernacht gestookt te hebben.
1) 'Toontje vroeg mij, Katje, waar ga jij! Hier, mooi poesje!'
Beschrijving
Werkman Antoon moet altijd de oven stoken, maar na middernacht lukt dat niet meer omdat een kat in de weg zit. Een poging om de kat eerst te flemen en dan in de oven te werpen mislukt. De kat en haar kattenvrienden zijn hem te slim af.
Bron
Kemp, Pierre. Limburgs Sagenboek. Gebrs van Aelst. Maastricht, 1925.
Herdruk: ca. 1970
Herdruk: ca. 1970
Commentaar
1925 (Herdruk ca. 1970)
Dit verhaal is te vinden in het hoofdstuk 'Van heksen en maren'.
Naam Overig in Tekst
Antoon 
Antoon 
Naam Locatie in Tekst
Meerssen
Meerssen
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20