INZ00285

Ik ben met een paar vrienden van me naar het spookhuis van Sas van Gent geweest. Eerst gingen we naar een café toe, want we konden het hele spookhuis niet vinden. In het café begonnen we langzaam rond te vragen. De kastelein had er nog nooit van gehoord, en ineens stond er iemand op van een tafel en kwam bij ons aan de bar zitten en begon te vertellen dat ze in de straat woonde. Ook een man kwam bij ons zitten en begon te vertellen. Zelf hadden ze wel soms lichten in het huis gezien en koeien die graasde en ineens weg waren, maar meer konden ze er niet over vertellen. Dus vertelde ze ons de weg er naartoe.

Wij er naartoe gereden, en eigenlijk viel de grootte van het huis ons vies tegen. We hadden echt zoiets van: "is dit het"? De auto werd aan de kant gezet en we keken eerst wat rond voordat we de prikkeldraad overstapte. Eén van ons viel over dat prikkeldraad, dus de sfeer was ontspannen en we begonnen hard te lachen. Wij langzaam naar het huis gelopen en in de eerste instantie was er niks aan de hand. We stonden voor een trapje, tot één van ons zei dat ze naar boven zou gaan. Ondertussen probeerde we te fotograferen. Alleen wilde de flitser helemaal niet, zo vreemd, maar goed kan gebeuren. Alleen bleek die het niet doen en degene boven aan de trap zei dat ze niets zag en dat het allemaal verrot was en we absoluut niet naar binnen konden omdat een stuk vloer ontbrak. Een vriend liep naar boven toe en zei dat het inderdaad te gevaarlijk was. Hij liep weer naar beneden, en ineens gaf de vrouw boven aan de trap een korte gil. Ze zei dat ze koude rillingen kreeg en het gevoel had dat er iemand achter haar had gestaan, en ze liep snel naar beneden. Okay zou je kunnen zeggen...dat kan allemaal inbeelding zijn geweest. Echter na drie, vier foto's te hebben geprobeerd te maken, waren de batterijen leeg. Deze waren nieuw gekocht en ze konden gewoon niet leeg zijn. Ook van het andere fototoestel waren de batterijen in no time leeg. Wij verder lopen en ineens kwam er een hele dichte mist op zetten uit het niets. Het was ook ineens extreem koud om ons heen. De zaklantaarns die we mee hadden genomen waren ook ineens leeg, terwijl er nieuwe batterijen in zaten. Aangezien we een stel nieuwe meegenomen hadden, is het ons wel gelukt een paar foto's te maken, maar ook deze werden binnen no time leeggezogen van alle energie. Op een gegeven moment stonden we op een plek en twee van ons begonnen ineens te gillen. Beide keken met schrik achterom. Ze hadden het ijskoud en het gevoel alsof iemand ze aanraakte - alweer - en ik kreeg het ineens heel erg warm, alsof er een elektrische deken om me heen werd geslagen. Ik begon dus ook te lachen en zei “ik heb nergens last van.” Dit terwijl de rest echt stond te rillen als een rietje en kippenvel over het hele lijf had. En zo maakte we onze ronde af om het huis. En toen we terug liepen naar de auto, met de rug naar het huis toe hadden we allemaal het gevoel alsof we nagestaard werden, en we waren ineens doodmoe, allemaal, alsof ook in onszelf alle energie weg was gezogen. Bij de auto aangekomen wilde de bestuurder de lichten aan doen en niets deed het meer. De koplampen gaven geen licht, het dashboard bleef onverlicht. Dit vonden we allemaal erg vreemd, zeker daar van tevoren alles het gewoon deed. We hebben nog gekeken of iemand aan de auto had gezeten, maar dit bleek niet zo te zijn. Net als uit onszelf en uit de fototoestellen en de zaklampen leek alle energie weggezogen te zijn. De auto startte wel, maar we wilde toch zo snel mogelijk weg daar. De hele weg terug, naar Delft hebben de voorlichten en dashboardlichten het niet gedaan. Thuisgekomen hebben we de fototoestellen uitgeprobeerd en er was niets aan de hand. De flitsers deden het gewoon, wat daar niet het geval was grotendeels, en we konden gewoon fotograferen. De volgende dag wou die man met zijn auto naar de garage gaan om er naar te laten kijken. Hij startte de auto en probeerde alles uit en het deed het gewoon weer. Achteraf zagen we op foto's wat vreemde dingen. Zo was er bij thuiskomst ineens een hele grote orbs aanwezig met een lichtblauwe schijn er om heen. En ook op de foto's - helaas erg donker en heb ik ze lichter moeten maken om iets te kunnen zien wat ze een heel stuk waziger maakt - maar op de foto's zie je een paar vreemde dingen. Ik zal ze wel een keer opzoeken, heb ze op een disc gebrand en ze staan niet meer in mijn pc omdat deze opnieuw geïnstalleerd is.

Ondanks dat ik best vrij sceptisch ben, en er niets van verwachte, heb ik me nog dagenlang leeggezogen gevoeld van energie. Ik was doodmoe, echt doodmoe. Ook de anderen hebben hier nog een hele tijd last van gehad. In elk geval ga ik er niet meer naar toe. Aan de ene kant denk ik...was het inbeelding...aan de andere kant denk ik...maar hoe verklaren we het dan dat zaklampen, flitsers, autolampen het niet meer deden en batterijen na drie vier keer proberen een foto te maken gewoon leeg waren terwijl ze nieuw gekocht waren? (Sophia uit Delft)

De verteller is naar het spookhuis in Sas van Gent geweest. In eerste instantie gebeurde er niet veel, toen deed de flitser van het fototoestel het niet goed meer, werd het koud en waren de batterijen van het fototoestel leeg. Er kwam een koude mist opzetten en ook de zaklampen deden het niet meer. Een aantal mensen had het gevoel dat ze bekeken werden, en toen ze naar de auto terug gingen deden de koplampen het niet. Iedereen was ook erg moe. Thuisgekomen deden de apparaten het weer. Op de foto's van het huis stonden vreemde dingen.

Ingezonden in de Nederlandse Volksverhalenbank van het Meertens Instituut

2010-08-19 15:36:28

De verteller kent het verhaal via Sophia uit Delft

Sas van Gent    Sas van Gent   

Sophia    Sophia   

Delft    Delft   

Sas van Gent (Zeeland)    Sas van Gent (Zeeland)   

I162p    I162p   

2013-03-01 14:46:21