Hoofdtekst
2.48. Een weerwolf en zijne vrijster
Te Zeelst had zeker jonkman reeds eenen geruimen tijd kennis met eene jongedochter en was voornemens er eerlang mee te trouwen. Eens vergezelde de vrijer zijne beminde, na een gedanen uitstap, tot in hare ouderlijke woning. Onderwege moest de jonkman aan eene natuurlijke behoefte voldoen en ging in een bosch. Hij zeide bevorens aan zijne gezellin dat zij maar langzaam zou voortgaan, want dat hij weldra bij haar zou wezen. Wanneer zij soms in dien tusschentijd eenen hond of een dergelijk dier mocht ontmoeten, dan moest zij hem enkel haren zakdoek vóórwerpen. De hond zou haar dan niet het minste kwaad doen. Werkelijk verscheen een hond, aan wien het meisje haren zakdoek toewierp. Hij greep hem tusschen zijne tanden en liep er mede in het bosch. Spoedig had de jonkman de vrijster ingehaald en vernam van haar de verschijning van den hond. Het verliefd paar kwam vervolgens in het huis van de ouders der jongedochter. Toen deze nu tegenover haren minnaar zat, bemerkte zij overblijfsels of flarden van haren zakdoek tusschen zijne tanden, en nu kon het niet anders of haar vrijer was een weerwolf, die zich in de gedaante van eenen grooten hond aan heur vertoond had, toen zij alleen over den weg heenstapte. Zij en hare ouders deden verder hier en daar nog al eenig onderzoek naar de levenswijze van den jongeling die, naar het bleek, eene geheime macht bezat om de menschen leed te doen. Nu werd haar het voorgenomen huwelijk afgeraden, waartoe zij dan ook besloot; want, zeide zij, met eenen weerwolf trouwen, dat kan toch niet zijn.
Te Zeelst had zeker jonkman reeds eenen geruimen tijd kennis met eene jongedochter en was voornemens er eerlang mee te trouwen. Eens vergezelde de vrijer zijne beminde, na een gedanen uitstap, tot in hare ouderlijke woning. Onderwege moest de jonkman aan eene natuurlijke behoefte voldoen en ging in een bosch. Hij zeide bevorens aan zijne gezellin dat zij maar langzaam zou voortgaan, want dat hij weldra bij haar zou wezen. Wanneer zij soms in dien tusschentijd eenen hond of een dergelijk dier mocht ontmoeten, dan moest zij hem enkel haren zakdoek vóórwerpen. De hond zou haar dan niet het minste kwaad doen. Werkelijk verscheen een hond, aan wien het meisje haren zakdoek toewierp. Hij greep hem tusschen zijne tanden en liep er mede in het bosch. Spoedig had de jonkman de vrijster ingehaald en vernam van haar de verschijning van den hond. Het verliefd paar kwam vervolgens in het huis van de ouders der jongedochter. Toen deze nu tegenover haren minnaar zat, bemerkte zij overblijfsels of flarden van haren zakdoek tusschen zijne tanden, en nu kon het niet anders of haar vrijer was een weerwolf, die zich in de gedaante van eenen grooten hond aan heur vertoond had, toen zij alleen over den weg heenstapte. Zij en hare ouders deden verder hier en daar nog al eenig onderzoek naar de levenswijze van den jongeling die, naar het bleek, eene geheime macht bezat om de menschen leed te doen. Nu werd haar het voorgenomen huwelijk afgeraden, waartoe zij dan ook besloot; want, zeide zij, met eenen weerwolf trouwen, dat kan toch niet zijn.
Onderwerp
SINSAG 0823 - Das zerbissene Tuch. 
SINSAG 0823 - Das zerbissene Tuch. 
Beschrijving
Onderweg naar huis gaat de vrijer het bos in. Hij zegt tegen het meisje langzaam door te lopen, en als er een hond komt moet zij een zakdoek voor de hond gooien. Er komt een hond tevoorschijn waarop zij een zakdoek voor de hond gooit. Thuisgekomen ziet ze overblijfselen van de zakdoek tussen de tanden van de jongen zitten, hij moet dus een weerwolf zijn. Het voorgenomen huwelijk gaat niet door als blijkt dat de jongen een geheime macht heeft om mensen leed te berokkenen en omdat hij een weerwolf is.
Bron
Willem de Blécourt, Volksverhalen uit Noord Brabant, Utrecht [etc.]: Het Spectrum, 1980. p. 66-67
Motief
D113.1.1 - Werwolf.
D113.1.1 - Werwolf.
H64.1 - Recognition of disenchanted person by thread in his teeth.
H64.1 - Recognition of disenchanted person by thread in his teeth.
Commentaar
1892
Motieven: D113.1.1 Werewolf; H69.1 Recognition of disenchanted person by thread in his teeth.
OV IV: 151-152. Bewerking: Biemans 1973: 42-44; Kunst 1972: 2 (no. 4). 8.8823.2; ML 4005 The Werewolf Husband; LS D1021 Mensch verwandelt sich selbst in Wolf.
2. De archeologie van het vertellen. Verhalen uit de Kempen
Opgetekend, verzameld en bewerkt door Petrus Norbertus Panken. Panken werd geboren te Duizel op 6 september 1819. Hij was vanaf 1840 tot 1863 onderwijzer te Westerhoven en na zijn pensionering brievenbesteller te Bergeik, waar hij op 20 juli 1904 overleed. Hij was een pionier op het gebied van de Noordbrabantse archeologie, daartoe o.a. geïnspireerd door C.R. Hermans (zie Biemans 1977). Een uitgebreide biografie van hem werd geschreven door Hein Mandos (1971). Zijn verhalen werden gepubliceerd in het Tijdschrift voor Noordbrabantsche Geschiedenis, Taal- en Letterkunde (TNG) I (okt. 1883 -okt. 1884) II (okt. 1884-okt. 1885), III (okt. 1885-okt. 1886) en in Ons Volksleven (OV) IV (1892), V (1893). Van de publicaties uit Ons Volksleven verscheen in 1893 een overdruk. Zijn Bergeikse verhalen verschenen bovendien in de Beschrijving van Bergeik (BB), dat hij samen met A.F.O. van Sasse van Ysselt schreef (1900).
Zijn handschriften, waaronder een Autobiografie of Eigen Levensbeschrijving en een dagboek zijn te raadplegen in het streekmuseum Eicha te Bergeik.
OV IV: 151-152. Bewerking: Biemans 1973: 42-44; Kunst 1972: 2 (no. 4). 8.8823.2; ML 4005 The Werewolf Husband; LS D1021 Mensch verwandelt sich selbst in Wolf.
2. De archeologie van het vertellen. Verhalen uit de Kempen
Opgetekend, verzameld en bewerkt door Petrus Norbertus Panken. Panken werd geboren te Duizel op 6 september 1819. Hij was vanaf 1840 tot 1863 onderwijzer te Westerhoven en na zijn pensionering brievenbesteller te Bergeik, waar hij op 20 juli 1904 overleed. Hij was een pionier op het gebied van de Noordbrabantse archeologie, daartoe o.a. geïnspireerd door C.R. Hermans (zie Biemans 1977). Een uitgebreide biografie van hem werd geschreven door Hein Mandos (1971). Zijn verhalen werden gepubliceerd in het Tijdschrift voor Noordbrabantsche Geschiedenis, Taal- en Letterkunde (TNG) I (okt. 1883 -okt. 1884) II (okt. 1884-okt. 1885), III (okt. 1885-okt. 1886) en in Ons Volksleven (OV) IV (1892), V (1893). Van de publicaties uit Ons Volksleven verscheen in 1893 een overdruk. Zijn Bergeikse verhalen verschenen bovendien in de Beschrijving van Bergeik (BB), dat hij samen met A.F.O. van Sasse van Ysselt schreef (1900).
Zijn handschriften, waaronder een Autobiografie of Eigen Levensbeschrijving en een dagboek zijn te raadplegen in het streekmuseum Eicha te Bergeik.
Das zerbissene Tuch. Werwolf überfallt eine Person und zerreist das ihm zugeworfenen Tuch. Später, als Mensch, hat er die Fasern des Tuchs zwischen den Zähnen
Naam Locatie in Tekst
Zeelst
Zeelst
Plaats van Handelen
Zeelst (Noord-Brabant)
Zeelst (Noord-Brabant)
Kloekenummer in tekst
L225p
L225p
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20