VODA_004_09

Me moeder die haij nogal veul familie woane in Tilburg. En der op ene keer kwam sie es over mar da was nie zo mis. Zo twee en een half uur à drie uur gesloapen. Mar afijn ze waren er toch en toen na de middag zollen ze dan toch weer es opstappen. Mar, ja, der waren toch wel un bietje bang van. En bij ons moeder thuis haje nog geen gerij en geen pard. En wa ze wel hadn ‘s un os. Dus den os an de kar, un bank d’rop en de bedpanne d’rop en rijen maar, op Tilburg af. Mar dan kwaam je op de grote weg vanaf Bos Tilburg, zo heet nog steeds die grote weg, en die was vruuger nie zo mooi als tegenwoordig want die was eh, van die kinderkoppen, van die grote kaaien, en dan ging dan met die ossekar over die kaaien. Mar da duur nie lang, mar efkes, en toen liep het rad van de kar af. En m’n oom gekeke. “Verdomme”, zeit die, “de [leus] van me karre weg, verloren”. Hij een eindje terug wan die doch dar leij hier in dees, hij kon ze nie vinde. Hij stond dar heel kort bij een cafeetje en dar hije en borde gekoch en die docht ‘dar helpe ze me wel’. Mar heij ha nie gedocht da die meneer altied zo dee, da haije nie gedocht. Hij vertelde altied tegen de herbergier en eer die een antwoord kreeg stond dat wijfke “oh, das niks jonge. Dan ga’k wel efkes mee”. M’n oom die keek wel een bietje roar, da begrijp ik wel, en die ging mee. Nou was ze der onderwegge en toen bukte ze zo op de grond en toen raapte ze zo’n klein houtje zo, ter grootte van een luciferke. En m’n oom die dacht ‘wa goat ze doarmee doen?’, want die gleuf, da gat in die aas da was heel groot, want je weet niet wie. En ze komt dan bij die kar en ze houdt dat luciferke daarboven in, in dat gatje. En da bleef nog hangen ook. Ze klopte m’n oom weer op de schouder en en zei “nou rij maar op jongen, der gebeurt niks meer”. Noa goed. Hij ging an’t rijen me schrik. Na, ’t rijde goed. En hij heeft ze weggebracht tot deur Enschot, bekant Tilburg de rest van ‘t jaer moe je te voet afleggen. Der draaide um, want moet terug, alles goed. Komt die an’t cafeeke, hij durft niet bet rijen maar toch nog wel borreltje uit dank, dat hei goed afgebracht. Komt er binnen in ’t cafeetje “hoe hie ’t gegoan jonge?”. “Goed”, dankje beijde ie rijdt die biet mar gerust nar huis”. Nou da dee ie ook. Komt thuis, den os uit de kar, gauw op de stal. En toen docht die ‘nou ga’k es kijke hoe ’t met houtje zit’. Maar ’t houtje was weg, en de [leus] was weg en alles was weg. Dar stond die te kijken.

Oom gaat met de ossekar naar Tilburg. Dan loopt het rad eraf. Een vrouw doet een houtje in het spilgat, ter grootte van een lucifer. Daarna kan hij weer veilig rijden. Eenmaal thuisgekomen is het houtje verdwenen.

Radio-uitzending Vonken onder de As (NOS)

Tilburg    Tilburg   

Enschot    Enschot