KOOIJMAN0590

Vroeger had je tusse Streefkerk en Lekkerland een boezem en daar liep een kaai langs. Die begon an de dijk en liep naar het zuie*. Daar spookte het altijd, een gevreesd bijgeloof. As daar 's aves iemand hene gong, dan was die blij, as die d'r goed afkwam. Ongeveer zo'n duzend meter van de hoge dijk* af stong daar een ouwe schuur. Daar woonde spoken in. 't Is daar wel is gebeurd, dat d'r iemand hene liep, toen zag die in de deur van die schuur een heel groot beest staan. Dat beest leek op een leeuw, 't gaf rare geluie en 't kwam die persoon die daar hene gong na en dan pakte die 'm beet en bond 'm vast aan handen en voete. En dan legde zie d'm kort langs de waterkant neer. Wie dat gebeurde, die kon niet roepe of gille tot 't morge wier en dan spronge de touwe los en dan was de gevangene vrij.

Vroeger tussen Streefkerk en Lekkerland liep een weg waar men van dacht dat het daar spookte. Als men 's avonds daar langs ging was men blij als ze ongehinderd verder kon lopen.
Ongeveer duizend meter van de hoge dijk af stond een oude schuur. In die oude schuur spookte het ook. Toen iemand naar de schuur liep om te kijken, zag hij een beest zo groot als een leeuw. De persoon werd vastgepakt en zijn handen en voeten werden vastgebonden. Vervolgens werd hij aan de waterkant gelegd. Hij kon niet om hulp vragen want als je daar lag kon je niet roepen of gillen.Wanneer het weer ochtend was, sprongen de touwen los en was je vrij.

Kooijman, Henk: Volksverhalen uit het grensgebied van Zuid-Holland, Utrecht, Gelderland en Noord-Brabant. Amsterdam 1988. p. 103-104

*Waarschijnlijk is hiermee de huidige nog altijd zeer verlaten Zijdeweg tussen Streefkerk en Oud-Alblas bedoeld.
*de Lekdijk

Streefkerk    Streefkerk   

Lekkerland    Lekkerland