Hoofdtekst
Dagje vissen
Met een visboot de Oosterschelde of de Noordzee op is een toeristische attractie van de eerste orde. Veel Zeeuwen en niet-Zeeuwen bewaren aangename herinneringen aan zo'n dagje zee, wind en zon.
Onlangs had een personeelsvereniging een boot voor een dagje afgehuurd. Bij het ochtendkrieken had een groep mannen en vrouwen gewapend met hengels, aas en andere visattributen zich op de aanlegsteiger verzameld. Nu was het weer wel niet optimaal te noemen. Wel scheen de zon en was de temperatuur aangenaam, maar er stond een stevige bries.
Maar dat mocht de pret niet drukken! In opgewekte stemming ging men aan boord en men vertrok naar de visgronden.
Toch waaide het harder dan men aanvankelijk dacht. Buitengaats bleek er een complete storm te staan.
Een aantal aspirantvissers kreeg het al spoedig te kwaad. De zeeziekte sloeg bij sommigen in alle hevigheid toe, vooral toen de juiste stek was bereikt en het schip voor anker ging.
De mensen met zeebenen sloegen het aas aan de haak en begonnen te vissen. De vangsten bleken goed en door zo'n zeetje laat je je toch niet uit het veld slaan.
De lieden met wat minder vaste zeebenen en onwillige magen ontdekten weldra dat je beter aan dek in de wind kon staan dan beneden in de benauwde, warme kajuit vertoeven. Daarom besloten sommigen in al hun ellende toch maar een hengeltje uit te werpen.
Maar toen gebeurde het! Bij het inhalen van de hengel moest een visser plotseling zelf de vissen voeren. En dat zou nog niet zo erg geweest zijn, ware het niet dat bij het omkeren van zijn maaginhoud zijn kunstgebit mee verdween in de golven.
Enkele medehengelaars hadden het zien gebeuren en bedachten gelijk een grap. Jolig geworden door wat alcoholische versnaperingen wisten ze één van hen, ook in het gelukkige bezit van een kunstgebit, zo gek te krijgen dat hij mee wou werken. Snel werd diens kunstgebit aan de vislijn geknoopt en te water gelaten.
Plotseling riepen ze: "Jan, nu heb je geluk! Je gebit zit bij Kees aan de lijn."
Ongelovig kwam de ongelukkige visser naderbij. En werkelijk aan het vistuig van Kees bengelde een prothese.
"Ik zou maar es passen!" klonk het.
Jan propte het kunstgebit in z'n mond, rukte het er even snel weer uit en zei: "Dat past totaal niet, dat is niet van mij!" en smeet gelijk het opgeviste gebit over de reling.
's Avonds verlieten twee vissers met mummelmondjes de visboot. De rest lag in een deuk.
N.B. Dit verhaal hoorde ik enige tijd geleden aan de koffietafel op mijn vroegere school. De leerlingenvereniging gaat namelijk geregeld vissen en een begeleidend docent had dit verhaal voor "waar" horen vertellen.
Met een visboot de Oosterschelde of de Noordzee op is een toeristische attractie van de eerste orde. Veel Zeeuwen en niet-Zeeuwen bewaren aangename herinneringen aan zo'n dagje zee, wind en zon.
Onlangs had een personeelsvereniging een boot voor een dagje afgehuurd. Bij het ochtendkrieken had een groep mannen en vrouwen gewapend met hengels, aas en andere visattributen zich op de aanlegsteiger verzameld. Nu was het weer wel niet optimaal te noemen. Wel scheen de zon en was de temperatuur aangenaam, maar er stond een stevige bries.
Maar dat mocht de pret niet drukken! In opgewekte stemming ging men aan boord en men vertrok naar de visgronden.
Toch waaide het harder dan men aanvankelijk dacht. Buitengaats bleek er een complete storm te staan.
Een aantal aspirantvissers kreeg het al spoedig te kwaad. De zeeziekte sloeg bij sommigen in alle hevigheid toe, vooral toen de juiste stek was bereikt en het schip voor anker ging.
De mensen met zeebenen sloegen het aas aan de haak en begonnen te vissen. De vangsten bleken goed en door zo'n zeetje laat je je toch niet uit het veld slaan.
De lieden met wat minder vaste zeebenen en onwillige magen ontdekten weldra dat je beter aan dek in de wind kon staan dan beneden in de benauwde, warme kajuit vertoeven. Daarom besloten sommigen in al hun ellende toch maar een hengeltje uit te werpen.
Maar toen gebeurde het! Bij het inhalen van de hengel moest een visser plotseling zelf de vissen voeren. En dat zou nog niet zo erg geweest zijn, ware het niet dat bij het omkeren van zijn maaginhoud zijn kunstgebit mee verdween in de golven.
Enkele medehengelaars hadden het zien gebeuren en bedachten gelijk een grap. Jolig geworden door wat alcoholische versnaperingen wisten ze één van hen, ook in het gelukkige bezit van een kunstgebit, zo gek te krijgen dat hij mee wou werken. Snel werd diens kunstgebit aan de vislijn geknoopt en te water gelaten.
Plotseling riepen ze: "Jan, nu heb je geluk! Je gebit zit bij Kees aan de lijn."
Ongelovig kwam de ongelukkige visser naderbij. En werkelijk aan het vistuig van Kees bengelde een prothese.
"Ik zou maar es passen!" klonk het.
Jan propte het kunstgebit in z'n mond, rukte het er even snel weer uit en zei: "Dat past totaal niet, dat is niet van mij!" en smeet gelijk het opgeviste gebit over de reling.
's Avonds verlieten twee vissers met mummelmondjes de visboot. De rest lag in een deuk.
N.B. Dit verhaal hoorde ik enige tijd geleden aan de koffietafel op mijn vroegere school. De leerlingenvereniging gaat namelijk geregeld vissen en een begeleidend docent had dit verhaal voor "waar" horen vertellen.
Onderwerp
BRUN 04155 - The Wrong Teeth 
BRUN 04155 - The Wrong Teeth 
Beschrijving
Een gezelschap gaat op zee vissen. Er wordt een man zeeziek en hij spuugt zijn gebit overboord. Een vriend hangt voor de grap zijn eigen kunstgebit aan de haak. Hij beweert het gebit van zijn maat te hebben opgevist. De man stopt het gebit in zijn mond, merkt dat het zijn gebit niet is en gooit het overboord.
Bron
Vragenlijst no. 62 (1991) Meertens Instituut, Volkskunde, vraag 3, formulier I 069
Commentaar
1991
The Wrong Teeth
Naam Overig in Tekst
Zeeuwen
Zeeuwen
niet-Zeeuwen
niet-Zeeuwen
Jan
Jan
Kees
Kees
Naam Locatie in Tekst
Oosterschelde
Oosterschelde
Noordzee
Noordzee
Zeeland
Zeeland
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:22