Hoofdtekst
Hanenèfken en Hennenichjen
Daor wazzen es en Hanenèfken en Hennenichjen en die wonden biej mekare en kokten samen de pot. Toe de beeste 's arfstens op de spörrie 'etuurd wieren, kä'nden ze zich en pötjen beste spörriebotter en zetten et in de kelder.
"Zee, nichte," zei Hanenèfken, "daor zöw ons nog es an verslakkern as de sneebluemkes vlêegt."
Hanenèfken gong den volgenden margen uut hen krèien en pie'n vangen en Hennenichjen mos es effen gaon kîeken of 't pötjen der nog ston en pruven of de botter ok stark wier. 't Pötjen ston der nog en de botter smekte good en was nêet stark.
En 's margens derop ging Hanenèfken weer uut en Hennenichjen gong hen kîeken en pruven.
En as Hanenèfken uut was, ging Hennenichjen iederbots kîeken en pruven.
Zie, iej konnen nîet wetten, dat ko'j nêet.
't Wier kolder en kolder en de botter was zoo an de krimp eraakt, dat Hennenichjen der van schrök. Zie krabde zich met den poot langs de nebbe en wis nîet, wat ze zol anvangen.
Toe haalde ze de botter der uut, knèden het tönneken voel hoonderkötteltjes en leî der baoven en dun bäomken botter aover hen.
Den volgenden margen vlaogen de sneebluemkes en Hanenèfken zeg tegen Hennenichjen: "Haalt mîn het pötjen met botter uut de kelder."
"Toe, Hennenichjen! pik iej der maor eerst in," zei Hanenèfken.
"Nee, Hanenèfken, iej gaot veur!"
Toe pikten Hanenèfken 't eerste en hie hadde de heele nekke voel... hoonderköttels.
Godsbarmelik, wat was e kwaod. Hî maakten zich zoo nîdig, dat e Hennenichjen 't vel aover de oorne trok. Hî hong et velleken bej den puttenpos op den bèzenbos um te dreugen.
Toe kwam Grîsgrauwgruwweltjen en haolde Hennenichjes velleken weg.
Hanenèfken kwam buuten en 't velleken was weg. Hî maakten zich en kaore van en wortele, die höllen e uut en spannen der rattemoeze veur. Toe ging et naor 't huus van Grîsgrauwgruwweltjen.
Hî was op weg en toe kwam um en osse integen. Die zei: "Hanenèfken, waor geet dat nao too?"
"Ik gao nao Grîsgrauwgruwweltjen en hale mîn Hennenichjes velleken weerumme."
"Za'k maor met gaon?"
"Jao, sprink maor achter op de kaore."
Veerder kump um en hane integen, die zei: "Hanenèfken waor moj nao too?"
"Ik gao nao 't huus van Grîsgrauwgruwweltjen en hale min Hennenichjes velleken weerumme."
"Za'k maor met gaon?"
"Jao, sprink maor achter op de kaore."
En toe kwam der nog en hekkele, en spelde, en naolde, en ei en en slîpsteen en allemaole sprongen ze achter op de kaore.
Zoo kwammen ze biej 't huus van Grîsgrauwgruwweltjen. Maor... de deure was op de gruntele.
"Boe dook der met?" zeg Hanenèfken.
"Ik witte raod," zei de hane, "ik zal deur 't hoondergat kroepen en de deure lös doon."
Zoo ezeg, zoo edaon. De hane mik de deure los. Hi zöeh de kaste nao en vund Hennenichjes velleken in en deusken.
"Boe doew der now met?" zeg Hanenèfken.
"Daor zölle wiej wel veur zorgen," zegt die metereden bunt.
't Ei geet in 't vuur liggen, de spelde en naolde kroept in de matte van den stool. De hekkele geet met de rugge in 't bedde liggen; de osse geet in den stal staon en de hane achter in den koostal op 't rik. De slîpsteen henk zich op baoven de deure.
's Aoves kump Grîsgrauwgruwweltjen in huus. Hî wil de lampe anstekken en "poef" zeg et ei en vlug um in de oogen.
"O! mîn oogen," krouwt e en hî völt op den stool neer; maor daor stekt um de spelde en de naolde: "O, mîn eers, o mîn eers!"
Van pine löt e zich in bedde vallen, woar de hekkele lig. "O! mîn rugge, mîn rugge!"
Van benauwdheid mot e uut de bokse. Hî löp nao den stal, maor de osse nump um op de haörne en kwakst um tegen de hilde.
"Smît um mîn maor too," schreeuwt de hane, "dan za'k um nog anders toetakelen!"
Van schrik wil e nao buten en toe e de klinke van de deure wil lös doon, völt um de slîpsteen op den kop.
En too wasse ha'dstikke dood.
(Gelderland, Achterhoek; in 1907 medegedeeld door G.J. Klokman te Laag-Keppel; vgl. Driemaandelijksche Bladen VII, blz.21-24)
Daor wazzen es en Hanenèfken en Hennenichjen en die wonden biej mekare en kokten samen de pot. Toe de beeste 's arfstens op de spörrie 'etuurd wieren, kä'nden ze zich en pötjen beste spörriebotter en zetten et in de kelder.
"Zee, nichte," zei Hanenèfken, "daor zöw ons nog es an verslakkern as de sneebluemkes vlêegt."
Hanenèfken gong den volgenden margen uut hen krèien en pie'n vangen en Hennenichjen mos es effen gaon kîeken of 't pötjen der nog ston en pruven of de botter ok stark wier. 't Pötjen ston der nog en de botter smekte good en was nêet stark.
En 's margens derop ging Hanenèfken weer uut en Hennenichjen gong hen kîeken en pruven.
En as Hanenèfken uut was, ging Hennenichjen iederbots kîeken en pruven.
Zie, iej konnen nîet wetten, dat ko'j nêet.
't Wier kolder en kolder en de botter was zoo an de krimp eraakt, dat Hennenichjen der van schrök. Zie krabde zich met den poot langs de nebbe en wis nîet, wat ze zol anvangen.
Toe haalde ze de botter der uut, knèden het tönneken voel hoonderkötteltjes en leî der baoven en dun bäomken botter aover hen.
Den volgenden margen vlaogen de sneebluemkes en Hanenèfken zeg tegen Hennenichjen: "Haalt mîn het pötjen met botter uut de kelder."
"Toe, Hennenichjen! pik iej der maor eerst in," zei Hanenèfken.
"Nee, Hanenèfken, iej gaot veur!"
Toe pikten Hanenèfken 't eerste en hie hadde de heele nekke voel... hoonderköttels.
Godsbarmelik, wat was e kwaod. Hî maakten zich zoo nîdig, dat e Hennenichjen 't vel aover de oorne trok. Hî hong et velleken bej den puttenpos op den bèzenbos um te dreugen.
Toe kwam Grîsgrauwgruwweltjen en haolde Hennenichjes velleken weg.
Hanenèfken kwam buuten en 't velleken was weg. Hî maakten zich en kaore van en wortele, die höllen e uut en spannen der rattemoeze veur. Toe ging et naor 't huus van Grîsgrauwgruwweltjen.
Hî was op weg en toe kwam um en osse integen. Die zei: "Hanenèfken, waor geet dat nao too?"
"Ik gao nao Grîsgrauwgruwweltjen en hale mîn Hennenichjes velleken weerumme."
"Za'k maor met gaon?"
"Jao, sprink maor achter op de kaore."
Veerder kump um en hane integen, die zei: "Hanenèfken waor moj nao too?"
"Ik gao nao 't huus van Grîsgrauwgruwweltjen en hale min Hennenichjes velleken weerumme."
"Za'k maor met gaon?"
"Jao, sprink maor achter op de kaore."
En toe kwam der nog en hekkele, en spelde, en naolde, en ei en en slîpsteen en allemaole sprongen ze achter op de kaore.
Zoo kwammen ze biej 't huus van Grîsgrauwgruwweltjen. Maor... de deure was op de gruntele.
"Boe dook der met?" zeg Hanenèfken.
"Ik witte raod," zei de hane, "ik zal deur 't hoondergat kroepen en de deure lös doon."
Zoo ezeg, zoo edaon. De hane mik de deure los. Hi zöeh de kaste nao en vund Hennenichjes velleken in en deusken.
"Boe doew der now met?" zeg Hanenèfken.
"Daor zölle wiej wel veur zorgen," zegt die metereden bunt.
't Ei geet in 't vuur liggen, de spelde en naolde kroept in de matte van den stool. De hekkele geet met de rugge in 't bedde liggen; de osse geet in den stal staon en de hane achter in den koostal op 't rik. De slîpsteen henk zich op baoven de deure.
's Aoves kump Grîsgrauwgruwweltjen in huus. Hî wil de lampe anstekken en "poef" zeg et ei en vlug um in de oogen.
"O! mîn oogen," krouwt e en hî völt op den stool neer; maor daor stekt um de spelde en de naolde: "O, mîn eers, o mîn eers!"
Van pine löt e zich in bedde vallen, woar de hekkele lig. "O! mîn rugge, mîn rugge!"
Van benauwdheid mot e uut de bokse. Hî löp nao den stal, maor de osse nump um op de haörne en kwakst um tegen de hilde.
"Smît um mîn maor too," schreeuwt de hane, "dan za'k um nog anders toetakelen!"
Van schrik wil e nao buten en toe e de klinke van de deure wil lös doon, völt um de slîpsteen op den kop.
En too wasse ha'dstikke dood.
(Gelderland, Achterhoek; in 1907 medegedeeld door G.J. Klokman te Laag-Keppel; vgl. Driemaandelijksche Bladen VII, blz.21-24)
Onderwerp
AT 0210 - Cock, Hen, Duck, Pin, and Needle on a Journey 
AT 0210 - Cock, Hen, Duck, Pin, and Needle on a Journey 
ATU 0210 - Rooster, Hen, Duck, Pin, and Needle on a Journey
ATU 0210 - Rooster, Hen, Duck, Pin, and Needle on a Journey
Beschrijving
De haan trekt de hen het vel van de kop. Dit vel wordt gestolen en de haan gaat het terughalen. Onderweg komt hij een os, een haan, een hekel, een speld, een naald, een ei en een slijpsteen tegen. Zij helpen hem om zijn doel te bereiken. De dief wordt gedood.
Bron
J.R.W. Sinninghe: Vijftig Nederlandse Sprookjes, Amsterdam 1942, p. 35-36
Commentaar
1907
Vgl. AT 2021: The Cock and the Hen.
Cock, Hen, Duck, Pin, and Needle on a Journey
Naam Overig in Tekst
Hanenèfken
Hanenèfken
Hennenichjen
Hennenichjen
Grîsgrauwgruwweltjen
Grîsgrauwgruwweltjen
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20