Hoofdtekst
It Lasterboek
Der wie ris in jong studint, fertelde us heit, dy folge deis syn lessen en jûns siet er te studearjen. Dat kaam op 'e eagen oan foarhinne; it barde by in lyts ljochtsje, sa'n tútlampke. Mar doe wie it al in kearmannich bard, dat dat ljochtsje samar by him wei helle waard, wylst hy dêr siet. Ja, weihelle? It gyng samar fuort, sûnder dat de studint in minske of ek mar in hân seach. It waard wei en hy hie it neisjen. Dêr siet er yn 't tsjuster. Wat soe er begjinne? Hy koe dat ljochtsje wol efterneigean, mar miskien doarst er dat wol net.
Hy skamme him einliken ek om mei it gefal op 'e lappen te kommen. Faaks wie er bang, dat de oaren him útlaken. Men wit wol, hoe't dat giet. 'Ach ja, sok praat. . .' sizze se dan. Mar it barde hyltiten wer. En op in kear die er de dryste skuon oan en hy gyng nei in âlde dominy ta dy't er koe, en dy fertelde er, hoe't it sawat om en tagyng. De dominy tocht dêr ris oer nei en doe sei er: 'Witte jo wat — moarnejûn, as jo dêr wer sitte, dan kom ik'.
Doe soenen se dêr tegearre sitte; se woenen witte, wat der dan barde. No, goed en wol — dominy skikte by de studint yn datselde keammerke. It duorre in skoft — oft it om tolve oere wie, wit ik net — ja, dêr waard dat ljochtsje der wer wei helle. 'No', sei dominy, 'wy folgje dat ljochtsje en sjogge, wêr't it hinne giet'. Se folgen dat ljochtsje en it lochtsje waard wei yn 'e wynkelder. Islo, sy gyngen dêr ek yn.
Dêr yn dy wynkelder stie in lange tafel en dêr sieten allegear gestalten omhinne. Mar sy gyngen der ek by sitten — dy âld dominy hat grif wol aardich dryst west. De jonge sil wol in bytsje bang west ha — ja, de âlde miskien ek wol, dat wit ik net.
Doe lei dêr in grut boek op se tafel. En dat boek hiet 'Het Lasterboek'. Dêr stienen lasteringen yn, allegear tsjin God. En dat boek gyng sa fan 'e iene gestalte nei de oare. Op it lest kaam it ek foar dominy te lizzen. En doe die dominy dat boek iepen.
Hy seit: 'Wy wolle earst bidde'. Dominy falt op 'e knibbels en begjint te bidden. En earder as hy der om tinkt, is de hiele saak fuort! Wûps, al dy gestalten en alles is fuort.
De jonge studint hat noait gjin lêst wer hân, dat it ljochtsje by him weihelle waard.
Der wie ris in jong studint, fertelde us heit, dy folge deis syn lessen en jûns siet er te studearjen. Dat kaam op 'e eagen oan foarhinne; it barde by in lyts ljochtsje, sa'n tútlampke. Mar doe wie it al in kearmannich bard, dat dat ljochtsje samar by him wei helle waard, wylst hy dêr siet. Ja, weihelle? It gyng samar fuort, sûnder dat de studint in minske of ek mar in hân seach. It waard wei en hy hie it neisjen. Dêr siet er yn 't tsjuster. Wat soe er begjinne? Hy koe dat ljochtsje wol efterneigean, mar miskien doarst er dat wol net.
Hy skamme him einliken ek om mei it gefal op 'e lappen te kommen. Faaks wie er bang, dat de oaren him útlaken. Men wit wol, hoe't dat giet. 'Ach ja, sok praat. . .' sizze se dan. Mar it barde hyltiten wer. En op in kear die er de dryste skuon oan en hy gyng nei in âlde dominy ta dy't er koe, en dy fertelde er, hoe't it sawat om en tagyng. De dominy tocht dêr ris oer nei en doe sei er: 'Witte jo wat — moarnejûn, as jo dêr wer sitte, dan kom ik'.
Doe soenen se dêr tegearre sitte; se woenen witte, wat der dan barde. No, goed en wol — dominy skikte by de studint yn datselde keammerke. It duorre in skoft — oft it om tolve oere wie, wit ik net — ja, dêr waard dat ljochtsje der wer wei helle. 'No', sei dominy, 'wy folgje dat ljochtsje en sjogge, wêr't it hinne giet'. Se folgen dat ljochtsje en it lochtsje waard wei yn 'e wynkelder. Islo, sy gyngen dêr ek yn.
Dêr yn dy wynkelder stie in lange tafel en dêr sieten allegear gestalten omhinne. Mar sy gyngen der ek by sitten — dy âld dominy hat grif wol aardich dryst west. De jonge sil wol in bytsje bang west ha — ja, de âlde miskien ek wol, dat wit ik net.
Doe lei dêr in grut boek op se tafel. En dat boek hiet 'Het Lasterboek'. Dêr stienen lasteringen yn, allegear tsjin God. En dat boek gyng sa fan 'e iene gestalte nei de oare. Op it lest kaam it ek foar dominy te lizzen. En doe die dominy dat boek iepen.
Hy seit: 'Wy wolle earst bidde'. Dominy falt op 'e knibbels en begjint te bidden. En earder as hy der om tinkt, is de hiele saak fuort! Wûps, al dy gestalten en alles is fuort.
De jonge studint hat noait gjin lêst wer hân, dat it ljochtsje by him weihelle waard.
Beschrijving
Een student komt bij de dominee om te vertellen over het verdwijnen van een brandende lamp uit zijn huis. De dominee besluit de volgende avond bij de student op bezoek te gaan. Als het middernacht is, verdwijnt de lamp. Ze volgen het tot in een wijnkelder. In de kelder bevindt zich een lange tafel met gestalten daaromheen. De dominee en de student schuiven aan. Er ligt een groot boek op tafel, 'Het Lasterboek', waarin lasteringen in staan over God. Het boek gaat van de een naar de ander, totdat het bij de dominee terecht komt en die zegt dat er eerst gebeden moet worden. Hij valt op zijn knieën en begint te bidden. Voordat de student in de gaten heeft wat er gebeurt, is alles en iedereen verdwenen. Hij heeft sindsdien nooit meer last gehad van een lichtje dat verdwijnt.
Bron
Ype Poortinga: De foet fan de reinbôge. Fryske folksforhalen. Baarn [etc.], 1979, p. 71
Commentaar
31 augustus 1976
Naam Overig in Tekst
Lasterboek 
Lasterboek 
God
God
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20