Hoofdtekst
Nu de dagen lengen en de zon meer warmte geeft, kruipen de mensen uit hun holen. In de winter zie je je buren wel, maar het contact blijft beperkt tot vriendelijk zwaaien. In de lente kan ook weer eens een praatje worden gemaakt. Paaszondag was het eindelijk zover: buurvrouw Greet deed mij over de schutting het volgende verhaal.
Toen hij met pensioen was, kocht een man voor zichzelf en zijn echtgenote nieuwe fietsen, ter waarde van 1500 gulden het stuk. Een verzekering was niet nodig, want hun oude karretjes hadden ze al zo'n twintig jaar: nooit gestolen!
Op zaterdagmiddag ging dit echtpaar winkelen in het centrum van Amersfoort. Zij stalden hun fonkelnieuwe fietsen op het pleintje achter de HEMA. Nadat ze een uurtje of twee in de stad hadden rondgekuierd, keerden ze terug naar hun fietsen: weg! Toevallig zag een kennis hen teleurgesteld staan: ze liep op hen af en vroeg of zij hun fietsen soms kwijt waren. Ja! Nou, die waren in een bestelbus geladen door twee house-achtige types. Gelukkig had ze het nummerbord genoteerd.
Het echtpaar belde de politie onmiddellijk, maar op zaterdagmiddag is er nooit zoveel personeel en dat was bovendien met andere dringende zaken bezig. Nu kende het echtpaar een advocaat die gelukkig wèl bereid bleek op zaterdagmiddag de handen uit de mouwen te steken.
Om een lang verhaal kort te maken: deze jurist wist te achterhalen dat het bestelbusje eigendom was van een verhuurbedrijf. Daar was het net teruggebracht. De verhuurder gaf het adres van de huurders. Met dit adres stapte het echtpaar samen met hun juridisch adviseur naar het politiebureau. Eindelijk kwamen de dienders in actie: met loeiende sirenes scheurde men naar het opgegeven adres alwaar de twee daders in hun kraag gevat werden: het betrof twee gedetineerden op weekend-verlof. De fietsen hadden ze inmiddels verpatst en van de opbrengst drugs gekocht. Als een soort schadevergoeding kreeg het echtpaar in totaal duizend gulden van de politie.
Ondanks mijn belangstellende blik meende buurvrouw Greet dat ik geen geloof hechtte aan dit verhaal. Terecht, ik geloof(de) er geen snars van! Zelfs haar verzekering dat ze het verhaal gehoord had van de vrouw die het kenteken genoteerd had, kon mij niet tot andere gedachten brengen, want die stellige bewering was koren op mijn molen. Het verhaal is gewoon een "Broodje Aap" of stadslegende. Kenmerkend daarvoor is het optreden van de vriend-van-een vriend: zulke verhalen worden nooit of te nimmer door het "slachtoffer" zelf verteld, maar er zit altijd minstens één schakel tussen "bron" en verteller. Zodra je dat eenmaal beseft, zie je meer typische elementen van dit genre, zoals de vooroordelen over politie en gedetineerden. Uit recente onderzoeken naar het gevoel van veiligheid onder de burgerij blijkt keer op keer dat de mensen zich bedriegd(er zijn gaan) voelen. Daarbij wordt steevast de vinger beschuldigend uitgestoken naar de politie, die - zeker na alle reorganisaties - te weinig tijd en aandacht zou hebben voor de noden van de gewone man. Daarnaast vinden burgers dat "onze" gedetineerden veel te lankmoedig worden behandeld: ze worden niet gestraft, maar in de watten gelegd.
(Ludo Jongen: 'Een A.H.-ervaring', in: Meta 31 (1996) 3, p.75-76.)
Toen hij met pensioen was, kocht een man voor zichzelf en zijn echtgenote nieuwe fietsen, ter waarde van 1500 gulden het stuk. Een verzekering was niet nodig, want hun oude karretjes hadden ze al zo'n twintig jaar: nooit gestolen!
Op zaterdagmiddag ging dit echtpaar winkelen in het centrum van Amersfoort. Zij stalden hun fonkelnieuwe fietsen op het pleintje achter de HEMA. Nadat ze een uurtje of twee in de stad hadden rondgekuierd, keerden ze terug naar hun fietsen: weg! Toevallig zag een kennis hen teleurgesteld staan: ze liep op hen af en vroeg of zij hun fietsen soms kwijt waren. Ja! Nou, die waren in een bestelbus geladen door twee house-achtige types. Gelukkig had ze het nummerbord genoteerd.
Het echtpaar belde de politie onmiddellijk, maar op zaterdagmiddag is er nooit zoveel personeel en dat was bovendien met andere dringende zaken bezig. Nu kende het echtpaar een advocaat die gelukkig wèl bereid bleek op zaterdagmiddag de handen uit de mouwen te steken.
Om een lang verhaal kort te maken: deze jurist wist te achterhalen dat het bestelbusje eigendom was van een verhuurbedrijf. Daar was het net teruggebracht. De verhuurder gaf het adres van de huurders. Met dit adres stapte het echtpaar samen met hun juridisch adviseur naar het politiebureau. Eindelijk kwamen de dienders in actie: met loeiende sirenes scheurde men naar het opgegeven adres alwaar de twee daders in hun kraag gevat werden: het betrof twee gedetineerden op weekend-verlof. De fietsen hadden ze inmiddels verpatst en van de opbrengst drugs gekocht. Als een soort schadevergoeding kreeg het echtpaar in totaal duizend gulden van de politie.
Ondanks mijn belangstellende blik meende buurvrouw Greet dat ik geen geloof hechtte aan dit verhaal. Terecht, ik geloof(de) er geen snars van! Zelfs haar verzekering dat ze het verhaal gehoord had van de vrouw die het kenteken genoteerd had, kon mij niet tot andere gedachten brengen, want die stellige bewering was koren op mijn molen. Het verhaal is gewoon een "Broodje Aap" of stadslegende. Kenmerkend daarvoor is het optreden van de vriend-van-een vriend: zulke verhalen worden nooit of te nimmer door het "slachtoffer" zelf verteld, maar er zit altijd minstens één schakel tussen "bron" en verteller. Zodra je dat eenmaal beseft, zie je meer typische elementen van dit genre, zoals de vooroordelen over politie en gedetineerden. Uit recente onderzoeken naar het gevoel van veiligheid onder de burgerij blijkt keer op keer dat de mensen zich bedriegd(er zijn gaan) voelen. Daarbij wordt steevast de vinger beschuldigend uitgestoken naar de politie, die - zeker na alle reorganisaties - te weinig tijd en aandacht zou hebben voor de noden van de gewone man. Daarnaast vinden burgers dat "onze" gedetineerden veel te lankmoedig worden behandeld: ze worden niet gestraft, maar in de watten gelegd.
(Ludo Jongen: 'Een A.H.-ervaring', in: Meta 31 (1996) 3, p.75-76.)
Beschrijving
De nieuwe fietsen van een ouder echtpaar worden gestolen. Een getuige heeft de daders de fietsen zien inladen in een busje. Aangezien de politie geen actie onderneemt, schakelt het echtpaar een advocaat in. Hij weet het adres van de daders te achterhalen, waarna de politie hen arresteert: het zijn gedetineerden op weekend-verlof. De fietsen zijn al verkocht en van de opbrengst zijn drugs gekocht. Van de politie krijgt het echtpaar een schadevergoeding. Degene die dit verhaal hoort, herkent het verhaal als een stadssage.
Bron
Ludo Jongen: 'Een A.H.-ervaring', in: Meta 31 (1996) 3, p.75-76.
Commentaar
16 april 1996
Ludo Jongen heeft het verhaal weer gehoord van zijn buurvrouw Greet op paaszondag 7 april 1996.
Naam Overig in Tekst
Paaszondag 
Paaszondag 
Pasen
Pasen
Greet
Greet
HEMA
HEMA
Broodje Aap
Broodje Aap
Naam Locatie in Tekst
Amersfoort
Amersfoort
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20