Hoofdtekst
Roodkapje
Er leefde eens op een dorp een allerliefst meisje, het aardigste schepseltje dat men ooit gezien had. Zij was de lieveling van ieder die haar kende, en vooral haar moeder en grootmoeder hielden ontzaggelijk veel van haar. Zij droeg gewoonlijk een roodkleurig kapje, 't welk zij eens op haar verjaardag gekregen had en haar zoo goed stond, dat zij algemeen onder den naam "Roodkapje" bekend was.
Op een zekeren dag, toen hare moeder wafels gebakken had, zeide deze tot haar: "Kindlief, ge moest eens naar uwe grootmoeder gaan en eens vragen hoe zij het maakt, want ik hoor dat zij ziek is, -- neem dan tevens eenige wafels en dit potje boter voor haar mede." Roodkapje voldeed dadelijk aan dit verzoek en ging op weg naar hare grootmoeder, die in een naburig dorp woonde. De wafels en de boter deed zijn in een mandje en hing dit aan haar arm.
Om het dorp te bereiken, waar haar grootmoeder woonde, moest zij een groot bosch door, doch dewijl zij deze wandeling reeds dikwijls gedaan had en het prachtig weêr was, stapte zij welgemoed en vroolijk zingende onder de zware boomen voort, tot zij bijna aan den uitgang van het bosch gekomen was.
Doch bijna aan den uitgang van het bosch gekomen zijnde (sla de onderste klep open,) daar zag Roodkapje eensklaps een grooten wolf, die recht op haar aankwam en dadelijk grooten lust had om haar te verslinden, maar dit plan niet durfde volvoeren, omdat dicht bij hen eenige houthakkers aan het werk waren.
Toen hij vlak bij haar was, sprak hij Roodkapje beleefd aan en vroeg haar waar zij heenging. Het lieve meisje, niet wetende hoe gevaarlijk het is tegen een wolf in een bosch te praten, antwoordde: "Ik ga naar mijne grootmoeder, om te vragen hoe zij het maakt, en om haar deze wafels en dit potje boter te brengen." "Woont uwe grootmoeder ver van hier?" vroeg de wolf. (Sla de bovenste klep ook open.) "O ja," antwoordde Roodkapje, "nog voorbij gindschen hooge molen, zij woont in het eerste huisje van het dorp, dat gij daar kunt zien liggen." De wolf, die dadelijk booze plannen beraamde: hernam: "Wel, dan kon ik haar ook wel gaan opzoeken; ik zal dit pad volgen, neem gij dan het andere dat ginds heenloopt, wij zullen dan eens zien wie er het eerste is." De wolf liep onmiddellijk, zoo hard als hij kon, langs het kortste pad, terwijl Roodkapje een omweg nam en zich al loopende nog ophield met het naloopen van kapellen en het plukken van bloemen, die langs den weg groeiden.
De wolf had spoedig de woning van hare grootmoeder bereikt en klopte aan de deur. "Wie is daar?" vroeg de oude vrouw. "Ik ben het grootmoeder, uw kleinkind Roodkapje," antwoordde de wolf, de stem van het kind zoo goed mogelijk namakende: "ik breng u eenige wafels en een potje boter." De goede, oude vrouw, die ziek te bed lag en niets kwaads vermoedde, riep hierop: "Trek maar aan het touw, dat buiten de deur hangt, dan gaat de klink in de hoogte." De wolf volgde dezen raad op en de deur ging open. Hij trad binnen en sprong onmiddelijk op de ongelukkige oude vrouw. In weinig minuten at hij haar geheel op, want, doordien hij sinds drie dagen geen voedsel had gevonden, was hij buitengewoon hongerig.
De wolf deed daarna de deur weder dicht en ging in het bed van de oude vrouw liggen om Roodkapje op te wachten. Spoedig daarna verscheen deze voor de deur. (Sla de nog aanwezig klep open.)
Klop! klop! "Wie is daar?" Eerst schrikte Roodkapje toen zij deze schorre stem hoorde, maar denkende dat hare grootmoeder welligt koude gevat had, antwoordde zij: "Ik ben het, lieve grootmoeder, uw Roodkapje. Ik kom u wat lekkers brengen en tevens eens hooren hoe het met u gaat." De wolf hernam hierop, zoo zacht mogelijk sprekende: "Trek maar aan het touw, dat buiten de deur hangt, dan gaat de klink in de hoogte." Roodkapje trok aan het touw en de deur ging open. De wolf zich zich onder de beddelakens verborgen hield, zeide, zoodra Roodkapje in de kamer kwam, terwijl hij zijn best deed zijne stem zoo zwak moogelijk te maken: "Zet het mandje maar op een stoel, kindlief, trek je kleêrtjes uit en kom dan gauw bij mij in bed liggen." Roodkapje deed wat haar gevraagd werd, ontkleedde zich en stapte in bed. Zij stond echter verbaasd over de vreemde vertooning die haar grootmoeder in haar nachtgoed maakte en zeide daarom:
"Grootmoeder, wat hebt ge lange armen!"
"Zoveel te beter kan ik u omhelzen, mijn kind."
"Grootmoeder, wat hebt ge groote ooren!"
"Zooveel te beter kan ik u verstaan."
"Grootmoeder, wat hebt ge groote oogen!"
"Zooveel te beter kan ik u zien."
"Grootmoeder, wat hebt ge groote tanden!"
"Zoveel te beter kan ik u verslinden;" -- dit zeggende viel de laaghartige wolf op Roodkapje aan, en wilde haar verslinden.
(Zie de achterkant.) Maar op hetzelfde oogenblik werd de deur opengedaan en sprongen eenige arbeiders het vertrek binnen. Zij hadden den wolf zien voorbijgaan en, onraad vreezende, wilden zij gaan zien wat hij daar deed. Zij doodden nu spoedig den wolf en bevrijdden Roodkapje.
Het kleine meisje was meer verschrikt dan bezeerd, alleen had de wolf haar met zijne klauwen aan haren arm geraakt. Doch nimmer in haar geheele leven vergat zij de les welke zij gekregen had, om nooit op wolven, hoe vriendelijk zij zich ook voordoen, te vertrouwen.
Er leefde eens op een dorp een allerliefst meisje, het aardigste schepseltje dat men ooit gezien had. Zij was de lieveling van ieder die haar kende, en vooral haar moeder en grootmoeder hielden ontzaggelijk veel van haar. Zij droeg gewoonlijk een roodkleurig kapje, 't welk zij eens op haar verjaardag gekregen had en haar zoo goed stond, dat zij algemeen onder den naam "Roodkapje" bekend was.
Op een zekeren dag, toen hare moeder wafels gebakken had, zeide deze tot haar: "Kindlief, ge moest eens naar uwe grootmoeder gaan en eens vragen hoe zij het maakt, want ik hoor dat zij ziek is, -- neem dan tevens eenige wafels en dit potje boter voor haar mede." Roodkapje voldeed dadelijk aan dit verzoek en ging op weg naar hare grootmoeder, die in een naburig dorp woonde. De wafels en de boter deed zijn in een mandje en hing dit aan haar arm.
Om het dorp te bereiken, waar haar grootmoeder woonde, moest zij een groot bosch door, doch dewijl zij deze wandeling reeds dikwijls gedaan had en het prachtig weêr was, stapte zij welgemoed en vroolijk zingende onder de zware boomen voort, tot zij bijna aan den uitgang van het bosch gekomen was.
Doch bijna aan den uitgang van het bosch gekomen zijnde (sla de onderste klep open,) daar zag Roodkapje eensklaps een grooten wolf, die recht op haar aankwam en dadelijk grooten lust had om haar te verslinden, maar dit plan niet durfde volvoeren, omdat dicht bij hen eenige houthakkers aan het werk waren.
Toen hij vlak bij haar was, sprak hij Roodkapje beleefd aan en vroeg haar waar zij heenging. Het lieve meisje, niet wetende hoe gevaarlijk het is tegen een wolf in een bosch te praten, antwoordde: "Ik ga naar mijne grootmoeder, om te vragen hoe zij het maakt, en om haar deze wafels en dit potje boter te brengen." "Woont uwe grootmoeder ver van hier?" vroeg de wolf. (Sla de bovenste klep ook open.) "O ja," antwoordde Roodkapje, "nog voorbij gindschen hooge molen, zij woont in het eerste huisje van het dorp, dat gij daar kunt zien liggen." De wolf, die dadelijk booze plannen beraamde: hernam: "Wel, dan kon ik haar ook wel gaan opzoeken; ik zal dit pad volgen, neem gij dan het andere dat ginds heenloopt, wij zullen dan eens zien wie er het eerste is." De wolf liep onmiddellijk, zoo hard als hij kon, langs het kortste pad, terwijl Roodkapje een omweg nam en zich al loopende nog ophield met het naloopen van kapellen en het plukken van bloemen, die langs den weg groeiden.
De wolf had spoedig de woning van hare grootmoeder bereikt en klopte aan de deur. "Wie is daar?" vroeg de oude vrouw. "Ik ben het grootmoeder, uw kleinkind Roodkapje," antwoordde de wolf, de stem van het kind zoo goed mogelijk namakende: "ik breng u eenige wafels en een potje boter." De goede, oude vrouw, die ziek te bed lag en niets kwaads vermoedde, riep hierop: "Trek maar aan het touw, dat buiten de deur hangt, dan gaat de klink in de hoogte." De wolf volgde dezen raad op en de deur ging open. Hij trad binnen en sprong onmiddelijk op de ongelukkige oude vrouw. In weinig minuten at hij haar geheel op, want, doordien hij sinds drie dagen geen voedsel had gevonden, was hij buitengewoon hongerig.
De wolf deed daarna de deur weder dicht en ging in het bed van de oude vrouw liggen om Roodkapje op te wachten. Spoedig daarna verscheen deze voor de deur. (Sla de nog aanwezig klep open.)
Klop! klop! "Wie is daar?" Eerst schrikte Roodkapje toen zij deze schorre stem hoorde, maar denkende dat hare grootmoeder welligt koude gevat had, antwoordde zij: "Ik ben het, lieve grootmoeder, uw Roodkapje. Ik kom u wat lekkers brengen en tevens eens hooren hoe het met u gaat." De wolf hernam hierop, zoo zacht mogelijk sprekende: "Trek maar aan het touw, dat buiten de deur hangt, dan gaat de klink in de hoogte." Roodkapje trok aan het touw en de deur ging open. De wolf zich zich onder de beddelakens verborgen hield, zeide, zoodra Roodkapje in de kamer kwam, terwijl hij zijn best deed zijne stem zoo zwak moogelijk te maken: "Zet het mandje maar op een stoel, kindlief, trek je kleêrtjes uit en kom dan gauw bij mij in bed liggen." Roodkapje deed wat haar gevraagd werd, ontkleedde zich en stapte in bed. Zij stond echter verbaasd over de vreemde vertooning die haar grootmoeder in haar nachtgoed maakte en zeide daarom:
"Grootmoeder, wat hebt ge lange armen!"
"Zoveel te beter kan ik u omhelzen, mijn kind."
"Grootmoeder, wat hebt ge groote ooren!"
"Zooveel te beter kan ik u verstaan."
"Grootmoeder, wat hebt ge groote oogen!"
"Zooveel te beter kan ik u zien."
"Grootmoeder, wat hebt ge groote tanden!"
"Zoveel te beter kan ik u verslinden;" -- dit zeggende viel de laaghartige wolf op Roodkapje aan, en wilde haar verslinden.
(Zie de achterkant.) Maar op hetzelfde oogenblik werd de deur opengedaan en sprongen eenige arbeiders het vertrek binnen. Zij hadden den wolf zien voorbijgaan en, onraad vreezende, wilden zij gaan zien wat hij daar deed. Zij doodden nu spoedig den wolf en bevrijdden Roodkapje.
Het kleine meisje was meer verschrikt dan bezeerd, alleen had de wolf haar met zijne klauwen aan haren arm geraakt. Doch nimmer in haar geheele leven vergat zij de les welke zij gekregen had, om nooit op wolven, hoe vriendelijk zij zich ook voordoen, te vertrouwen.
Onderwerp
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
Beschrijving
Onderweg naar grootmoeder komt Roodkapje in het bos de wolf tegen die haar vraagt waar ze naar toe gaat. Niet wetend hoe gevaarlijk het is om met een wolf te spreken, vertelt ze dat ze naar grootmoeder gaat en waar ze woont. De wolf wijst haar een langere weg, neemt zelf de kortste, terwijl Roodkapje ook nog bloemen plukt en vlinders volgt. De wolf klopt aan, doet de stem van Roodkapje na, kan binnenkomen, eet grootmoeder op, en gaat in bed liggen. Als Roodkapje aanklopt doet de wolf de stem van grootmoeder na, vraagt Roodkapje zich uit te kleden en in bed te komen. Roodkapje verbaast zich over de oren, ogen, armen en tanden van grootmoeder, waarop de wolf haar wil opeten. Op dat moment komen arbeiders binnen die de wolf doden en Roodkapje bevrijden. Vanaf die tijd weet Roodkapje dat ze wolven niet moet vertrouwen.
Bron
Toover prentenboek. [Amsterdam]: [Jacobs], [1872]
KB: KW 1087 A 26
Collectie Roodkapje/Karsdorp
KB: KW 1087 A 26
Collectie Roodkapje/Karsdorp
Motief
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
B211.2.4 - Speaking wolf.
B211.2.4 - Speaking wolf.
Commentaar
Bevat De lotgevallen van Robinson Crusoë, De geschiedenis van Klein Duimpje, De geschiedenis van Roodkapje, De geschiedenis van de gelaarsde kat
Naam Overig in Tekst
Roodkapje
Roodkapje
Datum Invoer
2019-06-17