Hoofdtekst
Roodkapje
Er was eens een meisje dat van haar grootmoeder een mooi rood manteltje met een kapje had gekregen. En omdat ze het manteltje met het kapje bijna altijd droeg, noemde iedereen haar Roodkapje.
Op een dag zei haar moeder: "Roodkapje, je grootmoeder is ziek. Wil je zo lief zijn om deze mand naar haar toe te brengen? Er zit een pannetje soep in en wat fruit. Daar knapt ze vast van op.” Roodkapje trok haar rode manteltje met het kapje aan. "Maar zorg ervoor dat je voor donker weer thuis bent en praat niet met vreemden," zei haar moeder.
Roodkapje ging op weg. Ze huppelde over het bospad met de mand in haar hand. Opeens hoorde ze een zware stem achter haar zeggen: "Waar ga je naar toe Roodkapje"? Roodkapje zag iemand tegen een boom aan geleund staan. Ze zag niet, dat hij grote puntige oren, felgele ogen en grote scherpe tanden had. Het was de wolf, die zich had verkleed. "Ik ben op weg naar grootmoeder," zei Roodkapje. "Ze is ziek en ik ga haar een mand met eten brengen. Kijk maar!" De wolf stak zijn neus in de mand. "Hmmm, dat ruikt lekker," zei hij. "Maar misschien vindt je grootmoeder het ook wel fijn als je wat bosbessen voor haar plukt. Dat zou ik ook fijn vinden als ik ziek was.” "Wat een goed idee van u!" zei Roodkapje. Maar opeens herinnerde ze zich dat ze van haar moeder niet met vreemden mocht praten. "Maar deze meneer is zo aardig," dacht Roodkapje. "Die doet me vast geen kwaad." En ze zette de mand op de grond en ging bosbessen plukken. Roodkapje was daar een hele tijd mee bezig en toen ze terug liep naar haar mand, was de vreemdeling weg.
Toen Roodkapje de bosbessen ging plukken, liep de wolf regelrecht naar het huisje van de grootmoeder van Roodkapje. De wolf klopte op de deur. "Wie is daar?" hoorde hij zeggen. "Ik ben het. Roodkapje," zei de wolf met een hoog stemmetje. "Mag ik binnenkomen?" "Maar natuurlijk, meisje, kom maar binnen," zei grootmoeder. "Ik ben te ziek om de deur voor je open te doen." De wolf deed de deur open en ging naar binnen. Grootmoeder lag met haar slaapmuts op in bed. De wolf sprong op haar af en slokte haar in één hap naar binnen.
De grote, boze wolf deed de gordijnen dicht, zodat niemand naar binnen kon kijken. Toen pakte hij uit de kast van grootmoeder een nachtjapon en trok die over zijn kleren aan. Daarna zette hij een slaapmuts op en kroop in bed.
Even later klopte Roodkapje op de deur. "Kom binnen, meisje," zei de wolf met de stem van grootmoeder. "Ik ben te ziek om de deur voor je open te doen." Roodkapje ging naar binnen. "Dag grootmoeder," zei ze. "Ik kom wat eten brengen voor u. Dan wordt u weer gauw beter." “Dat is heel lief van je, Roodkapje," zei de wolf. "Kom maar gezellig bij me zitten." Roodkapje zette de mand op het bed. Ze wilde haar grootmoeder net een kusje geven, toen ze een groot oor onder de slaapmuts uit zag steken. "Maar grootmoeder, waarom hebt u zulke grote oren?" vroeg Roodkapje. "Om je beter te kunnen horen!" zei de wolf. "Kom dichterbij Roodkapje en geef me je hand." Roodkapje vond dat de handen van haar grootmoeder wel groot en harig waren geworden. En ook de bril van grootmoeder was veel te klein. "Maar grootmoeder, waarom hebt u zulke grote ogen?" vroeg Roodkapje. "Om je beter te kunnen zien!" zei de wolf. "Maar waarom hebt u zulke grote tanden?" vroeg Roodkapje. "Om je te kunnen opeten!" riep de wolf. En hij gooide de dekens van zich af, sprong uit bed en slokte ook Roodkapje in één hap naar binnen.
Even later kwam er een houthakker voorbij het huisje van grootmoeder. Hij wist dat de grootmoeder van Roodkapje ziek was en daarom wilde hij haar een bezoekje brengen. Hij zag dat de gordijnen dicht waren en hij hoorde een vreemd geluid. Toen holde hij het huisje binnen… en zag de wolf, die op het bed van grootmoeder lag te snurken. De houthakker begreep meteen wat er gebeurd was. Hij liep naar het bed waarin de wolf lag te slapen. Daarna sneed de houthakker met zijn scherpe mes de buik van de wolf open. Eerst kwam Roodkapje uit de buik van de wolf te voorschijn en daarna grootmoeder.
"Ssst!" fluisterde de houthakker, "anders wordt de wolf wakker. Roodkapje haal gauw een paar grote stenen uit de tuin!" De houthakker vulde de buik van de slapende wolf met de stenen en naaide toen de buik van de wolf weer dicht. Daarna ging de houthakker met grootmoeder en Roodkapje in een andere kamer zitten.
Even later werd de wolf wakker. "Wat heb ik een dorst," zei hij tegen zichzelf. "Maar het is mijn eigen schuld. Dan had ik maar niet zoveel moeten eten!" En de wolf liep naar buiten om water uit de beek te gaan drinken. Hij boog voorover … en door het gewicht van de stenen viel hij met een plons in het water en verdronk.
De houthakker bracht de grootmoeder van Roodkapje gauw naar bed. En Roodkapje gaf haar al het lekkers uit de mand dat haar moeder had meegegeven.
En toen Roodkapje afscheid nam, voelde grootmoeder zich al zo goed, dat ze naar buiten kwam om Roodkapje uit te zwaaien. Eén ding wist Roodkapje nu zeker: Ze zou nooit meer met vreemden praten!
Er was eens een meisje dat van haar grootmoeder een mooi rood manteltje met een kapje had gekregen. En omdat ze het manteltje met het kapje bijna altijd droeg, noemde iedereen haar Roodkapje.
Op een dag zei haar moeder: "Roodkapje, je grootmoeder is ziek. Wil je zo lief zijn om deze mand naar haar toe te brengen? Er zit een pannetje soep in en wat fruit. Daar knapt ze vast van op.” Roodkapje trok haar rode manteltje met het kapje aan. "Maar zorg ervoor dat je voor donker weer thuis bent en praat niet met vreemden," zei haar moeder.
Roodkapje ging op weg. Ze huppelde over het bospad met de mand in haar hand. Opeens hoorde ze een zware stem achter haar zeggen: "Waar ga je naar toe Roodkapje"? Roodkapje zag iemand tegen een boom aan geleund staan. Ze zag niet, dat hij grote puntige oren, felgele ogen en grote scherpe tanden had. Het was de wolf, die zich had verkleed. "Ik ben op weg naar grootmoeder," zei Roodkapje. "Ze is ziek en ik ga haar een mand met eten brengen. Kijk maar!" De wolf stak zijn neus in de mand. "Hmmm, dat ruikt lekker," zei hij. "Maar misschien vindt je grootmoeder het ook wel fijn als je wat bosbessen voor haar plukt. Dat zou ik ook fijn vinden als ik ziek was.” "Wat een goed idee van u!" zei Roodkapje. Maar opeens herinnerde ze zich dat ze van haar moeder niet met vreemden mocht praten. "Maar deze meneer is zo aardig," dacht Roodkapje. "Die doet me vast geen kwaad." En ze zette de mand op de grond en ging bosbessen plukken. Roodkapje was daar een hele tijd mee bezig en toen ze terug liep naar haar mand, was de vreemdeling weg.
Toen Roodkapje de bosbessen ging plukken, liep de wolf regelrecht naar het huisje van de grootmoeder van Roodkapje. De wolf klopte op de deur. "Wie is daar?" hoorde hij zeggen. "Ik ben het. Roodkapje," zei de wolf met een hoog stemmetje. "Mag ik binnenkomen?" "Maar natuurlijk, meisje, kom maar binnen," zei grootmoeder. "Ik ben te ziek om de deur voor je open te doen." De wolf deed de deur open en ging naar binnen. Grootmoeder lag met haar slaapmuts op in bed. De wolf sprong op haar af en slokte haar in één hap naar binnen.
De grote, boze wolf deed de gordijnen dicht, zodat niemand naar binnen kon kijken. Toen pakte hij uit de kast van grootmoeder een nachtjapon en trok die over zijn kleren aan. Daarna zette hij een slaapmuts op en kroop in bed.
Even later klopte Roodkapje op de deur. "Kom binnen, meisje," zei de wolf met de stem van grootmoeder. "Ik ben te ziek om de deur voor je open te doen." Roodkapje ging naar binnen. "Dag grootmoeder," zei ze. "Ik kom wat eten brengen voor u. Dan wordt u weer gauw beter." “Dat is heel lief van je, Roodkapje," zei de wolf. "Kom maar gezellig bij me zitten." Roodkapje zette de mand op het bed. Ze wilde haar grootmoeder net een kusje geven, toen ze een groot oor onder de slaapmuts uit zag steken. "Maar grootmoeder, waarom hebt u zulke grote oren?" vroeg Roodkapje. "Om je beter te kunnen horen!" zei de wolf. "Kom dichterbij Roodkapje en geef me je hand." Roodkapje vond dat de handen van haar grootmoeder wel groot en harig waren geworden. En ook de bril van grootmoeder was veel te klein. "Maar grootmoeder, waarom hebt u zulke grote ogen?" vroeg Roodkapje. "Om je beter te kunnen zien!" zei de wolf. "Maar waarom hebt u zulke grote tanden?" vroeg Roodkapje. "Om je te kunnen opeten!" riep de wolf. En hij gooide de dekens van zich af, sprong uit bed en slokte ook Roodkapje in één hap naar binnen.
Even later kwam er een houthakker voorbij het huisje van grootmoeder. Hij wist dat de grootmoeder van Roodkapje ziek was en daarom wilde hij haar een bezoekje brengen. Hij zag dat de gordijnen dicht waren en hij hoorde een vreemd geluid. Toen holde hij het huisje binnen… en zag de wolf, die op het bed van grootmoeder lag te snurken. De houthakker begreep meteen wat er gebeurd was. Hij liep naar het bed waarin de wolf lag te slapen. Daarna sneed de houthakker met zijn scherpe mes de buik van de wolf open. Eerst kwam Roodkapje uit de buik van de wolf te voorschijn en daarna grootmoeder.
"Ssst!" fluisterde de houthakker, "anders wordt de wolf wakker. Roodkapje haal gauw een paar grote stenen uit de tuin!" De houthakker vulde de buik van de slapende wolf met de stenen en naaide toen de buik van de wolf weer dicht. Daarna ging de houthakker met grootmoeder en Roodkapje in een andere kamer zitten.
Even later werd de wolf wakker. "Wat heb ik een dorst," zei hij tegen zichzelf. "Maar het is mijn eigen schuld. Dan had ik maar niet zoveel moeten eten!" En de wolf liep naar buiten om water uit de beek te gaan drinken. Hij boog voorover … en door het gewicht van de stenen viel hij met een plons in het water en verdronk.
De houthakker bracht de grootmoeder van Roodkapje gauw naar bed. En Roodkapje gaf haar al het lekkers uit de mand dat haar moeder had meegegeven.
En toen Roodkapje afscheid nam, voelde grootmoeder zich al zo goed, dat ze naar buiten kwam om Roodkapje uit te zwaaien. Eén ding wist Roodkapje nu zeker: Ze zou nooit meer met vreemden praten!
Onderwerp
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
Beschrijving
Ondanks de waarschuwing om niet met vreemden te praten, vertelt Roodkapje de wolf dat ze naar grootmoeder gaat, en laat ze zich verleiden om bosbessen te plukken. De wolf gaat naar grootmoeders huis, klopt aan, doet de stem van Roodkapje na, eet grootmoeder op, gaat met haar kleren aan in bed liggen. Als Roodkapje aanklopt doet hij de stem van grootmoeder na, Roodkapje merkt haar grote oren, ogen en mond op, waarna de wolf Roodkapje opeet. Een houthakker hoort gesnurk, gaat naar binnen, ziet de wolf en snijdt de buik open, waar Roodkapje en grootmoeder ongedeerd uit komen. De buik wordt met stenen gevuld en dichtgenaaid. De wolf verdrinkt als hij zich bij de beek voorover buigt om te drinken.
Bron
Cobi van Mourik. Roodkapje en andere sprookjes en vertellingen. [Breda]: Lekturama, 1984
KB: VE 210/4-1
Collectie Roodkapje/Karsdorp
KB: VE 210/4-1
Collectie Roodkapje/Karsdorp
Motief
B211.2.4 - Speaking wolf.
B211.2.4 - Speaking wolf.
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.
Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Commentaar
Ills Gerry A. Embleton
Naam Overig in Tekst
Roodkapje
Roodkapje
Datum Invoer
2019-02-13