ROODKAPJE279 - Roodkapje

Roodkapje
Er was eens een klein meisje dat Roodkapje heette. Ze droeg altijd een rood jasje met een rood kapje. Het meisje woonde met haar moeder aan de rand van een groot bos.
Op een morgen zei haar moeder: Oma voelt zich niet zo lekker. Wil je haar niet een bezoekje gaan brengen? 'Natuurlijk', zei Roodkapje. En ze vertrok met een mand vol eten door het bos naar het huisje van haar grootmoeder.
In het begin scheen de zon en floten de vogeltjes, maar hoe dieper ze het bos in trok, hoe donkerder het werd. Ze had de wolf midden op haar pad helemaal niet zien staan. 'Waar ga jij naartoe, klein meisje?' vroeg de wolf. Hoopvol wreef hij in zijn pootjes. 'Ik ga naar het huisje van mijn oma aan de andere kant van het bos', antwoordde Roodkapje. 'Heerlijk ...' dacht de wolf. 'Haar oma zal vast verrukkelijk smaken. En daarna kan ik Roodkapje ook opeten ...' De wolf glimlachte naar Roodkapje. 'Waarom pluk je niet wat bloemen voor haar?' stelde hij voor. 'Daar staat een mooi bosje sleutelbloemen, zie je?' 'Wat een goed idee', zei Roodkapje. En ze verliet het pad om een grote bos bloemen te gaan plukken.
Zodra ze haar rug naar hem had toegekeerd, spurtte de wolf door het bos naar het huisje van Roodkapjes oma en klopte aan. 'Wie is daar?' vroeg oma. 'Ik ben het, je kleindochter, Roodkapje', deed de wolf Roodkapje na met een piepstemmetje. 'Ik heb eten voor je bij me.' 'Kom maar binnen', zei grootmoeder. De wolf sprong de kamer in en slokte Roodkapjes oma in een hap naar binnen. 'Mmm', zei hij smakkend. 'Een beetje veel botten, maar lang niet slecht.' Daarna zette hij oma's nachtmuts op en stapte in haar bed om op Roodkapje te wachten.
Al snel hoorde hij op de deur kloppen. 'Kom maar binnen,' zei de wolf zo lief en zo zacht als hij maar kon. 'Wat jammer dat je ziek bent. Ik heb wat eten voor je meegebracht', zei Roodkapje. Lekker', gromde de wolf. 'Ik bedoel: lekker', zei hij lieftallig. 'Kom maar naast mij zitten, liefje.' Roodkapje keek haar oma aan en aarzelde. 'Maar, oma! Wat heb je grote oren.' 'Dan kan ik jou beter horen', zei de wolf. 'Maar, oma! Wat heb je grote ogen!' zei Roodkapje, terwijl ze wat dichter bij het bed kwam. 'Dan kan ik je beter zien', zei de wolf. Roodkapje kwam nog wat dichterbij. 'Maar, Oma!' zei ze. 'Wat heb je grote, harige handen.' 'Dan kan ik je beter omhelzen', zei de wolf. Nu stond Roodkapje vlak naast het bed. 'Maar oma!' riep ze uit. 'Wat heb je grote, scherpe tanden.' 'Dan kan ik je beter opeten', gilde de wolf. Hij sprong uit bed en slokte Roodkapje naar binnen. 'Eindelijk een volle maag', dacht hij. Hij ging op bed liggen en viel in een diepe slaap. Terwijl de wolf sliep, snurkte hij ... heel hard.
'Ik heb die oude vrouw nog nooit zo hard horen snurken', dacht de houthakker die net voorbij kwam. Hij ging naar binnen in het huisje om te zien of alles in orde was. Daar vond hij de wolf met een hele dikke buik. 'Hij heeft de oude vrouw opgegeten!' riep de houthakker uit. 'Misschien kan ik haar nog redden!' Hij nam een schaar en knipte de buik van de wolf open. Knip, knip ... hij zag een rood kapje naar buiten komen. Knip, knip... daar sprong Roodkapje naar buiten. 'Blijf knippen!' riep ze. 'Oma zit er nog in.' Knipperdeknip deed de schaar, totdat oma er ook uit kwam. Snurk ... snurk ... De wolf sliep gewoon verder.
'Ik heb een idee', zei Roodkapje. Ze liep naar buiten, raapte wat stenen op en legde die in de buik van de wolf. Daarna naaide oma zijn buik weer dicht. Toen de wolf wakker werd, probeerde hij door de deur naar buiten te sluipen, maar de stenen klapperden en kletterden in zijn buik. 'Nu kan iedereen jou horen', zei Roodkapje., 'je zult nooit meer iemand kunnen opeten.
En Roodkapje? Wel, ze heeft nooit meer met een wolf gepraat.

ATU 0333 - Little Red Riding Hood    ATU 0333 - Little Red Riding Hood   

AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)    AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)   

Onderweg naar grootmoeder komt Roodkapje een wolf tegen, ze vertelt dat ze naar grootmoeder gaat en waar ze woont. De wolf stelt haar voor bloemen te plukken, hij gaat naar grootmoeders huis, klopt aan, doet de stem van Roodkapje na, komt binnen, eet grootmoeder op, verkleedt zich als haar, en gaat in bed liggen. Als Roodkapje klopt doet hij de stem van grootmoeder na, Roodkapje verbaast zich over de oren, ogen, handen en tanden van grootmoeder, waarop de wolf haar opeet. Hij snurkt in zijn slaap zo luid dat een houthakker gaat kijken, de wolf met de dikke buik ziet en bedenkt dat hij grootmoeder heeft opgegeten. Hij knipt de buik open, waarna Roodkapje en grootmoeder tevoorschijn komen. Roodkapje vult de buik met stenen, grootmoeder naait de wbuik weer dicht, en als de wolf na ontwaken wil vluchten, rammelen de stenen. Roodkapje stelt dat hij nooit meer iemand kan opeten, want iedereen hoort hem aankomen, en ze heeft nooit meer met een wolf gesproken.

Sarah Courtauld. Honderd mooiste verhalen. [Londen]: Usborne, 2013. Oorspr. titel en uitg. Usborne one hundred illustrated stories. London: Usborne, 2012
KB: KW GW A101524
Collectie Roodkapje/Karsdorp

J21.5 - ”Do not leave the highway“:    J21.5 - ”Do not leave the highway“:   

B211.2.4 - Speaking wolf.    B211.2.4 - Speaking wolf.   

K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.    K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.   

Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.    Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.   

Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.    Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.   

Ills Lorena Alvarez, Lesley Sims

Roodkapje    Roodkapje   

2019-04-11