Hoofdtekst
ROODKAPJE
Daar was eens een lief klein meisje. Ze droeg een grappig rood mutsje en daarom noemden alle mensen haar Roodkapje.
Eens had moeder wafels gebakken en ze riep Roodkapje en zei: "Breng dit mandje eens gauw naar Grootje. Die is altijd nog een beetje ziek. Maar denk er om dat je de kortste weg door het bos neemt, want in het bos woont de boze, boze wolf. Je mag niet buiten de paden gaan. Beloof je me dat?" "Ja", zei Roodkapje, want ze vond het heerlijk naar die lieve Grootje te gaan. Toen gaf moeder haar het mandje met wafels en mooie rooie bessensap en Roodkapje ging.
Maar Roodkapje keek niet meer om. Wat was het heerlijk daar in dat bos! De bomen ruisten, de vogels zongen en er bloeiden zoveel bloemen, rood en blauw en wit! "Daar pluk ik van voor Grootje", dacht Roodkapje en vergat helemaal wat ze moeder had beloofd. Al dieper en dieper liep ze het bos in!
Maar daar kwam opeens van achter een boom die boze, boze wolf! Die deed heel lief en hij zei met een zachte stem: "Wel, wel Roodkapje, waar ga je zo naar toe?" "Naar Grootje", zei Rood kapje en was niet eens bang. "Ik breng haar wafels om dat ze nog altijd een beetje ziek
is." "Dat is goed", zei de wolf. "Plezierige wandeling. Dag Roodkapje." En weg was hij.
Maar weet je wat hij deed? Hij liep op een draf naar het huisje waar Grootmoeder woonde en trok aan de bel. Grootje lag in bed en dommelde zo'n beetje. "Wie is daar?" riep ze. "Ik ben het, Roodkapje", zei toen de wolf met zijn liefste stem, en Grootje riep blij" "Trek maar aan het touwtje, kindje. Dan zal de klink wel over gaan." De boze wolf deed wat Grootje gezegd had en stapte naar binnen. Die arme, lieve Grootje! Wat schrok ze toen daar die grote, boze wolf naar binnen kwam! Maar voor dat ze iets zeggen kon deed de wolf zijn bek wijd open en met één hap slokte hij haar naar binnen.
Toen zette hij Grootmoeders muts op, kroop onder de dekens en wachtte tot Roodkapje naar het huisje van Grootje zou komen om de verse wafels te brengen.
Het duurde niet lang of daar kwam Roodkapje en zij trok aan de bel. "Wie is daar?" vroeg de wolf met Grootjes stem. "Ik ben het, Roodkapje", zei ze met haar lief stemmetje. "Trek maar aan het touwtje, kindje, dan zal de klink wel overgaan" zei toen de wolf net als Grootmoeder had gezegd! Daar kwam Roodkapje binnen met haar mandje aan de arm. Ze was blij dat ze er was. Het was ook zo'n lange weg naar het huisje van Grootje. Het was een beetje donker in het kamertje, vooral in het bed met de groene gordijntjes. Roodkapje kwam dichterbij.
Maar het was net of Grootmoeder er heel anders uitzag dan vroeger. Eigenlijk, om er een beetje bang van te worden. Grootmoeders ogen keken haar zo fonkelend aan en haar tong kwam telkens uit haar mond naar buiten, net of ze heel veel zin had in een lekker hapje. Nog bleef ze even staan, en terwijl ze haar mandje neer zette, zei ze aarzelend” "Grootmoeder, wat hebt u grote oren." "Dat is om beter te kunnen horen", zei de wolf. "En - wat heeft Grootje grote ogen." "Dat is om je beter te kunnen zien, m'n kindje!" "Maar Grootje, - wat hebt u grote tanden." "Dat is om je beter te kunnen opeten", riep toen de wolf met zijn eigen stem en voor dat ze wist wat er gebeurde, gooide de wolf de dekens van zich af, sprong uit het bed en slokte hij dat kleine Roodkapje op, met huid en haar! Toen was hij dan ook wel zo moe, dat hij weer in bed kroop. Hij trok de dekens over zich heen en snurkte, snurkte, snurkte.
G r r r - gr. - G r r r - gr. Je kon het buiten horen! De kleine ruitjes trilden er van. Daar kwam de jager voorbij en dacht: "Wat is dat voor een raar geluid in Grootjes huis. Daar moet iets mis zijn. Ik zal maar eens gaan kijken. Ik wil weten wat daar aan de hand is." Hij ging er heen, deed de deur open en zag daar die grote wolf in Grootjes bed. De wolf sliep vast en merkte niet, dat de jager hem gezien had. Onmiddellijk nam hij zijn jachtmes en stak het beest dood. En omdat hij zag dat er iets bewoog, ritste hij rits rats de buik van de boze wolf open. Daar kwam eerst Roodkapje te voorschijn en toen het lieve Grootje. Ze waren allebei gelukkig nog springlevend en o zo blij gered te zijn! En weet je wat de jager toen deed? Hij zocht een paar grote stenen en deed die in de buik van de boze wolf en hij naaide alles dicht.
Toen sleepte de flinke jager het beest naar de vijver achter Grootjes huisje. Hij nam hem met z'n sterke armen op en gooide hem in het water. De wolf zonk meteen, en verdween voorgoed naar de allerdiepste diepten. Hij had zijn verdiende straf voor al zijn boze wandaden. Grootmoeder en het kleine Roodkapje bedankten de dappere jager hartelijk voor zijn hulp en keken hem dankbaar na tot hij in het bos verdwenen was. Wat hadden Grootje en Roodkapje benauwde ogenblikken beleefd, maar ondanks alles was het toch eind goed al goed.
Daar was eens een lief klein meisje. Ze droeg een grappig rood mutsje en daarom noemden alle mensen haar Roodkapje.
Eens had moeder wafels gebakken en ze riep Roodkapje en zei: "Breng dit mandje eens gauw naar Grootje. Die is altijd nog een beetje ziek. Maar denk er om dat je de kortste weg door het bos neemt, want in het bos woont de boze, boze wolf. Je mag niet buiten de paden gaan. Beloof je me dat?" "Ja", zei Roodkapje, want ze vond het heerlijk naar die lieve Grootje te gaan. Toen gaf moeder haar het mandje met wafels en mooie rooie bessensap en Roodkapje ging.
Maar Roodkapje keek niet meer om. Wat was het heerlijk daar in dat bos! De bomen ruisten, de vogels zongen en er bloeiden zoveel bloemen, rood en blauw en wit! "Daar pluk ik van voor Grootje", dacht Roodkapje en vergat helemaal wat ze moeder had beloofd. Al dieper en dieper liep ze het bos in!
Maar daar kwam opeens van achter een boom die boze, boze wolf! Die deed heel lief en hij zei met een zachte stem: "Wel, wel Roodkapje, waar ga je zo naar toe?" "Naar Grootje", zei Rood kapje en was niet eens bang. "Ik breng haar wafels om dat ze nog altijd een beetje ziek
is." "Dat is goed", zei de wolf. "Plezierige wandeling. Dag Roodkapje." En weg was hij.
Maar weet je wat hij deed? Hij liep op een draf naar het huisje waar Grootmoeder woonde en trok aan de bel. Grootje lag in bed en dommelde zo'n beetje. "Wie is daar?" riep ze. "Ik ben het, Roodkapje", zei toen de wolf met zijn liefste stem, en Grootje riep blij" "Trek maar aan het touwtje, kindje. Dan zal de klink wel over gaan." De boze wolf deed wat Grootje gezegd had en stapte naar binnen. Die arme, lieve Grootje! Wat schrok ze toen daar die grote, boze wolf naar binnen kwam! Maar voor dat ze iets zeggen kon deed de wolf zijn bek wijd open en met één hap slokte hij haar naar binnen.
Toen zette hij Grootmoeders muts op, kroop onder de dekens en wachtte tot Roodkapje naar het huisje van Grootje zou komen om de verse wafels te brengen.
Het duurde niet lang of daar kwam Roodkapje en zij trok aan de bel. "Wie is daar?" vroeg de wolf met Grootjes stem. "Ik ben het, Roodkapje", zei ze met haar lief stemmetje. "Trek maar aan het touwtje, kindje, dan zal de klink wel overgaan" zei toen de wolf net als Grootmoeder had gezegd! Daar kwam Roodkapje binnen met haar mandje aan de arm. Ze was blij dat ze er was. Het was ook zo'n lange weg naar het huisje van Grootje. Het was een beetje donker in het kamertje, vooral in het bed met de groene gordijntjes. Roodkapje kwam dichterbij.
Maar het was net of Grootmoeder er heel anders uitzag dan vroeger. Eigenlijk, om er een beetje bang van te worden. Grootmoeders ogen keken haar zo fonkelend aan en haar tong kwam telkens uit haar mond naar buiten, net of ze heel veel zin had in een lekker hapje. Nog bleef ze even staan, en terwijl ze haar mandje neer zette, zei ze aarzelend” "Grootmoeder, wat hebt u grote oren." "Dat is om beter te kunnen horen", zei de wolf. "En - wat heeft Grootje grote ogen." "Dat is om je beter te kunnen zien, m'n kindje!" "Maar Grootje, - wat hebt u grote tanden." "Dat is om je beter te kunnen opeten", riep toen de wolf met zijn eigen stem en voor dat ze wist wat er gebeurde, gooide de wolf de dekens van zich af, sprong uit het bed en slokte hij dat kleine Roodkapje op, met huid en haar! Toen was hij dan ook wel zo moe, dat hij weer in bed kroop. Hij trok de dekens over zich heen en snurkte, snurkte, snurkte.
G r r r - gr. - G r r r - gr. Je kon het buiten horen! De kleine ruitjes trilden er van. Daar kwam de jager voorbij en dacht: "Wat is dat voor een raar geluid in Grootjes huis. Daar moet iets mis zijn. Ik zal maar eens gaan kijken. Ik wil weten wat daar aan de hand is." Hij ging er heen, deed de deur open en zag daar die grote wolf in Grootjes bed. De wolf sliep vast en merkte niet, dat de jager hem gezien had. Onmiddellijk nam hij zijn jachtmes en stak het beest dood. En omdat hij zag dat er iets bewoog, ritste hij rits rats de buik van de boze wolf open. Daar kwam eerst Roodkapje te voorschijn en toen het lieve Grootje. Ze waren allebei gelukkig nog springlevend en o zo blij gered te zijn! En weet je wat de jager toen deed? Hij zocht een paar grote stenen en deed die in de buik van de boze wolf en hij naaide alles dicht.
Toen sleepte de flinke jager het beest naar de vijver achter Grootjes huisje. Hij nam hem met z'n sterke armen op en gooide hem in het water. De wolf zonk meteen, en verdween voorgoed naar de allerdiepste diepten. Hij had zijn verdiende straf voor al zijn boze wandaden. Grootmoeder en het kleine Roodkapje bedankten de dappere jager hartelijk voor zijn hulp en keken hem dankbaar na tot hij in het bos verdwenen was. Wat hadden Grootje en Roodkapje benauwde ogenblikken beleefd, maar ondanks alles was het toch eind goed al goed.
Onderwerp
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
Beschrijving
Ondanks de waarschuwing van moeder om onderweg naar grootmoeder op het pad te blijven, is Roodkapje ongehoorzaam. In het bos plukt ze bloemen, komt de wolf tegen, vertelt dat ze naar grootmoeder gaat en waar ze woont. De wolf gaat naar grootmoeders huis, belt aan, doet de stem van Roodkapje na, kan binnenkomen, eet grootmoeder op, zet haar muts op en gaat in bed liggen. Als Roodkapje aanbelt doet de wolf de stem van grootmoeder na, Roodkapje verbaast zich over de ogen, oren en tanden van grootmoeder, waarna de wolf haar opeet. De wolf snurkt in zijn slaap zo hard dat een jager gaat kijken, de wolf ziet en hem doodsteekt. Hij ziet de buik bewegen, snijdt de buik open waar Roodkapje en grootmoeder uit komen. De jager vult de buik met stenen, naait de buik dicht, gooit de wolf in de vijver. Roodkapje en grootmoeder bedanken de jager.
Bron
Rie Cramer. Acht sprookjes van Moeder de Gans. [Erica]: Klein Book Services, 2001
KB: 1028342
Collectie Roodkapje/Karsdorp
KB: 1028342
Collectie Roodkapje/Karsdorp
Motief
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.
Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.
B211.2.4 - Speaking wolf.
B211.2.4 - Speaking wolf.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
K1832 - Disguise by changing voice.
K1832 - Disguise by changing voice.
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
Commentaar
Ills Rie Cramer
Naam Overig in Tekst
Roodkapje
Roodkapje
Datum Invoer
2019-05-09