Hoofdtekst
Roodkapje
Er was eens een klein meisje, misschien wel het liefste meisje van de hele wereld. Haar moeder hield ontzettend veel van haar en haar grootmoeder misschien nog wel meer. Zij had een rood kapje voor haar kleindochtertje gemaakt en dat stond de kleine meid zo snoezig dat iedereen haar in het dorp Roodkapje noemde.
Op een dag had Roodkapjes moeder boterkoekjes gebakken. Ze vroeg aan het meisje of ze misschien even bij grootmoeder langs wilde gaan omdat ze gehoord had dat ze ziek was. "Je kan dan gelijk wat brood en boter meenemen", zei ze.
Roodkapje ging meteen op pad. Het was best een eindje lopen, want haar grootmoeder woonde in een ander dorpje aan de andere kant van het bos. Toen ze door het bos liep, kwam ze meneer de wolf tegen. En hij had wel trek in een lekker mensenhapje. Maar ja, hij durfde nu niet zo goed, want er waren houthakkers in het bos aan het werk. Hij vroeg aan Roodkapje waar ze heen ging. Het arme meisje, dat niet wist dat een wolf heel gevaarlijk kon zijn, zei: "Ik ga naar grootmoeder toe om haar wat brood en boter te brengen en de koekjes die mijn moeder gebakken heeft." "En woont je grootmoeder hier ver vandaan?" vroeg de wolf poeslief. "O ja," zei Roodkapje, "zie je die molen daarginds? Wel, als je daar voorbij bent, is het het eerste huisje dat je tegenkomt, helemaal aan het begin van het dorp." "Ik heb een goed idee", zei de wolf. "Ik wil die grootmoeder van jou wel eens zien. Weet je wat, als jij nou deze weg volgt, neem ik een paadje door het bos en dan doen we wie er het eerste is."
De wolf schoot er als een pijl uit een boog vandoor en nam het bospad; de kortste weg naar het dorp waar Roodkapjes grootmoeder woonde. Het meisje liep op haar dooie akkertje via de langste weg; ze had geen haast en was vergeten dat ze een wedstrijdje deden. Onderweg zocht ze nog wat hazelnoten, holde achter vlinders aan en plukte bloemen voor een veldboeket.
De wolf was intussen bij het huisje van Roodkapjes grootmoeder aangekomen. Hij klopte op de deur. "Wie is daar?" riep grootmoeder. "Ik ben het, Roodkapje", zei de wolf met een verdraaide stem. "Ik kom u brood en boter brengen en een zak koekjes die moeder heeft gebakken." Grootmoeder, die in bed lag omdat ze zich niet helemaal lekker voelde, riep: "Druk de klink maar omlaag, dan gaat de deur vanzelf open." De wolf zette zijn poot op de klink en de deur zwaaide open. Hij stormde de kamer binnen, sprong bovenop de oude vrouw en schrokte haar in een paar happen naar binnen, zo'n honger had hij. Dat kwam omdat hij al drie dagen niets gegeten had. Daarna deed hij de deur dicht, ging in het bed van grootmoeder liggen en spitste zijn oren om te horen of hij Roodkapje al aan hoorde komen.
En ja hoor, niet lang daarna werd er op de deur geklopt. "Wie is daar?" riep hij. Roodkapje schrok wel even van die schorre stem, maar ze dacht dat dat kwam omdat grootmoeder kou had gevat. Ze antwoordde: "Ik ben het, Roodkapje. Ik kom u brood en boter brengen en een zak met koekjes die moeder heeft gebakken." De wolf deed nog meer zijn best om grootmoeders stem na te doen en riep: "Druk de klink maar omlaag, dan gaat de deur vanzelf open..." Roodkapje deed wat haar gezegd werd. De deur ging open en ze stapte grootmoeders huisje binnen. De wolf had intussen de dekens zo hoog mogelijk tot onder zijn kin opgetrokken en zei: "Zet het eten maar op het aanrecht en kom maar even gezellig bij me in bed".
Roodkapje trok haar jasje uit, tilde de dekens van het bed op en kroop naast haar grootmoeder, althans .... dat dacht ze. Ze vond wel dat haar grootmoeder er wat vreemd uitzag in haar bedjasje, en ze zei:
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch lange armen!" "Dan kan ik je beter omhelzen, m'n kind."
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch lange benen!" "Dan kan ik harder lopen, m'n kind."
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch grote oren!” "Dan kan ik je beter horen, m'n kind."
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch grote ogen!" "Dan kan ik je beter zien, m'n kind."
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch grote tanden!" "Dat is om je beter op te kunnen eten!"
En terwijl de boze wolf dat zei, wierp hij zich op Roodkapje en at haar in één keer op, met huid en haar!
De moraal:
De moraal van dit verhaal bevat een goede raad die alle kinderen aangaat en meisjes in het bijzonder.
Luister nu goed, hij volgt hieronder: hoe aardig ook de buitenkant, gebruik altijd je verstand en ga bij jezelf te rade: gaat het hier om een goede of een kwade? Want, moet je weten, zolang wolven nog mensen eten, kan uiterlijke schijn wel eens heel bedrieglijk zijn!
Er was eens een klein meisje, misschien wel het liefste meisje van de hele wereld. Haar moeder hield ontzettend veel van haar en haar grootmoeder misschien nog wel meer. Zij had een rood kapje voor haar kleindochtertje gemaakt en dat stond de kleine meid zo snoezig dat iedereen haar in het dorp Roodkapje noemde.
Op een dag had Roodkapjes moeder boterkoekjes gebakken. Ze vroeg aan het meisje of ze misschien even bij grootmoeder langs wilde gaan omdat ze gehoord had dat ze ziek was. "Je kan dan gelijk wat brood en boter meenemen", zei ze.
Roodkapje ging meteen op pad. Het was best een eindje lopen, want haar grootmoeder woonde in een ander dorpje aan de andere kant van het bos. Toen ze door het bos liep, kwam ze meneer de wolf tegen. En hij had wel trek in een lekker mensenhapje. Maar ja, hij durfde nu niet zo goed, want er waren houthakkers in het bos aan het werk. Hij vroeg aan Roodkapje waar ze heen ging. Het arme meisje, dat niet wist dat een wolf heel gevaarlijk kon zijn, zei: "Ik ga naar grootmoeder toe om haar wat brood en boter te brengen en de koekjes die mijn moeder gebakken heeft." "En woont je grootmoeder hier ver vandaan?" vroeg de wolf poeslief. "O ja," zei Roodkapje, "zie je die molen daarginds? Wel, als je daar voorbij bent, is het het eerste huisje dat je tegenkomt, helemaal aan het begin van het dorp." "Ik heb een goed idee", zei de wolf. "Ik wil die grootmoeder van jou wel eens zien. Weet je wat, als jij nou deze weg volgt, neem ik een paadje door het bos en dan doen we wie er het eerste is."
De wolf schoot er als een pijl uit een boog vandoor en nam het bospad; de kortste weg naar het dorp waar Roodkapjes grootmoeder woonde. Het meisje liep op haar dooie akkertje via de langste weg; ze had geen haast en was vergeten dat ze een wedstrijdje deden. Onderweg zocht ze nog wat hazelnoten, holde achter vlinders aan en plukte bloemen voor een veldboeket.
De wolf was intussen bij het huisje van Roodkapjes grootmoeder aangekomen. Hij klopte op de deur. "Wie is daar?" riep grootmoeder. "Ik ben het, Roodkapje", zei de wolf met een verdraaide stem. "Ik kom u brood en boter brengen en een zak koekjes die moeder heeft gebakken." Grootmoeder, die in bed lag omdat ze zich niet helemaal lekker voelde, riep: "Druk de klink maar omlaag, dan gaat de deur vanzelf open." De wolf zette zijn poot op de klink en de deur zwaaide open. Hij stormde de kamer binnen, sprong bovenop de oude vrouw en schrokte haar in een paar happen naar binnen, zo'n honger had hij. Dat kwam omdat hij al drie dagen niets gegeten had. Daarna deed hij de deur dicht, ging in het bed van grootmoeder liggen en spitste zijn oren om te horen of hij Roodkapje al aan hoorde komen.
En ja hoor, niet lang daarna werd er op de deur geklopt. "Wie is daar?" riep hij. Roodkapje schrok wel even van die schorre stem, maar ze dacht dat dat kwam omdat grootmoeder kou had gevat. Ze antwoordde: "Ik ben het, Roodkapje. Ik kom u brood en boter brengen en een zak met koekjes die moeder heeft gebakken." De wolf deed nog meer zijn best om grootmoeders stem na te doen en riep: "Druk de klink maar omlaag, dan gaat de deur vanzelf open..." Roodkapje deed wat haar gezegd werd. De deur ging open en ze stapte grootmoeders huisje binnen. De wolf had intussen de dekens zo hoog mogelijk tot onder zijn kin opgetrokken en zei: "Zet het eten maar op het aanrecht en kom maar even gezellig bij me in bed".
Roodkapje trok haar jasje uit, tilde de dekens van het bed op en kroop naast haar grootmoeder, althans .... dat dacht ze. Ze vond wel dat haar grootmoeder er wat vreemd uitzag in haar bedjasje, en ze zei:
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch lange armen!" "Dan kan ik je beter omhelzen, m'n kind."
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch lange benen!" "Dan kan ik harder lopen, m'n kind."
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch grote oren!” "Dan kan ik je beter horen, m'n kind."
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch grote ogen!" "Dan kan ik je beter zien, m'n kind."
"Maar grootmoeder, wat hebt u toch grote tanden!" "Dat is om je beter op te kunnen eten!"
En terwijl de boze wolf dat zei, wierp hij zich op Roodkapje en at haar in één keer op, met huid en haar!
De moraal:
De moraal van dit verhaal bevat een goede raad die alle kinderen aangaat en meisjes in het bijzonder.
Luister nu goed, hij volgt hieronder: hoe aardig ook de buitenkant, gebruik altijd je verstand en ga bij jezelf te rade: gaat het hier om een goede of een kwade? Want, moet je weten, zolang wolven nog mensen eten, kan uiterlijke schijn wel eens heel bedrieglijk zijn!
Onderwerp
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
Beschrijving
Onderweg naar grootmoeder ontmoet Roodkapje een wolf. Hij spreekt haar aan, Roodkapje vertelt dat ze naar grootmoeder gaat en waar ze woont. Terwijl Roodkapje bloemen plukt, hazelnoten zoekt en vlinders najaagt, gaat de wolf naar grootmoeders huis. Hij klopt aan, doet de stem van Roodkapje na, grootmoeder vertelt hoe hij naar binnen kan, eet grootmoeder op en gaat in bed liggen. Als Roodkapje aanklopt doet de wolf de stem van grootmoeder na, vraagt haar in bed te komen, Roodkapje verbaast zich over armen, benen, ogen, oren en tanden van grootmoeder, waarop de wolf opeet. De moraal van het verhaal is dat kinderen, en vooral meisjes, goed moeten opletten of het om een goede of kwade gaat, en dat uiterlijke schijn kan bedriegen.
Bron
František Hrubín. De leukste verhalen van Perrault. Lisse: Rebo, 1995
KB: 5069593
Collectie Roodkapje/Karsdorp
KB: 5069593
Collectie Roodkapje/Karsdorp
Motief
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
B211.2.4 - Speaking wolf.
B211.2.4 - Speaking wolf.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Commentaar
Ills Zdenka Krejcová
Oorspr. titel en uitg. Pohádky Charlese Perraulta. Praha: Aventinum, 1994
Bevat Ezelsvel, De dwaze wensen, De schone slaapster, Roodkapje, Blauwbaard, De gelaarsde kat, De feeën, Assepoester, Riket met de kuif, Klein Duimpje
Oorspr. titel en uitg. Pohádky Charlese Perraulta. Praha: Aventinum, 1994
Bevat Ezelsvel, De dwaze wensen, De schone slaapster, Roodkapje, Blauwbaard, De gelaarsde kat, De feeën, Assepoester, Riket met de kuif, Klein Duimpje
Naam Overig in Tekst
Roodkapje
Roodkapje
Datum Invoer
2019-06-27