ENGELB_10_001

Engberink: He haaln mien halfzuster ôp en mien jôngste breur, den was ok nog luk familie van oons en he gung ieder moal nen halvn dag hen helpn; dan môsn ze doar duur zon groot veald hen, mer dan warn d'r nich völ, dee doar 's oavnds hen dôrvn. Nô gungn wie hen en haaln ear nen eand ôp, wie gung ear nen eand tegemeut. En dee leu hadn nen hoond, dat was nen hound, den brachn ear altied nen eand vôt. Dan môsn ze hem aait zegn, nô mos noar hoes hen goan en dan môg he ouns hoes nich zeen könn, at he ouns hoes zeen kôn, dan wol he nich wierum, anders gung he wa wierum noar hoes hen, het was gennen makkelkn, mer doe zin wie bie dee leu en doar zit nen haazn ôp 'n weg, net bie ouns en he bleaf zoa lang zitn, tot wie d'r zoawat bie warn, mer dat kö'j oe begriepn, wie warn zukke jöngs en van nen haazn, doar heul wie altied nog wa van, a'j hem tenminste kriegn kônn en wie hadn zon stökske, wie hadn anders niks bie ouns en wie ôp jacht en doe wie d'r bie warn sprung he wa ôp, dat wie hem nich raakn kônn en doar geat he 't veald in, Ouns jông was d'r ok wa bie en doe kree'w hem nog nich en 't was net of he 't heurd har. Zon hônderd trad van 'n grootn weg of 't veald in, dreajde he zich wierum en kwam ouns wier temeut, wat ik nô verteal, zint werkelik dinger, wat woar is en he is bie mien breurm nien halfbreur zoawat tuske de beenn duur goan en doe kwam he net bie dee leu, doar tegn 't hoes, dee hadn doar nog ground lign, hadn nog 'n stuk met knol, en doar zi'w hem kwiet, kônn ok nergns wier veendn, nô vertel wie dat, doar, woar mien halfzuster nog wa es hen wearkn gungn, wat dat keerlke was, was vuur de duwel en zien moor nich bang en ok met ônweer nich, he hef doar ok zonnen grootn bôs, he waakde doar 's nachts wa es, dat ze hem doar 't hoolt nich kapot maakn .... mer dat was neargns bang vuurm, mer doar heb ik niks van mearkt, as dat, wat mien halfzuster was en mien breur, dat was in de tied, dat de marechaussees ôpkwamn, vrower ha'j eerst gen marechaussees, dat weet ik nog best dat dee ôpkwamn en ie kômt doar ook wier langs dat veald ôp 'n diek, mien halfzuster, Trui was dat, doe zeg mien breur tegn hem: "Trui, doar kômt marechaussees an" en hebt ze de pear zoawat achter ear en zie goat biej ôp 'n weg, dat ze d'r langs kônn en doe zeet ze niks en doe warn ze verbiej goan, dee marechaussees 't grote veald in en wat kôn dat nô wêazn, mer wat ik oe doar verteal van den haazn, is in werkelikheid gebuurd, dat 't ouns misgungn, wie kônn hem nich kriegn.
Ik: Dachn ie nich, dat 't een of aander kôn wezn, wel zich kôn veraandern in nen haazn?
Engberink: Nee, want den kenn wiej wa zoa good. Ik weet nog best, dat ik 'n eerstn haazn tuske de knei har, wie hadn zon hundke en dat wol d'r ok achter, earappel stekn, dat döaww meestal zölve, doe hadn wie zonnen oolderwetsn keenderwaag, dat hebt ze nô wier met der hogeraar wa en doar dee'w dat hundke vuur, dat kôn zonnen voorkaorf vôl earappel trekn, mer dat was ok drok achter nen haazn en ik weet nog zoa best, dat wie doar hengungn en doe zöt dat hundke doar nen haazn loopn en doe har 't 'n lûeg keurkn en dat d'r achter an en wie de hound vuur de koar hen en dat hundke achter den haazn an en wie kwamn wat later en den hound d'r achter an, nen heeln zet, mer dat hundke kwam met den haazn wier bie ouns, ja tenminste wier ôp ouns an, het har d'r met owwer west doar, doe warn wie d'r ok wier korter biej en doe warn leu, dee biel ouns vuur de duur gungn van Vörger, warn dee, dee hebt ok nog leu bie ouns in Lönneker wônn en doe krôp den haazn, doe was dat hundke d'r kort achter daal, dat kô'j zeen, het kôn wat mankeern, doe krôp den haazn vôt, doe hadn ze doar zon heukke laand strekn en in dee middelvoor, doar krôp den haazn in en den kan nich meer, mer duur de vaart dee dat hundke har, spreink d'r owwer hen, zoawat ôp 'n kop owwer 'n haazn en haazn wierum, zee en doe kwam wiej hem doar wier temeut en doe gung 't zon eandke zon laandwegke en doe wol he doar owwer 'n weg 'n wal ôp en dat kôn he nich meer redn en doar ik en 't hundke zoawat geliek biej. Dat weet ik nog best. En ik kreeg 'n haazn tuske de knei, ja, ik was ok nog zonnen aap van nen jông, mer ik heul ze wa vast. Ik leut ze nich goan. Wat mien halfbreur was, den kwam doar ok wa biej miej, nee van dee spookgeschiedenisn ... ja zie hebt zik ok wa mangs bang maakt ...

Over hazen die niet gauw wegrennen, en bij mensen tussen de benen door rennen. De verteller heeft ze wel eens tussen de knieën gevangen.

Collectie Engelbertink, verslag 10, verhaal 1

Trui    Trui   

Vörger    Vörger   

Lonneker    Lonneker