CJ031001

De snoade snider.
Der wie us in snider, dy hiet fan Leffert.
Op in dei gong er de wereld yn. Underweis gong er op in sânbultsje sitten en doe helle er in stik tsiis foar 't ljocht. Dat soed er opite. Mar dêr kommen sa'n protte miggen op tasetten, dat hy krige syn hoed en sloech mar even sawn tagelyk dea.
Dêr stie Leffert sels forsteld fan, dat er sa mar even sawn tagelyk deaslein hie. Hy krige in stik papier en dêr sette er mei hiele greate letters op:
Leffert mei de lome lea
dy sloech sawn yn ien klap dea.
Dat papier spjelde er op syn hoed fêst. Dan koenen de minsken it allegear lêze.
Doe't er it stik tsiis op hie, gong er wer fierder.
Hy wie noch mar in lyts eintsje op stap, doe foun er in aei. Dat krige er op en hy die 't yn 'e bûse.
Wer in eintsje fierder fangde er in mosk. Dy died er ek yn 'e bûse.
Doe't er noch in eintsje roan hie, kom er yn in greate stêd. Dêr woarde krekt hwat omroppen. Hy harke nei hwat dy man sei. Doe fornom er dat deselde dy't twa reuzen út 'e bosk útraegje koe, dy soe mei de koaning syn dochter trouwe.
Leffert tocht, dat kin ik sachs us bisykje en hy gong nei de bosk ta. Dêr sieten de beide reuzen krekt yn in kersebeam. Se wienen oan 't kerse-iten. Leffert gong ek yn 'e beam op, sûnder dat de beide reuzen it fornommen. Hy gong op deselde tokke stean, dêr't de beide reuzen èk op stienen. En doe wachte er oant de reuzen sêd wienen.
Doe't dat it gefal wie, sprongen se op 'e groun. Floep - de tokke gong omheech, de loft yn. En de snider kom mei in hiele wide bôge op 'e groun del. Wit hoe fier fan 'e beide reuzen ôf.
"Hoe komstû hjir?" fregen se. "Kinstû fleane?"
"Ja," sei Leffert, "ik kin fleane."
Doe seagen de beide reuzen hwat der op syn hoed to lêzen stie. En sy tochten by har sels: "Dat baeske is net sa min."
"Sille wy us sjen, hwa't it sterkste yn 'e hannen is?" fregen se.
"Bêst", sei Leffert.
Doe krigen de reuzen elk in stien op en dy toknypten se yn 'e hân, sa bot, dat der bleau neat as moal oer.
"As't oars net is", sei de snider. "Ik kin in stien wol sa bot knipe, dat it sop der út komt." Doe helle er 't aei ta de bûse út en knypte dat fyn.
De reuzen joegen ta dat se it forlern hienen. Mar doe seinen se: "Sille wy nou us sjen, hwa't it heechste smite kin?"
"Bêst", sei Leffert.
Doe goaiden de reuzen elk in stien omheech. it duorre wit hoe lang foardat dy stien wer delkom.
"Nou dû", seinen se.
Leffert helle gau syn mosk ta de bûse út en liet dy fleane. En dy kom fansels hielendal net werom. Dat wie noch oàrs hwat.
Sa hied er it ek ditkear wer fan 'e beide reuzen woan.
De reuzen seinen: "Kom dû mar mei ús nei hûs ta." Dat die er. Hy soe by dy reuzen útfanhûzje, mar hy gong dy nachts net op bêd lizzen. Hy makke in striepoppe en dy sette er in sliepmûtse op. En dy striepoppe lei er yn 't bêd. Sels gong er ûnder it bêd lizzen.
Doe't it goed nacht wie, kommen de beide reuzen der oan. Elk hie in dikke kneppel by him. Sy sloegen út alle macht op 'e strieën poppe om, hwant sy wienen yn 'e forbeelding dat it de snider wie. "Nou is er wol dea", seinen se. En doe joegen se har del.
Mar de oare moarns doe stie Leffert wer levend en wol oer de flier.
"Morgen", sei er tsjin 'e reuzen.
De reuzen woarden bot kjel. "Leefstû dan noch?" seinen se. Wy ha dy fannacht sa bot ôftichele, dat alle leven moest der wol út wêze."
Leffert hâldde him ûnnoazel. "O ja?" sei er, "ik ha der neat fan field."
Doe't de reuzen dàt hearden, woarden se sà binaud, dat se seinen "Sa'n ien binne wy net tsjin opwoechsen." En sy gongen foargoed út 'e bosk wei en kommen noait wer.
En doe troude de snider mei de koaningsdochter.

AT 1640 - The Brave Tailor    AT 1640 - The Brave Tailor   

ATU 1640 - The Brave Tailor.    ATU 1640 - The Brave Tailor.   

AT 1060 - Squeezing the (Supposed) Stone    AT 1060 - Squeezing the (Supposed) Stone   

ATU 1060 - Squeezing the (Supposed) Stone.    ATU 1060 - Squeezing the (Supposed) Stone.   

AT 1062 - Throwing the Stone    AT 1062 - Throwing the Stone   

ATU 1062 - Throwing a Stone.    ATU 1062 - Throwing a Stone.   

Een dapper kleermakertje slaat zeven vliegen die het op zijn kaas voorzien hebben in één klap dood. Om deze heldendaad te vereeuwigen, speldt hij een papier op zijn hoed vast met de tekst 'Leffert met het lome lijf sloeg er zeven in een klap dood'. Het snijdertje trekt de wijde wereld in en stopt onderweg een ei en een mus in zijn zak. In een grote stad wordt omgeroepen dat diegene die met twee gevaarlijke reuzen in het bos afrekent, de koningsdochter mag trouwen. Het kleermakertje gaat prompt op weg naar de reuzen. De reuzen willen direct hun krachten meten met de held als ze de tekst op zijn hoed lezen. Het snijdertje verbijstert de reuzen door een 'steen' - in werkelijkheid het ei - fijn te knijpen tot het vocht eruit sijpelt. Vervolgens blijkt de dappere held zijn steen - in werkelijkheid de mus - ook nog het hoogst te kunnen gooien: de steen komt niet eens terug op de grond. Als hij uiteindelijk bij de reuzen overnacht, ontkomt het snijdertje aan het lot dat de reuzen hem toebedacht hebben door een stropop met een slaapmuts in bed te leggen. De reuzen beginnen al gauw driftig op de pop in te slaan met knuppels, maar het snijdertje houdt zich intussen op onder het bed. De volgende ochtend maakt het snijdertje - levend en wel - de reuzen wijs niets van de afranseling gevoeld te hebben. De reuzen worden zo bang dat ze voorgoed het bos uit vluchten en het snijdertje trouwt met de koningsdochter.

Collectie Jaarsma, verslag 310, verhaal 1 (archief MI)

november 1953

The Brave Tailor & AT 1060 Squeezing the (Supposed) Stone & AT 1062 Throwing the Stone

Leffert    Leffert   

2013-03-01 14:46:21