Hoofdtekst
Der wie in faem, dy seach sa min, dat sy wie omtrint blyn.
Sy woe wol graech in feint ha, mar de feinten mijden har omdat se omtrint neat sjen koe.
Mar doe krige se ris op in kear biricht fan in feint, dy soe dy snein-to-jouns komme. Mei har mem wie se 't iens, dat se dy feint forrifelje soenen. Har mem soe spjelden op 'e tafel lizze en dan soe hja sizze: "Mem, krij dy spjelden dêr even wei."
Doe dy feint dêr in skoftsje sitten hie makke se har mem yndachtich op 'e spjelden. "Hea ja fanke," sei 't âld-minske, "dêr lizze spjelden. Ik sil se der weikrije."
De feint tocht: "As se dat sjen kin, is se net sa botte blyn."
In skoft letter sette har mem de kofjepot op 'e tafel. De kofje bigong to protteljen. Mar de dochter miende dat it de kat wie, dy't dêr op 'e tafel siet to spinnen.
Hja ûnderhellet de hân en seit: "Gean wei kat, hwat dochstû op 'e tafel", en hja slingert de kofjepot oer de flier mei alle kofje der út.
Doe woarde it de feint to mâl. Hy gong der út. Doe kom se him achternei en sei: "Krijst earst noch in tút fan mij."
De feint die gau de broek los en strûpte dy del en doe gong er op 'e ûnderdoar sitten, mei de rêch nei har ta.
Doe krige er in tútsje fan har op 't forkearde plak.
Doe't se letter mei har mem oer de feint praette, sei se:
"It wie ek noch in klerk."
"Hoe dat sa?" frege har mem.
"Hy hie de pinne achter 't ear", sei se.
Sy woe wol graech in feint ha, mar de feinten mijden har omdat se omtrint neat sjen koe.
Mar doe krige se ris op in kear biricht fan in feint, dy soe dy snein-to-jouns komme. Mei har mem wie se 't iens, dat se dy feint forrifelje soenen. Har mem soe spjelden op 'e tafel lizze en dan soe hja sizze: "Mem, krij dy spjelden dêr even wei."
Doe dy feint dêr in skoftsje sitten hie makke se har mem yndachtich op 'e spjelden. "Hea ja fanke," sei 't âld-minske, "dêr lizze spjelden. Ik sil se der weikrije."
De feint tocht: "As se dat sjen kin, is se net sa botte blyn."
In skoft letter sette har mem de kofjepot op 'e tafel. De kofje bigong to protteljen. Mar de dochter miende dat it de kat wie, dy't dêr op 'e tafel siet to spinnen.
Hja ûnderhellet de hân en seit: "Gean wei kat, hwat dochstû op 'e tafel", en hja slingert de kofjepot oer de flier mei alle kofje der út.
Doe woarde it de feint to mâl. Hy gong der út. Doe kom se him achternei en sei: "Krijst earst noch in tút fan mij."
De feint die gau de broek los en strûpte dy del en doe gong er op 'e ûnderdoar sitten, mei de rêch nei har ta.
Doe krige er in tútsje fan har op 't forkearde plak.
Doe't se letter mei har mem oer de feint praette, sei se:
"It wie ek noch in klerk."
"Hoe dat sa?" frege har mem.
"Hy hie de pinne achter 't ear", sei se.
Onderwerp
AT 1456 - The Blind Fiancée 
AT 1456 - The Blind Fiancée 
ATU 1456 - The Blind Fiancée.
ATU 1456 - The Blind Fiancée.
Beschrijving
Een meisje was vrijwel blind. Op een keer zou er een jongen langs komen, en ze sprak met haar moeder af dat ze zouden doen alsof ze goed kon zien. Ze legden spelden op de tafel. Halverwege de avond zei de dochter tegen haar moeder dat er spelden op tafel lagen. De jongen dacht dat als ze dat kon zien, ze toch niet zo heel erg blind was. Maar even later zag het meisje de koffiepot aan voor de kat, en ze sloeg hem van tafel. Toen de jongen weg ging, wilde het meisje hem nog een kus geven. Hij stroopte zijn broek naar beneden, en ging met zijn blote kont op de onderdeur zitten. Daarop gaf zij hem een kus. Tegen haar moeder vertelde ze dat het een klerk was. Hij had namelijk zijn pen achter zijn oor.
Bron
Corpus Jaarsma, verslag 673, verhaal 2
Commentaar
26 januari 1969
The Blind Fiancée
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21