CJ071512

Yn Twizelerheide wenne in faem, dy hie njoggenennjoggentich feinten hawn.
"Nou wol 'k noch ien ha," sei se, "as is 't de duvel ek."
Deselde jouns, doe woarde der op 'e doar kloppe.
"Kom der mar yn", seinen se.
It wie in moai mynhearke, dy't binnen kom.
Mar 't âld-minske hie wol sjoen, hwa't it wie en dy sei: "Dit is mis, fanke."
"Hwerom, mem?" frege de dochter.
"Dat sil 'k dy aenst wol sizze", sei se. Doe't se even mei har dochter bûtendoar wie, sei 't âld-minske: "Dû hast fan 'e moarn de duvel winske, nou hast him by dy."
Doe woarde de faem kjel. "Hoe mat ik dêr ôf komme?" sei se.
"Dat sil 'k dy fortelle", sei 't âld-minske. "Wy stekke gjin lampe op. Ik meitsje in striepoppe en dy sette wy tusken de duvel en dy yn."
Dat gebeurde. De duvel fornom der neat fan. De faem gong op bêd en de duvel hat de hiele nacht by de striepoppe sitten. Hy is net wer kom.

Een meisje had 99 vriendjes gehad, en wilde nu een 100e, al was het de duivel zelf. Maar die avond stond inderdaad de duivel voor de deur. De moeder maakte snel een stropop, en zette die tussen de duivel en haar dochter in. Het licht liet ze heel de avond uit. De meid is na verloop van tijd gewoon naar bed gegaan, en de duivel heeft er heel de nacht met de stropop gezeten. Daarna is hij nooit meer teruggekomen.

Corpus Jaarsma, verslag 715, verhaal 12

6 juni 1969

Twizelerheide    Twizelerheide   

Twijzelerheide    Twijzelerheide   

2013-03-01 14:46:21