Hoofdtekst
Der wie ris in houthakker en dy hie trije bern. De jongste wie folle lytser as de oare beiden. Dy neamden se Klein Duimpje.
De houthakker en syn frou wienen och sa earm. Op in kear hienen se gjin iten mear foar de bern. De jouns doe't de bern op bêd wienen seinen de heit en de mem tsjin elkoar, sy moesten de bern mar fordwale litte de oare deis, hwant it koe sa net langer. Djip yn 'e bosk soenen se de bern yn 'e steek litte, dan koenen se it paed net werom fine.
Mar Klein Duimpje hie alles heard en dy socht de oare moarns bitiid allegear stientsjes op en dy die er yn 'e bûse.
En doe't de heit en de mem mei de trije bern dy moarns op stap gongen liet Klein Duimpje nou en dan in stientsje falle.
Doe't se midden yn 'e bosk wienen, wienen de heit en de mem samar ynienen fuort.
Doe bigongen de beide âldsten to gûlen, mar Klein Duimpje sei: "Net gûle. Wy fine it paed wol werom." En doe folgen se it paed, dêr't de stientsjes leinen en sa kommen se op it lêst by har heit en mem foar de glêzen.
De mem siet to gûlen. Mar Klein Duimpje sei: "Hjir binne wy wer." En doe wienen dy heit en dy mem och sa bliid.
Mar de oare jouns sei de houthakker: "Ja, nou binne wy wer krekt like fier. Wy ha gjin iten foar de bern. Wy matte de bosk mar wèr mei har yn en dan folle fierder, dat se nóáit it paed werom fine kinne. Wy matte dy bern kwyt."
De mem skriemde wol bot, mar sy joech ta dat der gjin oare útwei wie. Dat sy nommen it bislút de oare deis wer mei de bern der op út to gean.
Mar Klein Duimpje hie wer alles heard. De oare moarns yt hy syn bôlle net op, mar hy makket der allegearre lytse kromkes fan. En ûnderweis smyt er hjir en dêr sa'n kromke del.
Mar de jouns as de âlders de bern forlitten ha, kinne dy it paed net werom fine, hwant de fûgeltsjes ha alle kromkes bôlle opiten. Doe bigounen de beide âldsten to gûlen.
Mar Klein Duimpje sei: "Net gûle. Kom mar mei."
Hy hie in ljochtsje brânnen sjoen en dêr gongen se op ôf. Doe kommen se by in hûs. Dêr brânde it ljocht.
Sy rôpen fan folk en in frou kom foar.
"Kinne wy hjir ek sliepe?" frege Klein Duimpje.
Mar de frou sei: "Gean gau fuort, bern, hwant yn dit hûs wennet in reus."
"Wy kinne net fuort," sei Klein Duimpje, "hwant wy binne sa warch en wy ha sa'n honger."
Doe liet dy frou de bern der yn. Sy joech de bern iten en doe kommen se op bêd.
Dy nachts kom de reus thús. "Ik ruik mensevlees", sei er.
Mar de frou sei: "Né, dat kin net, hwant hjir binne gjin minsken bihalve ik."
Yn 'e iere moarn gong de reus der wer op út. Underweis gong er tsjin in beam oan sitten to sliepen.
Tafallich kommen Klein Duimpje en syn bruorren dêr lâns.
De reus hie de zevenmijlslaerzen oan. Dêr koed er hiele greate stappen mei dwaen. Dy luts Klein Duimpje him út en hy die se sels oan.
Hy krige syn beide bruorren by de hân beet en doe wienen se yn in pear stappen thús.
De mem en de heit dy gûlden sa fan blidens, doe't se de bern wer seagen. Sy seinen: "Nou litte wy jimme noait wer fordwale."
En dat ha se ek net dien.
De houthakker en syn frou wienen och sa earm. Op in kear hienen se gjin iten mear foar de bern. De jouns doe't de bern op bêd wienen seinen de heit en de mem tsjin elkoar, sy moesten de bern mar fordwale litte de oare deis, hwant it koe sa net langer. Djip yn 'e bosk soenen se de bern yn 'e steek litte, dan koenen se it paed net werom fine.
Mar Klein Duimpje hie alles heard en dy socht de oare moarns bitiid allegear stientsjes op en dy die er yn 'e bûse.
En doe't de heit en de mem mei de trije bern dy moarns op stap gongen liet Klein Duimpje nou en dan in stientsje falle.
Doe't se midden yn 'e bosk wienen, wienen de heit en de mem samar ynienen fuort.
Doe bigongen de beide âldsten to gûlen, mar Klein Duimpje sei: "Net gûle. Wy fine it paed wol werom." En doe folgen se it paed, dêr't de stientsjes leinen en sa kommen se op it lêst by har heit en mem foar de glêzen.
De mem siet to gûlen. Mar Klein Duimpje sei: "Hjir binne wy wer." En doe wienen dy heit en dy mem och sa bliid.
Mar de oare jouns sei de houthakker: "Ja, nou binne wy wer krekt like fier. Wy ha gjin iten foar de bern. Wy matte de bosk mar wèr mei har yn en dan folle fierder, dat se nóáit it paed werom fine kinne. Wy matte dy bern kwyt."
De mem skriemde wol bot, mar sy joech ta dat der gjin oare útwei wie. Dat sy nommen it bislút de oare deis wer mei de bern der op út to gean.
Mar Klein Duimpje hie wer alles heard. De oare moarns yt hy syn bôlle net op, mar hy makket der allegearre lytse kromkes fan. En ûnderweis smyt er hjir en dêr sa'n kromke del.
Mar de jouns as de âlders de bern forlitten ha, kinne dy it paed net werom fine, hwant de fûgeltsjes ha alle kromkes bôlle opiten. Doe bigounen de beide âldsten to gûlen.
Mar Klein Duimpje sei: "Net gûle. Kom mar mei."
Hy hie in ljochtsje brânnen sjoen en dêr gongen se op ôf. Doe kommen se by in hûs. Dêr brânde it ljocht.
Sy rôpen fan folk en in frou kom foar.
"Kinne wy hjir ek sliepe?" frege Klein Duimpje.
Mar de frou sei: "Gean gau fuort, bern, hwant yn dit hûs wennet in reus."
"Wy kinne net fuort," sei Klein Duimpje, "hwant wy binne sa warch en wy ha sa'n honger."
Doe liet dy frou de bern der yn. Sy joech de bern iten en doe kommen se op bêd.
Dy nachts kom de reus thús. "Ik ruik mensevlees", sei er.
Mar de frou sei: "Né, dat kin net, hwant hjir binne gjin minsken bihalve ik."
Yn 'e iere moarn gong de reus der wer op út. Underweis gong er tsjin in beam oan sitten to sliepen.
Tafallich kommen Klein Duimpje en syn bruorren dêr lâns.
De reus hie de zevenmijlslaerzen oan. Dêr koed er hiele greate stappen mei dwaen. Dy luts Klein Duimpje him út en hy die se sels oan.
Hy krige syn beide bruorren by de hân beet en doe wienen se yn in pear stappen thús.
De mem en de heit dy gûlden sa fan blidens, doe't se de bern wer seagen. Sy seinen: "Nou litte wy jimme noait wer fordwale."
En dat ha se ek net dien.
Onderwerp
AT 0700 - Tom Thumb 
AT 0700 - Tom Thumb 
ATU 0700 - Thumbling
ATU 0700 - Thumbling
Beschrijving
Er is eens een arme houthakker met drie kinderen waarvan Klein Duimpje er een is. Als ze geen eten meer hebben hoort Klein Duimpje zijn ouders zeggen dat ze de kinderen maar moeten later verdwalen in het bos. De volgende dag laat Klein Duimpje echter af en toe een steentje vallen en als hun ouders opeens verdwijnen, vinden ze hierdoor de weg terug. De volgende avond zegt de houthakker dat ze echt van de kinderen af moeten en weer gaan ze het bos in. Deze keer strooit Klein Duimpje broodkruimels. De vogels hebben deze echter opgegeten en ze verdwalen en komen bij een huisje waar een vrouw hen eten geeft en een slaapplaats biedt. De vrouw ontkent dat er mensen in huis zijn als de reus mensenvlees ruikt. De volgende dag valt de reus in het bos in slaap met zevenmijlslaarzen aan. Klein Duimpje en zijn broers komen erlangs en hij ontdoet de reus van deze laarzen. Hij trekt ze aan, pakt de anderen met de hand vast en zij zijn met een paar passen thuis. De ouders zijn zo blij ze weer te zien en laten ze nooit meer verdwalen.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 774, verhaal 1
Commentaar
29 september 1969
Tom Thumb & AT 0327B The Dwarf and the Giant
Naam Overig in Tekst
Klein Duimpje
Klein Duimpje
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21