Hoofdtekst
It wie yn 'e tiid dat de Spanjoalen yn ús lân tahâldden. Der wenne earne in boer, dy wie allinne thús mei de feint. De Spanjoalen wienen oan it doarp ta, se rieden op hynders. De boer wie deabinaud, hwant dy mannen roofden alles hwat se mar krije koenen en stutsen dan de boel yn 'e brân.
Op in stuit seagen se in Spanjoal oankommen. It hynder dêr't er op siet draefde. De boer trille as in blêd oan 'e beam, mar de feint sei: "Lit alles mar oan my oer." Hja hienen in ûnder- en boppedoar en yn elke doar siet in hartsje. De feint sette de boppedoar iepen. "Dat èk noch," klage de boer, "nou kin de fijân samar it hûs ynspringe oer de ûnderdoar hinne." Mar de feint sei: "krûp jo mar yn 't hea, ik rêd der allinne wol mei." Doe gong er achter de ûnderdoar lizzen, dat se him fan bûten net sjen koenen. Hy hie twa stokjes yn 'e hân mei punten der oan en dy koe er troch it ûnderste hartsje fan 'e doar triuwe. En dy feint koe ek noch bûksprekke. Doe't de Spanjoal oan 'e doar ta wie mei 't hynder stuts hy gau de beide stokjes troch it hartsje hinne en stuts dêrmei it hynder yn 'e poaten. It hynder bigoun hiel bot to steigerjen fan 'e pine en it raesde: "Ik wol net! Ik wol net!" Doe waerd de Spanjoal sa binaud, dat hy sei: Hjir wei - en dat wie mars - rechtsomkeard. It wie de feint dy't bûksprutsen hie.
Op in stuit seagen se in Spanjoal oankommen. It hynder dêr't er op siet draefde. De boer trille as in blêd oan 'e beam, mar de feint sei: "Lit alles mar oan my oer." Hja hienen in ûnder- en boppedoar en yn elke doar siet in hartsje. De feint sette de boppedoar iepen. "Dat èk noch," klage de boer, "nou kin de fijân samar it hûs ynspringe oer de ûnderdoar hinne." Mar de feint sei: "krûp jo mar yn 't hea, ik rêd der allinne wol mei." Doe gong er achter de ûnderdoar lizzen, dat se him fan bûten net sjen koenen. Hy hie twa stokjes yn 'e hân mei punten der oan en dy koe er troch it ûnderste hartsje fan 'e doar triuwe. En dy feint koe ek noch bûksprekke. Doe't de Spanjoal oan 'e doar ta wie mei 't hynder stuts hy gau de beide stokjes troch it hartsje hinne en stuts dêrmei it hynder yn 'e poaten. It hynder bigoun hiel bot to steigerjen fan 'e pine en it raesde: "Ik wol net! Ik wol net!" Doe waerd de Spanjoal sa binaud, dat hy sei: Hjir wei - en dat wie mars - rechtsomkeard. It wie de feint dy't bûksprutsen hie.
Beschrijving
In de Spaanse tijd was een boer erg bang om beroofd te worden door Spanjaarden te paard. Als er een Spaanse ruiter nadert, rekent een buiksprekende knecht op een slimme wijze met de overvaller af: hij zet de bovendeur open en gaat zelf achter de onderdeur zitten met een stokje. Als de ruiter nadert, prikt de knecht het paard door het hartje van de deur in zijn poten. Als het dier het uitraast van pijn, buikspreekt de knecht 'Ik wil niet! Ik wil niet!'. De Spanjaard is in de veronderstelling dat het paard spreekt en maakt banggeworden rechtsomkeert.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 1152, verhaal 18 (archief MI)
Commentaar
3 augustus 1977
Naam Overig in Tekst
Spanjoalen 
Spanjoalen 
Spanjoal
Spanjoal
Spanjaarden
Spanjaarden
Spaanse
Spaanse
Spanjaard
Spanjaard
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21