Hoofdtekst
Van den vos en den wolf.
De vos en de wolf hadden samen bij een boer een vaatje boter gestolen en op een veilige plaats verborgen. Die plaats lag echter ver van hun woning en toen de vos trek kreeg om eens op zijn alleentjes van de boter te gaan proeven, moest hij noodzakelijk de laarzen van den wolf te leen vragen om de lange reis te kunnen doen. De wolf vroeg natuurlijk waarvoor hij zijn laarzen noodig had. "Ja," zei de vos, "ik moet ver weg om een kind te helpen doopen." "'t Is goed," zei de wolf, en de vos ging er dus met de laarzen op af. Toen hij terugkwam, vroeg de wolf hoe het kind genoemd was.
"Aanbegin," zei de vos, en de wolf dacht bij zichzelf: "Dat's een aardige naam."
Niet heel lang daarna kwam de vos weer om de laarzen vragen, want hij moest alweer naar een kinderdoop. "Goed," zei de wolf, en de vos ging dus weer met de laarzen op stap. Toen hij terugkwam, vroeg de wolf: "Hoe heet het kind nu?" "Midden-in-de-ton," zei de vos, en de wolf dacht bij zichzelf: "Die naam is nog aardiger."
Een poos later kwam de vos weer vertellen dat er een kind gedoopt moest worden en toen hij de laarzen terug kwam brengen vroeg de wolf weer wat voor naam het kind gekregen had. "Wel," zei de vos, "het heet nu Onder-in-de-ton."
Maar toen de vos voor de vierde maal kwam, werd de wolf wat ongeduldig en vroeg of er geen eind aan dat kinderdoopen kwam.
"O," zei de vos, "het is nu voor de laatste keer." "Als dat zoo is," zei de wolf, "trek de laarzen dan maar aan." En de vos ging weer naar het vaatje boter en slikte het leeg. Toen vulde hij het met steenen en streek daar een dun laagje boter overheen en ging toen naar huis. De wolf vroeg weer hoe het kind heette en de vos zei: "Schrap-op-den-boôm."
Eenigen tijd later stelde de vos aan den wolf voor om gezamenlijk naar hun vaatje boter te gaan en daar eens goed van te smullen. Maar toen ze daar kwamen, begonnen ze te kibbelen wie den eersten hap in de boter zou doen. Ze konden het niet eens worden en besloten dus maar te gaan strootje trekken; en de wolf had toen het geluk het langste strootje te trekken, zoodat hij mocht beginnen. Hij deed dus een fermen hap in het vat, maar kreeg natuurlijk zijn bek vol steenen.
Toen hadt je den vos en den wolf moeten zien! De een beschuldigde den ander de boter te hebben opgegeten. "Dat heb-jij gedaan, toen je uit doopen ging," zei de wolf. "Nee," zei de vos, "jij hebt het gedaan, toen je wist dat ik van huis was." Ze konden de zaak niet uitmaken en omdat het vaatje leeg was en bleef, besloten ze dus onverrichter zake op huis af te trekken.
Op den terugweg vonden ze een oud paard in eene sloot zitten. Ze wilden dat dier gaarne meenemen en overlegden hoe ze dit zouden kunnen doen. De vos zei: "Jij bent het sterkst. Bind dus den staart van het paard om je middel en trek dan, terwijl ik het dier met een twijg zal slaan." Dat gebeurde en het paard was weldra uit den modder getrokken. Maar toen ging het met den wolf aan zijn staart aan den haal. "Sla de hielen in den grond vast," riep de vos. "Och wat zou ik! ik kan hemel noch aarde meer zien!" antwoordde de wolf. Eindelijk raakte de wolf toch weer los en beiden vervolgden hun weg, zonder paard.
Toen ze thuis kwamen, plaatste de wolf zich met zijn rug tegen het vuur, want hij was doornat geworden. Zoo zittende viel hij in slaap. De vos nam nu wat boter, streek die den wolf onder den staart, waar de boter door de warmte spoedig smolt en maakte toen den wolf wakker, roepende dat het nu dan toch wel zichtbaar was wie het vaatje boter had leeggesnoept.
De vos en de wolf hadden samen bij een boer een vaatje boter gestolen en op een veilige plaats verborgen. Die plaats lag echter ver van hun woning en toen de vos trek kreeg om eens op zijn alleentjes van de boter te gaan proeven, moest hij noodzakelijk de laarzen van den wolf te leen vragen om de lange reis te kunnen doen. De wolf vroeg natuurlijk waarvoor hij zijn laarzen noodig had. "Ja," zei de vos, "ik moet ver weg om een kind te helpen doopen." "'t Is goed," zei de wolf, en de vos ging er dus met de laarzen op af. Toen hij terugkwam, vroeg de wolf hoe het kind genoemd was.
"Aanbegin," zei de vos, en de wolf dacht bij zichzelf: "Dat's een aardige naam."
Niet heel lang daarna kwam de vos weer om de laarzen vragen, want hij moest alweer naar een kinderdoop. "Goed," zei de wolf, en de vos ging dus weer met de laarzen op stap. Toen hij terugkwam, vroeg de wolf: "Hoe heet het kind nu?" "Midden-in-de-ton," zei de vos, en de wolf dacht bij zichzelf: "Die naam is nog aardiger."
Een poos later kwam de vos weer vertellen dat er een kind gedoopt moest worden en toen hij de laarzen terug kwam brengen vroeg de wolf weer wat voor naam het kind gekregen had. "Wel," zei de vos, "het heet nu Onder-in-de-ton."
Maar toen de vos voor de vierde maal kwam, werd de wolf wat ongeduldig en vroeg of er geen eind aan dat kinderdoopen kwam.
"O," zei de vos, "het is nu voor de laatste keer." "Als dat zoo is," zei de wolf, "trek de laarzen dan maar aan." En de vos ging weer naar het vaatje boter en slikte het leeg. Toen vulde hij het met steenen en streek daar een dun laagje boter overheen en ging toen naar huis. De wolf vroeg weer hoe het kind heette en de vos zei: "Schrap-op-den-boôm."
Eenigen tijd later stelde de vos aan den wolf voor om gezamenlijk naar hun vaatje boter te gaan en daar eens goed van te smullen. Maar toen ze daar kwamen, begonnen ze te kibbelen wie den eersten hap in de boter zou doen. Ze konden het niet eens worden en besloten dus maar te gaan strootje trekken; en de wolf had toen het geluk het langste strootje te trekken, zoodat hij mocht beginnen. Hij deed dus een fermen hap in het vat, maar kreeg natuurlijk zijn bek vol steenen.
Toen hadt je den vos en den wolf moeten zien! De een beschuldigde den ander de boter te hebben opgegeten. "Dat heb-jij gedaan, toen je uit doopen ging," zei de wolf. "Nee," zei de vos, "jij hebt het gedaan, toen je wist dat ik van huis was." Ze konden de zaak niet uitmaken en omdat het vaatje leeg was en bleef, besloten ze dus onverrichter zake op huis af te trekken.
Op den terugweg vonden ze een oud paard in eene sloot zitten. Ze wilden dat dier gaarne meenemen en overlegden hoe ze dit zouden kunnen doen. De vos zei: "Jij bent het sterkst. Bind dus den staart van het paard om je middel en trek dan, terwijl ik het dier met een twijg zal slaan." Dat gebeurde en het paard was weldra uit den modder getrokken. Maar toen ging het met den wolf aan zijn staart aan den haal. "Sla de hielen in den grond vast," riep de vos. "Och wat zou ik! ik kan hemel noch aarde meer zien!" antwoordde de wolf. Eindelijk raakte de wolf toch weer los en beiden vervolgden hun weg, zonder paard.
Toen ze thuis kwamen, plaatste de wolf zich met zijn rug tegen het vuur, want hij was doornat geworden. Zoo zittende viel hij in slaap. De vos nam nu wat boter, streek die den wolf onder den staart, waar de boter door de warmte spoedig smolt en maakte toen den wolf wakker, roepende dat het nu dan toch wel zichtbaar was wie het vaatje boter had leeggesnoept.
Onderwerp
AT 0015 - The Theft of Butter (Honey) by Playing Godfather
AT 0015 - The Theft of Butter (Honey) by Playing Godfather 
ATU 0015 - The Theft of Food by Playing Godfather
ATU 0015 - The Theft of Food by Playing Godfather
Beschrijving
Een wolf en een vos stelen zes vaatjes boter. Twee eten ze er alvast op, de overige vier worden bewaard. De vos wil de boter alleen opeten en bedenkt een list. Hij vult de ton met stenen en smeert alleen op het bovenste stuk wat boter. Wanneer de vos en de wolf samen bij de vaatjes gaan kijken, krijgt de wolf natuurlijk stenen in zijn bek in plaats van boter. Ze geven elkaar de schuld van de verdwenen boter. Op de terugweg redden de wolf en de vos een paard uit het water, waarbij de wolf geruime tijd wordt voortgesleept. De wolf is helemaal nat geworden en gaat thuis bij het vuur zitten. De vos wil de schuld van de verdwenen boter bij de wolf leggen en smeert daarom wat boter onder de staart van de wolf. Als na enige tijd de boter smelt en van het achterste van de wolf afdruipt, is het wel duidelijk wie de dader is.
Bron
G.J. Boekenoogen 'Nederlandse sprookjes en vertelsels' in: Volkskunde 15 (1903), pp. 112-113 N°32
Motief
K372 - Playing godfather.
K372 - Playing godfather.
K401.1 - Dupe’s food eaten and then blame fastened on him.
K401.1 - Dupe’s food eaten and then blame fastened on him.
Commentaar
1894
Vgl. CBOEK013
The Theft of Butter (Honey) by Playing Godfather & AT 0047A, The Fox (Bear, etc) Hangs by his Teeth to the Horse's Tail, Hare's Lip
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20