Hoofdtekst
Tooverboeken
Dat 'eb ik passede weke nog horen vertellen van 'nen vent, die zat in 'nen boek te lezen, en daar kwamen altijd maar ratten in huis geloopen, en hoe verder dat ij leesden, hoe meer ratten of er binnen kwamen, en dat was iederen avond hetzelfde. Dat zeit hij eens tegen iemand en hij vroeg of daar niks aan te doen
was. En die gaf hem den raad om den boek van achter naar veuren te lezen. En dat deed hij, en van toen af zagt hij hoe langer hoe minder ratten, en toen dat hij den boek heelemaal van achter naar veuren gelezen had, waren al de ratten weg.
[Vroeger gold dat heksen alleen door den dood verlost konden worden en dat zij hun kunst leerden van den duivel, die met hen boeleerde.
De toovenaar echter was vaak een geleerd man (Doctor Faustus. Cornelius Agrippa), die de kunst uit tooverboeken kende.
Sinds de duivel meer en meer uit het gedachteleven der menschen is teruggedrongen, gelooft men dat de heksen hun kunst aan elkaar leeren, dat ze niet kunnen sterven voor een ander die van hen heeft overgenomen.
In een gewest, waar men evenzeer over den zwarten kunstenaar als over de heks hoort spreken, gaat zijn attribuut, het tooverboek, op haar over. Maar dan staat ook voor haar de weg naar de verlossing open.
Het tooverboek moet evenals de weerwolfshuid en de duimstok van den paardrijder van Nispen (Sinninghe, Nd.-Brab. S. no. 184) door de reinigende vlammen verteerd worden.]
Dat 'eb ik passede weke nog horen vertellen van 'nen vent, die zat in 'nen boek te lezen, en daar kwamen altijd maar ratten in huis geloopen, en hoe verder dat ij leesden, hoe meer ratten of er binnen kwamen, en dat was iederen avond hetzelfde. Dat zeit hij eens tegen iemand en hij vroeg of daar niks aan te doen
was. En die gaf hem den raad om den boek van achter naar veuren te lezen. En dat deed hij, en van toen af zagt hij hoe langer hoe minder ratten, en toen dat hij den boek heelemaal van achter naar veuren gelezen had, waren al de ratten weg.
[Vroeger gold dat heksen alleen door den dood verlost konden worden en dat zij hun kunst leerden van den duivel, die met hen boeleerde.
De toovenaar echter was vaak een geleerd man (Doctor Faustus. Cornelius Agrippa), die de kunst uit tooverboeken kende.
Sinds de duivel meer en meer uit het gedachteleven der menschen is teruggedrongen, gelooft men dat de heksen hun kunst aan elkaar leeren, dat ze niet kunnen sterven voor een ander die van hen heeft overgenomen.
In een gewest, waar men evenzeer over den zwarten kunstenaar als over de heks hoort spreken, gaat zijn attribuut, het tooverboek, op haar over. Maar dan staat ook voor haar de weg naar de verlossing open.
Het tooverboek moet evenals de weerwolfshuid en de duimstok van den paardrijder van Nispen (Sinninghe, Nd.-Brab. S. no. 184) door de reinigende vlammen verteerd worden.]
Onderwerp
AT 0325* - Apprentice and Ghost 
AT 0325* - Apprentice and Ghost 
ATU 0325* - The Sorcerer’s Apprentice
ATU 0325* - The Sorcerer’s Apprentice
Beschrijving
Een man zit in een boek te lezen en steeds meer ratten verschijnen om hem heen; hij krijgt het advies om het boek van achter naar voren te lezen en de ratten verdwijnen.
Bron
J.R.W. en M. Sinninghe: Zeeuwsch sagenboek. Zutphen 1933, p. 136 (-137)
Commentaar
voor 1933
Apprentice and Ghost
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20