ELDER042

Ter vergelijking bij Aant. 1951, fol. 14 D: Het verhaal van „vrouw Klaasje Duursma” [zie de documentatie §77- YY/1950] luidt, ontdaan van de minder terzake doende mededelingen, als volgt; Bij de wandeling van haar huis naar het dorp, of van het dorp naar haar woning, volgde zij bij goed weer vaak een iets langer, maar mooier en rustiger pad, lopend door een heuvelachtig terrein en begroeid met hei, brem, jonge dennen en jeneverbesstruiken. Waar dit pad door een laagte voert, werd zij veelvuldig begeleid door een kabouter, steeds dezelfde, al was hij soms maar een voet lang en even later wel een el. De kabouter was dikwijls vrij wazig en meestal somber van kleur, maar nabij een bepaald punt gekomen, werd hij steeds meer helder en duidelijk, kleurrijker en, vooral, beweeglijker. Hij bewoog zich dan sneller, druk en zenuwachtig, maakte nadrukkelijke gebaren en trok de meest vreemde gezichten. Klaasje kon niet met de kabouter spreken en begreep er niets van. Zij heeft hem wel eens toegeroepen: „Wat wil je toch”, en gevraagd: „Kan ik je helpen?”, maar op haar roepen reageerde de kabouter slechts met vreemde grimassen en rare sprongen. Met zijn armen maakte hij dan bewegingen, alsof hij wilde, dat de vrouw op die bepaalde plek bleef staan, hetgeen zij ook wel eens voor korte tijd deed. Dan bleef de kabouter stil, ingespannen staan toekijken, gebogen naar de grond starend. Vervolgde de vrouw dan weer haar tocht, dan keek de kabouter bedroefd, met afhangende schouders en armen.... Zo werd hij dan weer minder kleurig, waziger, en verdween....
Bovenstaand verhaal was bekend aan diverse bekenden en verwanten van Klaasje Duursma. Enige jaren later, de vrouw was inmiddels overleden, werd op de omschreven plaats een buitenhuis gebouwd. Bij de grondwerkzaamheden werd op de plek waarvoor de kabouter aandacht vroeg, een restant van een oude fundering gevonden, alsmede een oude stenen kruik, inhoudende 29 gouden en 47 zilveren munten.-

Op de weg tussen het dorp en haar huis werd Klaasje Duursma vaak vergezeld door een kabouter. Deze kon van grootte en van kleur veranderen. Bij een bepaald punt gekomen werd de kabouter altijd meer helder, kleurrijker, beweeglijker en maakte hij allerlei gebaren. Duursma bleef dan een tijdje staan, maar begreep de kabouter niet en liep dan verder, de kabouter bedroefd achterlatend. Na de dood van Duursma bleek dat er een oude fundering en een oude stenen kruik met 29 gouden en 47 zilveren munten verborgen lagen op de plaats die de kabouter aangaf.

J.H.W. Eldermans, Aardgeesten, Gnomen, Kabouters, etc.. Restanten no. 16B. Een handgeschreven, ongepubliceerd manuscript. Manuscript eigendom van het Museum of Witchcraft, Boscastle, Cornwall, UK.

1950

Eldermans heeft dit verhaal gehoord van de, toentertijd, 79-jarige Klaasje Duursma. Zie onder 'Beeld' voor een afbeelding van de pagina uit het manuscript.

Klaasje Duursma    Klaasje Duursma   

2013-03-01 14:46:21