Hoofdtekst
Het was een vreemd hof (hoeve) waar Wullem Biersteker als vaste arbeider werkte. Al sinds onheugelijke tijden hoorde je er 's nachts getik en geritsel. Of het nou uit de muur kwam of uit de kinderbalken waarop de zolder rustte, kon niemand vertellen. De boer en de boerin hoorden het dikwijls, doordat hun bedstee tegen die klopmuur aanstond. Het was de muur tussen de slaapkamer en de pronkkamer.
Eigenlijk was de baas toch wel een beetje nieuwsgierig wat dat kloppen kon beduiden, te meer omdat hij van zijn vader wel eens verhalen had gehoord over spoken die bij hun leven een schat hadden verborgen en net zo lang moesten ronddwalen tot iemand die vond: dan pas waren ze verlost.
Stel je voor dat een vroegere bewoner dat ook gedaan had! Dan zou het toch wel een kansje waard zijn, wat meer van die geschiedenis te weten te komen. Hij sprak er met zijn opgeschoten zoon over en samen kwamen ze overeen, het er eens op te wagen. Laat in de avond gingen ze de pronkkamer binnen om het spook te ontmoeten. Ze hadden er nog niet lang gezeten, toen het twaalf uur sloeg en een lange, witte, lichtende gestalte hen met zijn holle ogen doordringend aankeek. Vader en zoon staarden verlamd door schrik, het spook aan en waggelden eindelijk met knikkende knieen de kamer uit. Voor geen honderd daalders hadden ze het nog eens overgedaan. Nog danig in de war vertelde de boer het aan Wullem. Maar die lachte en zei, dat hij best ook eens het spook wilde ontmoeten: hij zou niet weglopen! Dat moest hij waar maken. En zo vlijde Wullem zich die avond in de luie stoel van de baas om te wachten op de dingen die komen zouden.
Ook hem verscheen, klokslag twaalf, het spook. Maar hij hield zich slapende, zelfs toen het zachtjes met zijn koude hand over het voorhoofd streek. Dat scheen naar de zin van de geest, want hij bekommerde zich niet meer om Wullem, pakte een stoel, ging erop staan, betastte de moerbalken, opende daarin een verborgen laatje en haalde er een ijzeren kistje uit. Kort daarop hoorde onze vriend het gerammel van geld. Toen werd het kistje weer op zijn oude plaats teruggezet. Tevens verdween de verschijning na eerst de slaper van het hoofd tot de voeten te hebben betast. 's Morgens werd de schat gelicht en Wullem kreeg als beloning een aardig huisje, waarin hij zijn leven lang heeft gewoond. Op zijn raad sloot men de volgende dag de karnhond (hond die in de molen liep om de karn aan te drijven) in de pronkkamer. Want dan kon de geest op hem zijn woede koelen. Want hoewel het hem rust bracht, zou de geest toch wel kwaad zijn als hij zijn schat zou missen. En dat kwam uit ook, want de volgende nacht hoorde men in het spookuur in de pronkkamer een afschuwelijk gehuil. En 's morgens vond men het goede dier aan stukken gereten in de kamer. Het was zonde van de hond, maar anders had het misschien wel een mensenleven gekost. In de kamer hing een akelige zwavellucht. Sindsdien heeft men nooit meer iets van het spook gezien of gehoord.
Eigenlijk was de baas toch wel een beetje nieuwsgierig wat dat kloppen kon beduiden, te meer omdat hij van zijn vader wel eens verhalen had gehoord over spoken die bij hun leven een schat hadden verborgen en net zo lang moesten ronddwalen tot iemand die vond: dan pas waren ze verlost.
Stel je voor dat een vroegere bewoner dat ook gedaan had! Dan zou het toch wel een kansje waard zijn, wat meer van die geschiedenis te weten te komen. Hij sprak er met zijn opgeschoten zoon over en samen kwamen ze overeen, het er eens op te wagen. Laat in de avond gingen ze de pronkkamer binnen om het spook te ontmoeten. Ze hadden er nog niet lang gezeten, toen het twaalf uur sloeg en een lange, witte, lichtende gestalte hen met zijn holle ogen doordringend aankeek. Vader en zoon staarden verlamd door schrik, het spook aan en waggelden eindelijk met knikkende knieen de kamer uit. Voor geen honderd daalders hadden ze het nog eens overgedaan. Nog danig in de war vertelde de boer het aan Wullem. Maar die lachte en zei, dat hij best ook eens het spook wilde ontmoeten: hij zou niet weglopen! Dat moest hij waar maken. En zo vlijde Wullem zich die avond in de luie stoel van de baas om te wachten op de dingen die komen zouden.
Ook hem verscheen, klokslag twaalf, het spook. Maar hij hield zich slapende, zelfs toen het zachtjes met zijn koude hand over het voorhoofd streek. Dat scheen naar de zin van de geest, want hij bekommerde zich niet meer om Wullem, pakte een stoel, ging erop staan, betastte de moerbalken, opende daarin een verborgen laatje en haalde er een ijzeren kistje uit. Kort daarop hoorde onze vriend het gerammel van geld. Toen werd het kistje weer op zijn oude plaats teruggezet. Tevens verdween de verschijning na eerst de slaper van het hoofd tot de voeten te hebben betast. 's Morgens werd de schat gelicht en Wullem kreeg als beloning een aardig huisje, waarin hij zijn leven lang heeft gewoond. Op zijn raad sloot men de volgende dag de karnhond (hond die in de molen liep om de karn aan te drijven) in de pronkkamer. Want dan kon de geest op hem zijn woede koelen. Want hoewel het hem rust bracht, zou de geest toch wel kwaad zijn als hij zijn schat zou missen. En dat kwam uit ook, want de volgende nacht hoorde men in het spookuur in de pronkkamer een afschuwelijk gehuil. En 's morgens vond men het goede dier aan stukken gereten in de kamer. Het was zonde van de hond, maar anders had het misschien wel een mensenleven gekost. In de kamer hing een akelige zwavellucht. Sindsdien heeft men nooit meer iets van het spook gezien of gehoord.
Onderwerp
SINSAG 1267 - Das zugeschüttete Loch. 
SINSAG 1267 - Das zugeschüttete Loch. 
Beschrijving
Op een boerderij is 's nacht kloppen te horen, wat kan duiden op een spook die moet ronddwalen tot een verborgen schat is gevonden. De boer en zijn zoon gaan op wacht zitten, om twaalf uur 's nachts komt een spook, waarop de mannen vluchten. De arbeider biedt aan te wachten, als het spook verschijnt houdt hij zich slapend, en het spook opent in een balk een verborgen la met een kist vol geld, die hij terugzet. De volgende dag wordt de schat weggehaald, en een hond in de kamer gezet zodat het spook daar zijn woede op kwijt kan. In de nacht is een vreselijk gehuil te horen, de volgende ochtend vindt men een verscheurde hond. Daarna blijft het spook weg.
Bron
Willem Geldof. Volksverhalen uit Zeeland en de Zuid-Hollandse eilanden. Utrecht [etc.]: Het Spectrum 1979. p. 55-56.
Commentaar
1979
10. Willem Biersteker
Das zugeschuttete Loch. Schatzgraber, von Schrecken einflossende Gestalten verjagt, oder aus anderen Grunden fortgegangen, sehen bei ihrer Ruckkehr keine Spuren ihrer Arbeit mehr.
Naam Overig in Tekst
Wullem Biersteker
Wullem Biersteker
Willem Biersteker
Willem Biersteker
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20