Hoofdtekst
Het doodshemdje.
Eene moeder had een kind, dat zij hartstochtelijk liefhad. Dit kind kwam te sterven en nu was de moeder zoo treurig, dat zij alle nachten op haar bed lag te schreien in plaats van te slapen. En dan zag zij in een hoek der duistere kamer haar knaapje, en hij schreide ook. En als zij eens hare tranen afdroogde en voor eenige oogenblikken het schreien liet, dan zag zij dat zijn gelaat ophelderde. Toen dit eenigen tijd zoo geduurd had, kwam op zekeren nacht het kind met zijn doodshemdje in de hand. Hij klom bij zijne moeder op het bed, ging aan het voeteneinde zitten en zeide: «Moeder, schei toch uit met schreien. Al uwe tranen vallen in mijn kistje, en mijn hemdje is er doornat van geworden, ik kan het zoo niet aanhebben. Houdt gij aan met weenen, dan zal het in plaats van op te drogen nog natter worden en ik kan in mijn graf niet rusten. Daarom, moeder, ween niet meer. » Dit maakte zooveel indruk op haar dat zij oogenblikkelijk het schreien liet. Den volgenden nacht kwam het knaapje terug; nu had hij het hemdje weêr aan en zeide: «Mijn hemdje is reeds op een klein hoekje na weêr droog. Moeder, ik kom u goeden nacht zeggen, ik zal nu gerust en zoet in mijn graf kunnen sluimeren.»
Eene moeder had een kind, dat zij hartstochtelijk liefhad. Dit kind kwam te sterven en nu was de moeder zoo treurig, dat zij alle nachten op haar bed lag te schreien in plaats van te slapen. En dan zag zij in een hoek der duistere kamer haar knaapje, en hij schreide ook. En als zij eens hare tranen afdroogde en voor eenige oogenblikken het schreien liet, dan zag zij dat zijn gelaat ophelderde. Toen dit eenigen tijd zoo geduurd had, kwam op zekeren nacht het kind met zijn doodshemdje in de hand. Hij klom bij zijne moeder op het bed, ging aan het voeteneinde zitten en zeide: «Moeder, schei toch uit met schreien. Al uwe tranen vallen in mijn kistje, en mijn hemdje is er doornat van geworden, ik kan het zoo niet aanhebben. Houdt gij aan met weenen, dan zal het in plaats van op te drogen nog natter worden en ik kan in mijn graf niet rusten. Daarom, moeder, ween niet meer. » Dit maakte zooveel indruk op haar dat zij oogenblikkelijk het schreien liet. Den volgenden nacht kwam het knaapje terug; nu had hij het hemdje weêr aan en zeide: «Mijn hemdje is reeds op een klein hoekje na weêr droog. Moeder, ik kom u goeden nacht zeggen, ik zal nu gerust en zoet in mijn graf kunnen sluimeren.»
Onderwerp
AT 0769 - Dead Child's Friendly Return to Parents 
AT 0769 - Dead Child's Friendly Return to Parents 
ATU 0769 - The Child’s Grave
ATU 0769 - The Child’s Grave
Beschrijving
Een moeder treurt om haar overleden kind. Elke nacht huilt ze. In de hoek van haar kamer ziet ze dan het overleden kindje, dat ook huilt. Wanneer ze stopt met huilen, wordt ook het kind rustiger. Op een nacht komt het bij haar met zijn doodshemdje in zijn hand, het is doorweekt door de tranen van zijn moeder. Hij vraagt haar te stoppen met huilen, zodat het hemd kan drogen en hij kan rusten. Zijn moeder stopt met huilen. Een nacht later komt hij terug om voorgoed afscheid te nemen, nu zijn doodshemdje droogt, kan hij rusten in zijn graf.
Bron
Waling Dykstra: Uit Friesland's volksleven van vroeger en later: volksoverleveringen, volksgebruiken, volksvertellingen, volksbegrippen. Leeuwarden [1896], deel 2, 130-131
Motief
E324 - Dead child’s friendly return to parents.
E324 - Dead child’s friendly return to parents.
E361 - Return from the dead to stop weeping.
E361 - Return from the dead to stop weeping.