Hoofdtekst
De verdronken bruid
Op een van de waddeneilanden woonde een jonge kerel, die vaak met zijn vader meeging naar zee. Toen de oude visser kwam te overlijden, voer de jongen er alleen op uit.
In de lente leerde hij een meisje kennen. Ze mochten elkaar graag, en hij beloofde aan de wal te zullen blijven zodra hij genoeg had verdiend om te kunnen trouwen.
Op een dag zaten ze op een duintop, toen de jongen zei: "Vandaag over een jaar heb ik genoeg gespaard. Dan kom ik je halen."
De eerste maanden verliep alles naar wens. De jongen ving veel vis en hield er goed geld aan over.
Maar op een dag in het najaar, toen de mannen weer waren uitgevaren, stak er een zware storm op. 's Avonds stookten de vrouwen vuren in de duinen als baken voor de vissers.
Toen de storm was gaan liggen, keerden alle schepen behouden terug, behalve die van de jongen. Sommige vissers hadden de wrakstukken in zee zien drijven. Aangenomen werd dat hij verdronken was.
Maar het meisje kon dit niet geloven. Ze sprak met niemand meer, en ontstak elke avond in het duin een vuur voor de jongen, die nog op zee moest zijn.
Op een avond in het voorjaar zag ze in het donker een vissersboot aankomen. Toen die dicht genoeg was genaderd, herkende ze het zeil. Het schip voer dwars over de zandbanken door de branding naar het strand.
Het meisje rende het duin af, het schip tegemoet.
De jongen sprong van boord, nam haar in zijn armen, en zei: "Het jaar is om. Ik kom je halen om te trouwen."
Hij droeg haar in de boot en samen voeren ze door de branding en over de zandbanken de zee op.
De volgende morgen vonden de mensen het meisje dood op het strand. Ze was verdronken. Maar op haar gezicht lag een glans van geluk.
(Friesland)
Op een van de waddeneilanden woonde een jonge kerel, die vaak met zijn vader meeging naar zee. Toen de oude visser kwam te overlijden, voer de jongen er alleen op uit.
In de lente leerde hij een meisje kennen. Ze mochten elkaar graag, en hij beloofde aan de wal te zullen blijven zodra hij genoeg had verdiend om te kunnen trouwen.
Op een dag zaten ze op een duintop, toen de jongen zei: "Vandaag over een jaar heb ik genoeg gespaard. Dan kom ik je halen."
De eerste maanden verliep alles naar wens. De jongen ving veel vis en hield er goed geld aan over.
Maar op een dag in het najaar, toen de mannen weer waren uitgevaren, stak er een zware storm op. 's Avonds stookten de vrouwen vuren in de duinen als baken voor de vissers.
Toen de storm was gaan liggen, keerden alle schepen behouden terug, behalve die van de jongen. Sommige vissers hadden de wrakstukken in zee zien drijven. Aangenomen werd dat hij verdronken was.
Maar het meisje kon dit niet geloven. Ze sprak met niemand meer, en ontstak elke avond in het duin een vuur voor de jongen, die nog op zee moest zijn.
Op een avond in het voorjaar zag ze in het donker een vissersboot aankomen. Toen die dicht genoeg was genaderd, herkende ze het zeil. Het schip voer dwars over de zandbanken door de branding naar het strand.
Het meisje rende het duin af, het schip tegemoet.
De jongen sprong van boord, nam haar in zijn armen, en zei: "Het jaar is om. Ik kom je halen om te trouwen."
Hij droeg haar in de boot en samen voeren ze door de branding en over de zandbanken de zee op.
De volgende morgen vonden de mensen het meisje dood op het strand. Ze was verdronken. Maar op haar gezicht lag een glans van geluk.
(Friesland)
Beschrijving
Een jongen gaat vaak met zijn vader mee naar zee. De vader overlijdt. De jongen gaat alleen op pad. Hij ontmoet een meisje. Als de jongen genoeg geld heeft, zullen ze met elkaar trouwen. Na een storm keert het schip van de jongen niet terug. Het meisje kan het niet geloven. Elke avond ontsteekt ze een vuur voor de jongen. Dan ziet ze een schip naderen. Het is haar geliefde. Hij komt haar halen om te trouwen. Samen varen ze de zee op. De volgende dag wordt het meisje dood op het strand aangetroffen. Ze is verdronken met een glans van geluk op haar gezicht.
Bron
E. de Jong & P. Klaasse: Sagen en Legenden van de Lage Landen. Bussum 1980, p. 77
Commentaar
1980
Bron: Y. Poortinga: De ring fan it ljocht, Baarn / Ljouwert 1976, p.116
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20