Hoofdtekst
Jo hienen twa manlju by jo
Ik ha in âldmuoike hân, dy wenne yn Twizel. Se gong in bulte út te bakerjen. As it hjir of dêr safier wie, waard se yn 'e regel ophelle troch de man fan 'e kreamfrou of ek wol troch in oaren. Hinne hie se sadwaande selskip, mar as de befalling efter de rêch wie, barde se har lean en dan gong se allinne nei hús. Se wie net bang, ek net by neare nacht.
Op in kear wie se by in kreamfrou op Sânbulten helle. De nachts om tolve of ien oere hinne hie se alles berêden en doe sette se op hûs yn, in âld stoarmlampke by har. Se moast de Wedze del, dat wie doe noch in sânpaad. Se prakkesearde nearne oer en kaam behâlden thús.
Jierren letter trof se ris in man, dy sei: 'Ik moat jo wat bekenne. Witte jo noch wol, dat jo doe en doe yn 't holst fan 'e nacht de Wedze lâns kommen binne?' Ja, dat wist se noch skoan. 'No', sei de man, 'doe leinen myn maat en ik efter de dyk (beamwâl) en wy wienen fan doel om jo oan te pakken en te bestellen, mar dat doarsten wy net, want jo hienen twa manlju by jo'. 'Oh!' sei muoike, 'mar dat wie sa net, hear! Ik wie allinne'. 'Wy ha se dúdlik en klear sjoen'. 'Dan ha dat twa ingels west'.
En dat hat ús muoike sont dy tiid altyd leaud.
Ik ha in âldmuoike hân, dy wenne yn Twizel. Se gong in bulte út te bakerjen. As it hjir of dêr safier wie, waard se yn 'e regel ophelle troch de man fan 'e kreamfrou of ek wol troch in oaren. Hinne hie se sadwaande selskip, mar as de befalling efter de rêch wie, barde se har lean en dan gong se allinne nei hús. Se wie net bang, ek net by neare nacht.
Op in kear wie se by in kreamfrou op Sânbulten helle. De nachts om tolve of ien oere hinne hie se alles berêden en doe sette se op hûs yn, in âld stoarmlampke by har. Se moast de Wedze del, dat wie doe noch in sânpaad. Se prakkesearde nearne oer en kaam behâlden thús.
Jierren letter trof se ris in man, dy sei: 'Ik moat jo wat bekenne. Witte jo noch wol, dat jo doe en doe yn 't holst fan 'e nacht de Wedze lâns kommen binne?' Ja, dat wist se noch skoan. 'No', sei de man, 'doe leinen myn maat en ik efter de dyk (beamwâl) en wy wienen fan doel om jo oan te pakken en te bestellen, mar dat doarsten wy net, want jo hienen twa manlju by jo'. 'Oh!' sei muoike, 'mar dat wie sa net, hear! Ik wie allinne'. 'Wy ha se dúdlik en klear sjoen'. 'Dan ha dat twa ingels west'.
En dat hat ús muoike sont dy tiid altyd leaud.
Onderwerp
VDK 0770A* - De engelenwacht 
VDK 0770A* - De engelenwacht 
sinVDK 0770A* - Die Engelwache
sinVDK 0770A* - Die Engelwache
Beschrijving
Een baker moet na middernacht na een bevalling weer alleen naar huis. Ze heeft een stormlamp bij zich en komt behouden thuis. Jaren later wordt ze aangesproken door een man. Hij vertelt haar dat hij en zijn vriend van plan waren haar te overvallen, toen zij die nacht naar huis liep. Maar zij durfden niet omdat er twee figuren met haar opliepen. De vrouw kan zich de figuren niet herinneren en zegt dan dat het waarschijnlijk twee engelen waren geweest.
Bron
Ype Poortinga: De foet fan de reinbôge. Fryske folksforhalen. Baarn [etc.], 1979, p. 66
Commentaar
21 februari 1977
De gebeurtenis zou de oudtante van de verteller gebeurd zijn.
De Engelenwacht
Naam Overig in Tekst
Sânbulten
Sânbulten
Wedze
Wedze
Naam Locatie in Tekst
Twizel
Twizel
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20