Hoofdtekst
It ieurfôren fan 'e daiden
Da't er nach gin tjarkhof op it eilaun (Schiermonnikeich) wie, wer bleeunen da de daiden ? Der wes seid, dat se by de hest mooi in schip nooi de eeure kaunt bracht wezzen. 'Ne', sei Bep, jo't er by siet, da't aude Marten it fetôlde, 'dan sil 't wal stanken hawwe!' Maar nee, it wiene sielen.
It is heel lang lind, yn 'e tiid, da't de minsken nach gin kristenen wiene. Nômen binne eeunbekind. Man kúe se net sjain, maar ja hiene wal gewicht, want as se oon búes komen, dan sank it schip almaar jepper. Op it last liechh it so jep laden, dat it haast net boppe watter blieuwe kúe.
De audste schipper most se ieurfôre. Dat wie lyfdewerk. De man kriige yn 'e nacht in oprup. Er wes geweun op 'e mieure fan syn hús tikt. Dan most er komme. Hy stiike yn see mooi syn schipfol en wer't er launs fúer, troch wat feur gatten en slinken en prielen, dat wist er net en dat kin ik aik net sizze—it wie maar in smallen trochgong. It ieurfôren gebosde wal by heel jiet moonschynweer, maar allene as it wat diezich wie, want ja mochten net wyte, wer't se troch komen.
Dy audste schipper, dy't dit dwaan most, hie in dachter. Jo hie fekering haun. maar har frejer wie futrôke mooi in schip. Jo fewachte in ben en de schipper tachte, dat er har sitte latten hie. Jo faam wene by har heit yn hús en da't de schipper dy hestmis wier opklôpe wes om to fôren, wie it ben op komst.
Hy koom op it bestimde plak oon 'e eeure kaunt en der wezzen, krekt as altyd, ien feur ien de nômen oofruppen fan 'e minsken da't yn 't feroonde jier stúeren wiene en it schip koom launsamerhaun wier heiger op it watter to lizzen. Op it alderlaste heasde er syn ooine nôme ruppen. Der fewondere hy him ieur—it wie syn tiid nach net, hy most mooi it schip wierom. Maar da wes it him ynienen dúdlik, dat it de nôme fan syn bensben wie. En ja, dat súe dan ne futtenienen al nooi de eeure kaunt motte. En dat kúe d'er tach net hawwe. Da is er sallem maar mooigien feur syn beitesizzer yn 't plak. En syn schip hewwe se, krekt so min as himsalm, eut werom syn.
(Frysk fan Skiermuontseach)
Da't er nach gin tjarkhof op it eilaun (Schiermonnikeich) wie, wer bleeunen da de daiden ? Der wes seid, dat se by de hest mooi in schip nooi de eeure kaunt bracht wezzen. 'Ne', sei Bep, jo't er by siet, da't aude Marten it fetôlde, 'dan sil 't wal stanken hawwe!' Maar nee, it wiene sielen.
It is heel lang lind, yn 'e tiid, da't de minsken nach gin kristenen wiene. Nômen binne eeunbekind. Man kúe se net sjain, maar ja hiene wal gewicht, want as se oon búes komen, dan sank it schip almaar jepper. Op it last liechh it so jep laden, dat it haast net boppe watter blieuwe kúe.
De audste schipper most se ieurfôre. Dat wie lyfdewerk. De man kriige yn 'e nacht in oprup. Er wes geweun op 'e mieure fan syn hús tikt. Dan most er komme. Hy stiike yn see mooi syn schipfol en wer't er launs fúer, troch wat feur gatten en slinken en prielen, dat wist er net en dat kin ik aik net sizze—it wie maar in smallen trochgong. It ieurfôren gebosde wal by heel jiet moonschynweer, maar allene as it wat diezich wie, want ja mochten net wyte, wer't se troch komen.
Dy audste schipper, dy't dit dwaan most, hie in dachter. Jo hie fekering haun. maar har frejer wie futrôke mooi in schip. Jo fewachte in ben en de schipper tachte, dat er har sitte latten hie. Jo faam wene by har heit yn hús en da't de schipper dy hestmis wier opklôpe wes om to fôren, wie it ben op komst.
Hy koom op it bestimde plak oon 'e eeure kaunt en der wezzen, krekt as altyd, ien feur ien de nômen oofruppen fan 'e minsken da't yn 't feroonde jier stúeren wiene en it schip koom launsamerhaun wier heiger op it watter to lizzen. Op it alderlaste heasde er syn ooine nôme ruppen. Der fewondere hy him ieur—it wie syn tiid nach net, hy most mooi it schip wierom. Maar da wes it him ynienen dúdlik, dat it de nôme fan syn bensben wie. En ja, dat súe dan ne futtenienen al nooi de eeure kaunt motte. En dat kúe d'er tach net hawwe. Da is er sallem maar mooigien feur syn beitesizzer yn 't plak. En syn schip hewwe se, krekt so min as himsalm, eut werom syn.
(Frysk fan Skiermuontseach)
Beschrijving
Dat er nog geen kerkhof is op Schiermonnikoog komt doordat de doden naar de wal gebracht werden in de tijd dat er nog geen christenen waren. De schipper werd dan 's nachts uit bed gehaald om de boot uit de haven te loodsen. Zijn dochter had verkering en de schipper dacht dat hij haar zou laten zitten. Met de kerst zou hij dan toch eindelijk komen. De schipper hoort vanuit het vooronder zijn naam roepen, en weet dat zijn tijd gekomen is. Het schip en de schipper zijn nooit weer gezien.
Bron
Ype Poortinga: De foet fan de reinbôge. Fryske folksforhalen. Baarn [etc.], 1979, p. 100
Commentaar
9 augustus 1973
Het verhaal is opgetekend in het Fries van Schiermonnikoog.
Naam Overig in Tekst
Skiermuontseach 
Skiermuontseach 
Marten
Marten
Naam Locatie in Tekst
Schiermonnikoog
Schiermonnikoog
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20