Hoofdtekst
De belevenissen fan myn groatfader Laurens Bleeker
Myn groatfader woande met syn broer Sikke hier in Harlingen op in boerderij dy de stadsbleek onder syn beheer had. Dêrom hè se oek de naam Bleeker kregen. Nou wúd ut ongeluk, dat dy boerderij lag flak teugen ut kerkhof an, dat as jonges waren se altyd op 'e één of aandere manier bezig met spoken en met doad, met sterfgefallen en met alles wat dêromheen was.
Spokerij in 't boethús
In 't boethus fan dy boerderij spookte ut soms. As se dan nachs lawaai hoorden durfden se der nyt heen, en as se dan morges in 'e stallen kwamen, waren de beesten los. De forige aves hadden se se aanders goed fastbonnen. De twee peerden dy se hadden waren dan de manen flochten. 'Dat kan nyt út 'emsels gebeure', seiden se. Dan was de duvel weer es op besoek weest.
Eén keer hewwe se ut had, dat se de spoken sels nog sien hewwe. Dat was dan un frou, ut leek wel un soort fan diinstmeiske, met un ouwerwetse bonte skort foor en dêr liep un man bij, dy had un blau-wit streept truike an, su-as de matroazen fan 'e marine froeger wel droegen.
Dêr wurden dan weer ferhalen om heen fantaseerd, wat der froeger gebeurd was, dat dy mênsen nou in 'e nacht weeromkwamen. Dat sudoende sat ut geloof an spoken en an duvels der nog dik in. Mar in dy tiid kwam der oek al un bitsje ferset teugen en toen myn groatfader en syn broer Sikke dan wat groater wurden, wuden se oek wel es flink weze. Dêr gaat ut folgende ferhaal over [zie YPFOE100].
Myn groatfader woande met syn broer Sikke hier in Harlingen op in boerderij dy de stadsbleek onder syn beheer had. Dêrom hè se oek de naam Bleeker kregen. Nou wúd ut ongeluk, dat dy boerderij lag flak teugen ut kerkhof an, dat as jonges waren se altyd op 'e één of aandere manier bezig met spoken en met doad, met sterfgefallen en met alles wat dêromheen was.
Spokerij in 't boethús
In 't boethus fan dy boerderij spookte ut soms. As se dan nachs lawaai hoorden durfden se der nyt heen, en as se dan morges in 'e stallen kwamen, waren de beesten los. De forige aves hadden se se aanders goed fastbonnen. De twee peerden dy se hadden waren dan de manen flochten. 'Dat kan nyt út 'emsels gebeure', seiden se. Dan was de duvel weer es op besoek weest.
Eén keer hewwe se ut had, dat se de spoken sels nog sien hewwe. Dat was dan un frou, ut leek wel un soort fan diinstmeiske, met un ouwerwetse bonte skort foor en dêr liep un man bij, dy had un blau-wit streept truike an, su-as de matroazen fan 'e marine froeger wel droegen.
Dêr wurden dan weer ferhalen om heen fantaseerd, wat der froeger gebeurd was, dat dy mênsen nou in 'e nacht weeromkwamen. Dat sudoende sat ut geloof an spoken en an duvels der nog dik in. Mar in dy tiid kwam der oek al un bitsje ferset teugen en toen myn groatfader en syn broer Sikke dan wat groater wurden, wuden se oek wel es flink weze. Dêr gaat ut folgende ferhaal over [zie YPFOE100].
Beschrijving
In het bootshuis spookt het soms. Een enkele keer maakt de duivel de beesten los, en een enkele keer is een vrouwspersoon de dader.
Bron
Ype Poortinga: De foet fan de reinbôge. Fryske folksforhalen. Baarn [etc.], 1979, p. 114
Commentaar
14 december 1973
Aan het einde van het verhaal verwijst de verteller reeds naar het volgende verhaal, in de Volksverhalenbank als YPFOE100 aangemerkt.
Naam Overig in Tekst
Sikke 
Sikke 
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20