Hoofdtekst
Ferdinand, geef mij de hand
De broers, Laurens en Sikke, hadden dan un weddenskap, dat se suden nachs om twaalf uur op ut kerkhof gaan. Midden op ut kerkhof ston un doadetempeltsje, wêr't se de spullen bewaarden en wêr't de doade oek wel es eventsjes opbaard wurde fóór de begrafenis. Dêr was un deur in—op ut ogenblik is-y der nog, un groene deur—en dêr sat un koperen ring an, un deurklopper of su-wat. Miskien is ut wel un deur út un deftig oud hús, dy se dêr mar in dat tempeltsje set hewwe. In elk gefal ging hur fantasy dêromheen en út 'e ferhalen dy der gingen en de namen dy se dan wel hoord hadden, gingen se un weddenskap an, dat wy fan 'e twee op ut kerkhof gaan súd, nachs tussen twaalf en één uur, en dan dy ring beetpakke en sien wat der gebeurde, as se seiden fan: 'Ferdinand, Ferdinand, sijt gij mijn broeder, geef mij de hand !'
Myn groatfader Laurens dy moest 'em wel flink houwe, hy had ut nou éénkeer op 'em nomen. Hij is de nachs om twaalf uur met knikkende knyen over ut sloatsje sprongen, fan hur laan naar ut kerkhof; hij is over ut grindpad naar ut tempeltsje strompeld en het dy ring beetkregen en heel flug het-y seid: 'Ferdinand, Ferdinand, sijt gij mijn broeder, geef mij de hand'.
'En doe bin 'k der út naaid', fertelde-y mij, 'der út naaid, su hard as ik kon. Ik bin in één stuk deur over de grafserken en over alles heen flogen en met deselde anloop over de sloat sprongen. Doe was ik op ôns laan, dat lei dêr flak bij ut kerkhof, en doe súd ik naar hús toe, en dêr lag, sag ik, un swart, groat ding, terwyl wij ut fee nyt in 't laan hadden. Wat ut weze kon, dat wist ik oek nyt, mar ut kan nyt aanders, ut mut de duvel sels weest hewwe en ik hew 'em nog útdaagd. Ik hew 'em fraagd om mij de haan te geven'.
Groatfader is der met un groate boog omheen lopen en buten azem op bêd kropen. Hij het der met gyn mêns over prate durven.
De aandere morges het-y ut ferhaal an broer Sikke ferteld en doe het-y 'em metnomen naar ut plak en het-y seid fan: 'En dat was dêr ongefeer'. En doe binn' se der heen lopen. 'En', hij seit: 'en presys op ut plak dat ik anwezen had was ut graas helemaal brún en helemaal ferskroeid. Dat ut het de duvel wel weest. Ik dink, dat ik onderweg bidden hew, toen ik dat sag, dat-y mij op su'n manier nyt te pakken kregen het. Aanders was ik de pisang weest'.
De broers, Laurens en Sikke, hadden dan un weddenskap, dat se suden nachs om twaalf uur op ut kerkhof gaan. Midden op ut kerkhof ston un doadetempeltsje, wêr't se de spullen bewaarden en wêr't de doade oek wel es eventsjes opbaard wurde fóór de begrafenis. Dêr was un deur in—op ut ogenblik is-y der nog, un groene deur—en dêr sat un koperen ring an, un deurklopper of su-wat. Miskien is ut wel un deur út un deftig oud hús, dy se dêr mar in dat tempeltsje set hewwe. In elk gefal ging hur fantasy dêromheen en út 'e ferhalen dy der gingen en de namen dy se dan wel hoord hadden, gingen se un weddenskap an, dat wy fan 'e twee op ut kerkhof gaan súd, nachs tussen twaalf en één uur, en dan dy ring beetpakke en sien wat der gebeurde, as se seiden fan: 'Ferdinand, Ferdinand, sijt gij mijn broeder, geef mij de hand !'
Myn groatfader Laurens dy moest 'em wel flink houwe, hy had ut nou éénkeer op 'em nomen. Hij is de nachs om twaalf uur met knikkende knyen over ut sloatsje sprongen, fan hur laan naar ut kerkhof; hij is over ut grindpad naar ut tempeltsje strompeld en het dy ring beetkregen en heel flug het-y seid: 'Ferdinand, Ferdinand, sijt gij mijn broeder, geef mij de hand'.
'En doe bin 'k der út naaid', fertelde-y mij, 'der út naaid, su hard as ik kon. Ik bin in één stuk deur over de grafserken en over alles heen flogen en met deselde anloop over de sloat sprongen. Doe was ik op ôns laan, dat lei dêr flak bij ut kerkhof, en doe súd ik naar hús toe, en dêr lag, sag ik, un swart, groat ding, terwyl wij ut fee nyt in 't laan hadden. Wat ut weze kon, dat wist ik oek nyt, mar ut kan nyt aanders, ut mut de duvel sels weest hewwe en ik hew 'em nog útdaagd. Ik hew 'em fraagd om mij de haan te geven'.
Groatfader is der met un groate boog omheen lopen en buten azem op bêd kropen. Hij het der met gyn mêns over prate durven.
De aandere morges het-y ut ferhaal an broer Sikke ferteld en doe het-y 'em metnomen naar ut plak en het-y seid fan: 'En dat was dêr ongefeer'. En doe binn' se der heen lopen. 'En', hij seit: 'en presys op ut plak dat ik anwezen had was ut graas helemaal brún en helemaal ferskroeid. Dat ut het de duvel wel weest. Ik dink, dat ik onderweg bidden hew, toen ik dat sag, dat-y mij op su'n manier nyt te pakken kregen het. Aanders was ik de pisang weest'.
Beschrijving
Twee mannen sluiten een weddenschap. Een van hen zal 's nachts over het kerkhof lopen en bij de kapel de deurknop vastpakken. De man doet dat ook en maakt dat hij wegkomt. Op weg naar huis ziet hij iets zwarts op de weg liggen en hij vlucht. De volgende dag gaat hij samen weer kijken en het gras blijkt op die plek helemaal verschroeid te zijn. De man is aan de duivel ontsnapt.
Bron
Ype Poortinga: De foet fan de reinbôge. Fryske folksforhalen. Baarn [etc.], 1979, p. 114-115
Commentaar
14 december 1973
Naam Overig in Tekst
Laurens 
Laurens 
Sikke
Sikke
Ferdinand
Ferdinand
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20