ENGELB_16_005

Vr.: Vrower, dan hadn ze poasvuur verbraand, he, en dan namn ze n poasbrenneke met en dan zer den man, dan slöag oe n grommel nich in hoes. Kleiboer was dat
Eng.: En hef Kleiboer dat geluk ok had, dat n grommel nich in hoes slöag?
Vr.: Dat oolde hoes steet der nog altied.
Eng.: Dus dan hef dat wa hölpn.
Vr.: Mer dat weet ik ok nog, at Kleai-Neads, Neads hetn den man, he nam aait n poasbrenneke met, zo’n stukske hoolt
Eng.: Brenneke?
Vr.: Zo’n poasbrenneke, poasbrenneke neumn ze dat, n stukske hoolt en dat bewaarn he van t poasvuur en dan zol n grommel doar nich insloan.
Sp.: Dat dear Rikkerts-Jens hier vrower ok wa an t tram, at he noa t poasvuur ‘s anderdaagns, n tweedn poasdag, at he zo’n poasbrenneke metnam. Dat was tegn t onweer, tegn t hemelvuur, doar warn ze oaweral tegn beschermd.
Eng.: En woar ler he dat hen, dan?
Vr.: Den ler t altied in ne oalde kast.
Eng.: En t aander joar dan? Smeat he den ooldn dan wier vot?
Vr.: T aander joar dan gung dat der wier oet, dat har dan zienn deenst doan en dan gung he wier noar t poasvuur hen en dan wör wier n fris stukke metnömn.
Eng.: Mer döadn dat zoawat alle leu wa doar?
Sp.: hooltskoln-
Vr.: Kleiboer dear t völ. Zukke oolde gebroekn. Heb ik vrower ok heurd van oons vader.

Verkoold paasvuurhout weert blikseminslag af.

Collectie Engelbertink, verslag 16, verhaal 5

Rikkerts-Jens    Rikkerts-Jens   

Kleiboer    Kleiboer   

Klei-Neads    Klei-Neads