Hoofdtekst
Die man zit nou in Limburg, gat wat over, gaotver, da was... ’n lolbroek. En da was in de oorlog van veertien achttien. En die lag onder Zaandijk, lag die soldaat. Ja hij nie alleen natuurlijk want daor waorn d'r nog een paor bij ons vandaon. Maar hij was un lolbroek. Hij had ook, uh, verlof. En… Hij was ontzettend goed bekend op de Paol. Hè'k al eigen meer dingen 'edoan maar die kan ik allemaol nie vertelln want daor zittn g'ullie met veertien dagen nog. Maor 'k heb ze allemaol van een ander gehoord en ook dit. Maar Piet die mocht daor weer terug van verlof en kreeg van zijn moeder weer'n rijksdaalder of twee rijksdaalders, en daar is t'en mee op de Paol gegaon. Maar die woonde op de Graauw. En d’r was ook een tuin achter het huis. Het is het tweede of het derde huis van, van den ingang van 't kerkhof. En zulluh woonden innuh rie dus unsuruh tuin die grensde an ‘t kerkhof. Dus Piet die kwam mit die één of twee rijksdaalders, ‘k weet niet meer dat ie van z'n moeder gehad hèd, komt ie op de paol, bij Anvaras [Anversois?], bij die scheepswerf. En en lachen, en afijn hij had altijd leut. Rijksdaalder op en terug naar huis. Kon niet verder, want, sja, ghe ach ja! Die kon keine boatn betaoln die voer toen nog van [moeilijk te verstaan: vozode?] naoruh vaste. Dus sja, naor huis en dan gaon d'r morgen weer opnieuw en weer een paor cent, een paor grootje hadden dan is hij weer op de Kruispolder gekommen en nou in de goeie weg zijn. Weer loos alarm, weer terug naar huis. En terug noar Zaandijk, zal ze natuurlijk wel op 'm te wachten want Piet die waor altijd een beetje [dames stem op de achtergrond], een beetje een deserteur. Den derden dag weer. Weer nie annuhn board kunnen geraken en toen dierft hij nie meer naor huis. Hij denkt nou g'd domme omdat ik verkeerd ben moeder èh, zijn moeder was een weze vrouw. En nou, hij denk ‘k ga wa zachter binn'n, dus daar loopt ie over ’t kerkhof, hij most eerst over ’t kerkhof en dan deur den tuin. [Kuch] Net 'n doodgraver zeker, voor den, voor wie da weet ik nie, maar unnuh put gegraven, en daar schare Piet in. En hij keek echt nie nauw, om te beginnen moe’k dus nie veel o'k ze zeggen, hij had ook nog een horloge in zijn bezit. Het is een ouwe zeeman geweest, want dat ie op een brandend schip zijn eigen vrijwillig op presteerde 't om die mensen d’r af te hoalen. En hebt een gouwen horloge mè inscriptie van gekregn en [gemompel op de achterrond] de papier d'rbij natuurlijk. Dus Piet waar echt nogal makkelijk, was nog allicht op zijn plek. Dus die scharred in die put, dee ook geen moeite meer om d’r uit te kommen. Brengt z’n eigen in 'n hoek en blijft daor zitten, slaapt zijn roes uit. Krijgt 't natuurlijk weer zwaor te pakkn, om zich de morgen om d'r zekere reden, komt er een boerken voorbij en dat hoort hij. Boerke Kindt, die man is nou dood, Kindt mit dt, ook alweer familie van mij. Maar hij hoort gescharrel en hij steekt die kop bovn da graf uit. En hij ghaha, da boerken doarlaat dat pad, hij zeg ghehe: "Boerke, hoe laot is da nou?" Nou, den man hèd ’t op un lopen gezet. hij zeg ja, was moe'k er an, want hij moet zijn eigen stek doodgelopen hebben achter de school langs. Want die had natuurlijk nooit aon Piet gedaocht die kop, met z’n halfdronken kop nog. [Uche] Maor wat ie gedocht hèd daor moet ik geen moment aan twijfln. Nooit dat ’t'un gewone mens was, want dan hoeft ie niet zo hard te geloven natuurlijk. Dan komt er ene zo uit ene put èh. Dat was Piet. Piet snot noemdn 'm, maor hij heet echt Piet Stoovelaar.
