Hoofdtekst
Nou, ik ken wel iets vertellen van mien geboorteploats, det is now den zestig joar ‘leden en die geboorteploats woar ik wegkom dea was vrouger den woest en ledig. En nou kin ik d’r ook waal bie zeggen wat ik doar ‘heurd en zain heb, want as e wee… doa in mien geboorteploats stunden dan maar drei huzen, of vaar ainlijk.
Da’s van doar ord [?] bewoanboare streek is, maar ’t was hait en nog ens hait en veen en hoarten [?], da stak in… ’t was een woestenij. En den kon die ollen altied proaten over lichies. Eh… veurboden neumen wie zie den. En doa ik den acht joar was, ook nog een beetje aan de bange kaante, moar ik had ook nog oldere zusters in mien huus, den gingen wee ’s oabens as ’t dônker wui, wöl es noar boeten en dan zagen wee die lichies inderdoad branden, zo zet ze zain. Die grote fellen woa niks was brandden dan lichies. En net achter ons laand uut, det is plusminus zeub’n-, achthonderd meter achter ons huus uut, doa brand’ ook altied ’n lichie. Dan zeiden wie tegen ’nander, ik was misschien acht of tien joar, doa zal nooit geen huus kom’n ken’n. Want de ollen zeiden: dat bin veurboden. Doa kom’ allewees [?] overalle huzen. Moar wee wôsten dat ja nait, was ook ja niks, war ja woeste lede nog in dea tied. En in die grote Weenderveld, wat vandoage al land is, ’t is al ontgonnen, doa brandden zoveul lichies, d’ zeiden wee: “Wie waiten nait, maar det ken toch al geen huzen wezen.” Want ‘t leek net een fabriek.
Moar die joaren verluipen en achter ons huus uut, wat wee altied lichies zain had’n, doa verrees ’n huus, doa is een boerderij op ‘kom’n.
En daa vaarhonderd meter noord zagen wie ook ’n lichie branden altied. […?...] zain. Vroeg genoeg oabens kon je ze nait branden zain, maar verschillende oabens kon je ze wel branden zain. Dan stônden wee mit‘nander boeten, was ook nait verlicht, was ja al uut en duuster, was ook nog geen elektrisch licht, was niks. Dan zagen wee die lichies branden en dan zeiden wie: “Moar doa zal toch geen huus kom’n, want det is doa ja weer allemoal, nou, d..d..d.. det is gaiing [?], doa kennen geen huus op kom’n.”
Moar inderdoad is d’r loater wel ’n huus ’kom’n. En den woa dee ve… det wee ôs da zeiden van: “Nou, dat zel hoast ’n fabriek wezen motten”, dat is ook wol uut’kom’n. Want zie bin loater begon’ te ontginnen in dat grote Weenderveld, wat al veld en heide was, do bin doar e keten, of barakken zo-e ze neumen wilde, bin doar verrezen, zestien tot twintig stuks. En da was lichie aan lichie. Wie zee: “Det bin de lichies, die wee branden zain hebben.” En det is ook inderdoad uut’kom’n.
Dou veur ons huus uut branden ook altied lichies, en veul meer lichies, dat was net veur ons huus overal tange[?] woar dea lichies ging doar bin inderdoad allemoal huzen verrezen.
En dan had ik ‘n… as ol opoe dei was pluminus… det is now al ’n vertig, viefenvertig joar ’leven… ’leden, misschien wal al vieftig, joa, ’t is wal vieftig joar ’leden, doa was die wal… was ook nog geen stroat, of was nog niks, was ’n.. ‘n zandweg, wie wôsten maar zunig woa dea zandweg langesluip, moar dea […?…] op e koor det det ’n zandweg was, doa konnen wie ’s oabens in ’t dônker bie ol opoe zitten, die woun… wie woun ook onder ein dak, en dan zei ze: “Zag-e wat, kinders. Doa gaan al rood en dan ’n bol.. bal vuur ergens, dat leek net ’n bal vuur. Kiek,” zei ze, “doa gaat ook ’n rooie achteraan.”
Wie zei’n: “Ach opoe, ie verbeeld’n joe wat. Dat zain de neet goud.”
“Nee, kind,” zei ze, “ik bin nog goud bee mien positieven. ‘k Ken best zain dat dat ’n glende bal is met ’n rooie bal d’r achteraan.”
Nou ja, was niks, en wie konden opoetje moar zunig gleuben. En dan kôs ’t wol … zeggen: “Kiek, doa verries nog moal ’n wieke, doa veurlangs, of ’t wat worden wilt wait ik nait,” zei ze, “moar doa komt nog wat, want doa goan hoogtwarschienlijk masten langes” zei e, “Schepen zain ik nait, maar wel masten.”
Wie zeiden: “Opoe wordt toch wol wat minder nou, hoor.”
Maar opoe head misschien wel geliek gehad, of helemoal wal geliek gehad, want dou ik pluminus achttien joar was, doa zol grootmoeder tied uutkom’n, ze zou overleden, en loater toen verrees de stroate doar en aine auto volgde anner, mit vuurballen d’r veur aan, maar ook wol rooie vuurballen d’r achteraan. Wie zeiden: Zol ol opoe dea zain hebben?”
En nog ‘ns ’n joar of wat loater doa verrees de telefoon, de ’oge poalen langs de stroat. En doa heb ik mie doa es op noa’dacht weer en ik keek es doar ’t glaas uit en ik zei: “Det heat ol opoe ook zain. Kiek, doa bin nou die masten die ol opoe ôs vroeger altied vertelde, woa wie gen geloof an sloagen wollen.”
Da’s van doar ord [?] bewoanboare streek is, maar ’t was hait en nog ens hait en veen en hoarten [?], da stak in… ’t was een woestenij. En den kon die ollen altied proaten over lichies. Eh… veurboden neumen wie zie den. En doa ik den acht joar was, ook nog een beetje aan de bange kaante, moar ik had ook nog oldere zusters in mien huus, den gingen wee ’s oabens as ’t dônker wui, wöl es noar boeten en dan zagen wee die lichies inderdoad branden, zo zet ze zain. Die grote fellen woa niks was brandden dan lichies. En net achter ons laand uut, det is plusminus zeub’n-, achthonderd meter achter ons huus uut, doa brand’ ook altied ’n lichie. Dan zeiden wie tegen ’nander, ik was misschien acht of tien joar, doa zal nooit geen huus kom’n ken’n. Want de ollen zeiden: dat bin veurboden. Doa kom’ allewees [?] overalle huzen. Moar wee wôsten dat ja nait, was ook ja niks, war ja woeste lede nog in dea tied. En in die grote Weenderveld, wat vandoage al land is, ’t is al ontgonnen, doa brandden zoveul lichies, d’ zeiden wee: “Wie waiten nait, maar det ken toch al geen huzen wezen.” Want ‘t leek net een fabriek.
Moar die joaren verluipen en achter ons huus uut, wat wee altied lichies zain had’n, doa verrees ’n huus, doa is een boerderij op ‘kom’n.
En daa vaarhonderd meter noord zagen wie ook ’n lichie branden altied. […?...] zain. Vroeg genoeg oabens kon je ze nait branden zain, maar verschillende oabens kon je ze wel branden zain. Dan stônden wee mit‘nander boeten, was ook nait verlicht, was ja al uut en duuster, was ook nog geen elektrisch licht, was niks. Dan zagen wee die lichies branden en dan zeiden wie: “Moar doa zal toch geen huus kom’n, want det is doa ja weer allemoal, nou, d..d..d.. det is gaiing [?], doa kennen geen huus op kom’n.”
Moar inderdoad is d’r loater wel ’n huus ’kom’n. En den woa dee ve… det wee ôs da zeiden van: “Nou, dat zel hoast ’n fabriek wezen motten”, dat is ook wol uut’kom’n. Want zie bin loater begon’ te ontginnen in dat grote Weenderveld, wat al veld en heide was, do bin doar e keten, of barakken zo-e ze neumen wilde, bin doar verrezen, zestien tot twintig stuks. En da was lichie aan lichie. Wie zee: “Det bin de lichies, die wee branden zain hebben.” En det is ook inderdoad uut’kom’n.
Dou veur ons huus uut branden ook altied lichies, en veul meer lichies, dat was net veur ons huus overal tange[?] woar dea lichies ging doar bin inderdoad allemoal huzen verrezen.
En dan had ik ‘n… as ol opoe dei was pluminus… det is now al ’n vertig, viefenvertig joar ’leven… ’leden, misschien wal al vieftig, joa, ’t is wal vieftig joar ’leden, doa was die wal… was ook nog geen stroat, of was nog niks, was ’n.. ‘n zandweg, wie wôsten maar zunig woa dea zandweg langesluip, moar dea […?…] op e koor det det ’n zandweg was, doa konnen wie ’s oabens in ’t dônker bie ol opoe zitten, die woun… wie woun ook onder ein dak, en dan zei ze: “Zag-e wat, kinders. Doa gaan al rood en dan ’n bol.. bal vuur ergens, dat leek net ’n bal vuur. Kiek,” zei ze, “doa gaat ook ’n rooie achteraan.”
Wie zei’n: “Ach opoe, ie verbeeld’n joe wat. Dat zain de neet goud.”
“Nee, kind,” zei ze, “ik bin nog goud bee mien positieven. ‘k Ken best zain dat dat ’n glende bal is met ’n rooie bal d’r achteraan.”
Nou ja, was niks, en wie konden opoetje moar zunig gleuben. En dan kôs ’t wol … zeggen: “Kiek, doa verries nog moal ’n wieke, doa veurlangs, of ’t wat worden wilt wait ik nait,” zei ze, “moar doa komt nog wat, want doa goan hoogtwarschienlijk masten langes” zei e, “Schepen zain ik nait, maar wel masten.”
Wie zeiden: “Opoe wordt toch wol wat minder nou, hoor.”
Maar opoe head misschien wel geliek gehad, of helemoal wal geliek gehad, want dou ik pluminus achttien joar was, doa zol grootmoeder tied uutkom’n, ze zou overleden, en loater toen verrees de stroate doar en aine auto volgde anner, mit vuurballen d’r veur aan, maar ook wol rooie vuurballen d’r achteraan. Wie zeiden: Zol ol opoe dea zain hebben?”
En nog ‘ns ’n joar of wat loater doa verrees de telefoon, de ’oge poalen langs de stroat. En doa heb ik mie doa es op noa’dacht weer en ik keek es doar ’t glaas uit en ik zei: “Det heat ol opoe ook zain. Kiek, doa bin nou die masten die ol opoe ôs vroeger altied vertelde, woa wie gen geloof an sloagen wollen.”
Onderwerp
SINSAG 0487 - Vorbedeutung anderer Ereignisse.
SINSAG 0487 - Vorbedeutung anderer Ereignisse. 
Beschrijving
Op plaatsen waar mensen vroeger lichtjes zagen branden werden later huizen en barakken gebouwd.
Oma zag witte en rode "vuurballen" langsgaan. Later kwam er een weg waarop auto's met witte koplampen en rode achterlichten voorbijreden. Oma zei verder dat ze masten zag; wel masten, maar geen schepen. Later werden er telefoonpalen neergezet. Oma had een voorloop gezien.
Oma zag witte en rode "vuurballen" langsgaan. Later kwam er een weg waarop auto's met witte koplampen en rode achterlichten voorbijreden. Oma zei verder dat ze masten zag; wel masten, maar geen schepen. Later werden er telefoonpalen neergezet. Oma had een voorloop gezien.
Bron
Radio-uitzending Vonken onder de As (NOS)
Naam Locatie in Tekst
Weenderveld
Weenderveld
Plaats van Handelen
Weenderveld
Weenderveld