Hoofdtekst
Maor zo hadden wij straks over dat ‘t, eh… Kasteel Buckhorst dat hier ‘estaan hef in Zalk, verkocht is aan de Sint Odulphusklooster in 1277. Maar weet u wel dat in 1277 dat Sint Odulphusklooster al een hele tijd bestund maar dat die klokken nie ’ewijd waar’n van da klooster, hedde da wel ’s eerder van ‘eheurd? Want die klokk’n die hangen d’r al een hele poos, al meer dan honderd jaar, en die waren nog nooit ‘ewijd. Dat was natuurlijk wat in die daag’n want die roomsen die waren daar erg op. Maar ja, ze was vergeet’n en ze kreeg’n ’t in de gaat’n en ze hadden ’t niet eerder ‘ezien en ’t was over de honderd jaar, dan helpt de wijding niet meer. En de honderd jaar is met spoken dat ver…ver…verschaft die boel zegg’n ze. En met de wijding ook, dan kan ’t niet meer. Toen ha’en ze ’t wel ‘ezegd tegen de bisschop van Utrecht, die klokk’n die waar’n nie ‘ewijd en de bisschop die schrok doar verschrikkelijk van, want ’t was een groot klooster, en natuurlijk moesten die klokk’n goed voor mekaar wezen. Dan zouwen d’r toch nieë klokk’n in mutt’n. Die bisskop die was ‘r zo over te wegen en zegt: “Die klokk’n die bin voor de duivel.” Dat hoeven geen twee keer te zegg’n. Want de duivel, die zat dan zo te zegg’n al zo’n beetjien te wacht’n op die klokk’n. Hij denkt: “Sjongens, ja, die klokk’n die passen mij goed, want as de klokk’n wegbinn’n, dan komt er geen volk in de kerk en dat evangelie is weg en ik ben de baas overal.” Hij die klokk’n mee. Hij nam die klokk’n mee, op een keer een stormachtige nacht, toen slepen ‘m die klokk’n uut de toor’n van de Sint Odulphusklooster, mee over de Zuderzee en wou ze weg nemen een heel end weg. Maar wat was ’t geval, zie vallen ‘m uut de handen, zie kwakken in de grond. Hij was d’r wa al te wild mee ‘ewes. Hij was te blij ‘ewes dat ie die klokk’n ‘ehad. Hij kwam d’rmee tot bie Hemelum en daor sloeg’n ze in de grond. Een groot gat in de grond. Ja, toen zaten ze in de grond en toen had ’n d’r eigenlijk nog niks an. Een neve van die duivel die woonde d’r ook an dat Zuud Ijselenmeer, bie de Galamadam. Zo’n klein duveltjen was dat, was ’n neefje van d’n olten duvel. Hij had nog een vriendinnigie, dat was een toverhekse doar, die hemelden in de buurte. Toen zegt die olde duvel: “As ie daar nou ’s langsging en zegg’n ’s tegen die toverheks dat ie die klokk’n weer uut de grond haal’n, misschien kon d’r nog plezier mee hebb’n. Dan hal d’r mee kaats’n ofzo.” “Oh ja!” Die jonge duivel leek dat mirakel best. Die had daar zo’n schik van, die wou die klokk’n ook wel graag weer hebb’n. Die heks ‘r mooi mee angepraat. En die maakte ’n toverspreukie daar, en de grote klokk’n kwamen weer uut de grond. Toen kon die olde duvel en die jonge duvel iedere nacht kaatsen met die klokk’n. En een lawaai man! Een lawaai! Die mensen die wonen in die streek die dachten dat ‘r geregeld onweer was al die nachten. Maor ’t was nie zo, ’t was gewoon die beie duivels die met die klokk’n aan ’t kaatsen waar’n. Een poos ging dat zo goed en toen liet die jonge duivel een keer, die was al te overmoedig, die beie klokken weer vall’n. Met een bons kwammen ze op de grond. Twee meer’n binn’n d’r ‘ekommen op de plekk’n waor die klokk’n verzonk’n binn’n. Het ene is ’t Fluus’nmeer, in Friesland, en ’t andere is ’t Morra meer. Ze binn’n zo diep in de grond ‘eslaag’n zegg’n ze, da ze helemaol deur de grond gaan ‘ezijn. Ze zitt’n nou in de onderwereld. En met mooi, stil weer, kunn’n al die vakantieluu die d’r nou met bootjes rondvaar’n, die klokk’n nog heur’n luien ’s aovonds.
