VODA_040_14

Een heel best middel tegen houtworms is d’r ook nog wel. Daar zal ook ’s van vertell’n. Dat was dan Piet Kampie, die woonden in een heel oud huis. Alle houtwerk zat stikvol houtworm’n. Dat scheelde ook niet zo veel, zegt ie, da kon ‘m eigenlijk niks scheel’n. Maar ’t ergste was dat ’t zo slim word’n dat de poot’n onder de tafel vandaan viel. En net precies toen zijn vrouw d’r een pak met brei op zett’n. De vrouw kreeg ook nog van dat kokende spul over d’r voet zodat ze ook niet lopen kon. Die stomme kerel van haar die was d’r eerst nog blij mee ook, dat zijn vrouw niet goed kon loop’n. “Zo,” zegt Piet, “dat is een best middel tegen buurtpraatjes. Dan verklets je de tijd ook niet met de buurvrouw.” Maar… Toen kwam de buurvrouw bij Piet in huis en daar verpraten ze ook samen de tijd en ze dronk’n de koffiekan ook nog leeg. Toen Piet zelf van ’t land afkwam, toen was d’r niet eens koffie meer in de pot, da had de buurvrouw ook opgedronk’n. Piet stopt’n de koffieboon’n achter de slot van kabinet en hij zei, dat hij geen tijd had om koffieboon’n te koop’n. “Oh,” zei de buurvrouw, “dan zal ik ze wel koop’n.” En de buurvrouw die haalde koffieboon’n van de cent’n van Piet en toen dronken ze weer samen koffie. Nienke ‘r voet knapp’n niks op. De dokter d’rbij gehaald, die zei, dat ze maar moest rust’n. In de bedstee, dat was beter, want met de been op de stoel, dan liep ze iedere keer weer en ’t zal toch nie genoeg opknapp’n, ze moest maar rusten in bed. Dus, Nienke in de bedstee. Maar, dat ging een beetje onhandig omdat ze ’n zere voet had en: krak, krak! ’t Onderstuk van de bedstee kapot. De houtworms die hadd’n alles kapot gevreet’n. Nienke die kreeg haar arm ook nog dubbel toen ze daar in die bestee kwakk’n. De arm die brak ook nog en toen moest ze naar ziekenhuis toe. Dat was nog meer gemier. Nou kon ze ook nog geen kous’n stopp’n. Toen ze eerst een zere voet had kon ze tenminste nog op de stoel zitt’n om kous’n te stopp’n. En die dokter moest ook almaar betaald word’n. En ziekenhuis moest betaald word’n. “Die verrekte holdworms,” zegt Piet, “dit is allemaal de schuld van die houtworm’n.” As ie niet zoveel houtworm’n in huis had, had ie al die onkosten en al die narigheid ook nie gehad. Dat moest toch eigenlijk ook wat teeg’n gedaan word’n. “Oh,” zegt de buurjongen, “mijn vader die smeert overal peterolie op. Dik in de peterolie zett’n en de houtworm’n zijn weg en dan he’je d’r verder dan ook niks geen narigheid meer mee.” Dat was toch wel een makkelijk middel. Piet Kampie haalde een grote bus met peterolie, hij greep de theedoek van ’t rek en hij begon alles ’s duchtig in te wrijv’n. Van onder tot boov’n, alles smeerd’n onder de peterolie. He, he. Hij had de boel gauw voor mekaar. ’t Stonk d’r as ik weet niet wat. De koppies doe’k zo ook wel ’n beetje stink’n, maar… a la. Dat was ’t slimste ook niet. Alles stinkt naar peterolie, dus daar vernam ie ook niet zo veel van. Hè! Man, man, wat ’n werk voordat alles een beurt had. Opgelucht klopp’n Piet de doek ’n beetje uit. Verder zou de lucht d’r wel weer aftrekk’n. Voordat hij begon had ie eerst een flinke kan met koffie op peteroliestel ‘ezet. Als ie dan klaar was, dan kon ie tenminste eerst ’s koffie drink’n. Maar, toen ie de doek uitklopp’n, percies teeg’n de brander van peteroliestel an, Hij gooide ’t hele peteroliestel ondersteboov’n. Toen had ie in ieder geval [za’n] genoeg onder de koffie. Hij had ‘r geen lamp bij nodig om te zien of ie nog een stukkie over’eslaag’n had. Maar houtworms heeft ie nooit meer last van gehad. Alles was vertrokk’n.
[stem: zo zo]

Een echtpaar kampt met houtworm in huis. Nadat de vrouw haar voet verbrand heeft en haar arm gebroken, besluit de man om wat tegen de houtwormen te doen.

Radioprogramma Vonken onder de as (NOS)

Piet Kampie    Piet Kampie   

Nienke Kampie    Nienke Kampie