ACORN0131_0132_12086 - Een visser, die zich aan 't scheren is doet het loodzeel breken

Mo ‘k en ik eki med èèn gevoaren ê je mocht nooit spreken van schèèren, of je mocht gie nie spreken: “’k Go me schèèren, of ’t èèn of ’t ander. Dovan’e wildenie nie weten. Je mos gie doa gèèl de reize mi je board lopen. Mo ter was nu ’n ander kapting die da wiste datten zoe dienk was doarover en me visten wieder.En Pier Pincket die wist tadde ê je komt gèèl tegen boord gekord en j’aad’em gèèl ingezèèpt. E roepten, ê ja je riept, o me nog etwa vangen enne ja... dadde en dadde. En zegten, roepten: “’k Woaren jüste tewege va me bitje te schêren”.Zo Gusten was emelde kwoad doroaver, je ziet da van ier. Wil ta nu nie passen da me wiender vaste lopen, ja an de groend. E ruk geven en me woaren algliek los ziet, mo m’aperden toch alle.“Zie wê” zeiten, ê je vloog nor achter, “aa je moet er nie achter lüstern van da schêren en si en la en gunte ...” ’t Was ton nog e soorte slimmer voer üs. Me mochten ton in ’t gèle te dèle nie schêren. En die Pier Pincket die wist da en da was espres doavoren datten noar kwaam voe da te roepen.Wilde da algliek nie passen damme wieder vastelopen. Me gon an’t wienden en ol die gebroken was, was de visliene. ’t Loodzil was nie gebroken weie, de visliene allèène. Begund’eki. Nèèn ’t loodzil was gebroken en de visliene was gèèl.

Een visser mocht nooit zeggen dat hij zich ging scheren, want dat bracht ongeluk. Toen een man op een dag toch had gezegd: "Ik was juist van plan om mij te gaan scheren", liep het schip even later vast. Het koste gelukkig maar weinig moeite om het schip weer los te krijgen. Even later liep het schip echter opnieuw vast. Toen men het schip probeerde los te trekken, brak het loodzeel.

A. Cornelis, Gent, 1958

west-vlaams (kust)

63

fabulaat

Oostende    Oostende