Hoofdtekst
Maar dae landmèters dae d’ weer leupen, det waren rotzakken. Da was’n kerels dae vrouger det veen op’mèten hadden. En det mös do ook natuurlijk hail secuur gaon, zodat elk en eine zien deil en zien recht kreeg. Maar beej dae landmèters bunt ’n paar bie bin en dae was’n neet frei van eerlijk, maar dae heb zich ommekopen laten [gekraak van stoel] en die heb de boel bedrógen door de eine land of te stèlen en de ander dao bie te geben. En doe dae landmèter dood was’n dao könt die luuj ja nooit in de hemel kom’n. Dao wuurden ze weer terug’stuurd naor de werld um ’t veld wat bèter op te mèten, waor de ze boel zo bedrógen had’n. Maor wat ’t ergste daor van dae landmèters was, det was’n dat zij in dat grote veld het begun en einde waor zeej mèten hadden noeit weervinden kön’n. Zodat ze ’t nooit of neiver opmèten [keffende/jankende hond op achtergrond] kön’n. En dao leupen ze nog altied naor te zeuken.
Sómmige luuj meinen det dae landmèters zo kwaod neet waas’n, maar z’n olden dokter Harm dae wus dao wel beter van, want die had mit einen van die loeders verdaon had. Gelukkig voor Harm dat hij ’n veurrecht mens waas en altied ’t zeubende book van Mozes inne buutse [= broekzak] had. Oet ’t zeubende book Mozes heult Harm ook de kracht dat hij haost altied met good gevolg mens en veej könt bezetten. En bie ’n óngeluk ob bie ’t wegnemen van de pien dan was d’r geen betere als olde dokter Harm. Ook had hij in zien leben hail wat heksen en duvels verban’n, want volgens zien zeggen wat altied lang neet zoe moei toegaon was. Maar wat dae mit dae landmèter mitmaakt had, dat was met geen penne te beschieben, daor waren heksen en boze geesten verdrieben nog kinderwerk beej. Nee, hij hoopte alle... [geblader] hoopte alle dagen dat ‘t e nooit meer mitmaken had. [geblader] En ’t was ook al zo plotseling gebeurd. ’s Morgens had e nog veur.. had e d’r nog veur bidden daon, dat alle boze geesten en duvels tot rust kom’n mus’n.. ob dat ze weer naor de hel stuurd weerd’n waar zo’n booz’n toch ook eigenlijk ook thoes horen, dan had ’n ander daor geen last van. Daor gong olden dokter Harm van oet, van zulks.
Maar ’t was zo’n slim mistige morgen waest en he had al zo’n mal en schrettig veurgeveul had, maar he was doch in de mist een hail eind ’t veld in gaon, want he wol plaggen staeken um zien kaet wat of te dekken. En toen was ’t gebeurd. Wiet vort, hail in de verte, had e ’t gerammel huurd van ’n kette. En voort was he ook ge.. op de gedachte gekomen: dat is ‘m. As dat dae verdomde man.. landmèter maar neet is. En net zoe as ’t was. Opains had ‘r een zwarte kerel oet e mist koom’n en was vlak bie Harm koom’n en had ‘m mit ’n paar gloeiende ogen aankeken. Maar ‘n Harm had direct ’t verveul kreeg’n dat hij van hogerhand beschermd wuurd en had de verrekkeling rustig in zien gloeiende ogen keek’n. Doe had e zain det de landmèter ’n peerdepoot had, waor ’n kette mit ’ne zwaore ring aan vastklonk’n zat. Vandaor dat gerammel dat Harm heurd had.
Doe had de loeder ’n geweldige tónge tègen Harm oetstóken en verschrikkelijke grimassen en gezichten tègen ‘m trokken. En nog was Harm nich oet e weg gaon [gekraak van stoel]. Ook neet doe dae landmèter zich zo klein meuk det e geen halve mèter meer groot was, um dan inains weer as ’ne geweldig monster veur ‘m te staon. Toen eerst had Harm zain dat e ook nog ’n paar beste, grote heurns op e kop had. En nog had Harm stand hold’n. Maar doe dae satan probeerd had um Harm met zien peerdepoot in de pense te trappen, doe had he ’t zeubende book Mozes veur de dag haald en had d’r ’n stuk oet lezen ter bezwering van de boze. De landmèter had Harm nog eens woedend aankeken, maar was totaal verlamd bin. Dao had Harm de landmèter gelast det dae weer hèngaon mös waor he voortkwaam en inains was d’r een geweldige zwevelstank koom’n en dae landmèter was in de lóch verdwenen.
Sómmige luuj meinen det dae landmèters zo kwaod neet waas’n, maar z’n olden dokter Harm dae wus dao wel beter van, want die had mit einen van die loeders verdaon had. Gelukkig voor Harm dat hij ’n veurrecht mens waas en altied ’t zeubende book van Mozes inne buutse [= broekzak] had. Oet ’t zeubende book Mozes heult Harm ook de kracht dat hij haost altied met good gevolg mens en veej könt bezetten. En bie ’n óngeluk ob bie ’t wegnemen van de pien dan was d’r geen betere als olde dokter Harm. Ook had hij in zien leben hail wat heksen en duvels verban’n, want volgens zien zeggen wat altied lang neet zoe moei toegaon was. Maar wat dae mit dae landmèter mitmaakt had, dat was met geen penne te beschieben, daor waren heksen en boze geesten verdrieben nog kinderwerk beej. Nee, hij hoopte alle... [geblader] hoopte alle dagen dat ‘t e nooit meer mitmaken had. [geblader] En ’t was ook al zo plotseling gebeurd. ’s Morgens had e nog veur.. had e d’r nog veur bidden daon, dat alle boze geesten en duvels tot rust kom’n mus’n.. ob dat ze weer naor de hel stuurd weerd’n waar zo’n booz’n toch ook eigenlijk ook thoes horen, dan had ’n ander daor geen last van. Daor gong olden dokter Harm van oet, van zulks.
Maar ’t was zo’n slim mistige morgen waest en he had al zo’n mal en schrettig veurgeveul had, maar he was doch in de mist een hail eind ’t veld in gaon, want he wol plaggen staeken um zien kaet wat of te dekken. En toen was ’t gebeurd. Wiet vort, hail in de verte, had e ’t gerammel huurd van ’n kette. En voort was he ook ge.. op de gedachte gekomen: dat is ‘m. As dat dae verdomde man.. landmèter maar neet is. En net zoe as ’t was. Opains had ‘r een zwarte kerel oet e mist koom’n en was vlak bie Harm koom’n en had ‘m mit ’n paar gloeiende ogen aankeken. Maar ‘n Harm had direct ’t verveul kreeg’n dat hij van hogerhand beschermd wuurd en had de verrekkeling rustig in zien gloeiende ogen keek’n. Doe had e zain det de landmèter ’n peerdepoot had, waor ’n kette mit ’ne zwaore ring aan vastklonk’n zat. Vandaor dat gerammel dat Harm heurd had.
Doe had de loeder ’n geweldige tónge tègen Harm oetstóken en verschrikkelijke grimassen en gezichten tègen ‘m trokken. En nog was Harm nich oet e weg gaon [gekraak van stoel]. Ook neet doe dae landmèter zich zo klein meuk det e geen halve mèter meer groot was, um dan inains weer as ’ne geweldig monster veur ‘m te staon. Toen eerst had Harm zain dat e ook nog ’n paar beste, grote heurns op e kop had. En nog had Harm stand hold’n. Maar doe dae satan probeerd had um Harm met zien peerdepoot in de pense te trappen, doe had he ’t zeubende book Mozes veur de dag haald en had d’r ’n stuk oet lezen ter bezwering van de boze. De landmèter had Harm nog eens woedend aankeken, maar was totaal verlamd bin. Dao had Harm de landmèter gelast det dae weer hèngaon mös waor he voortkwaam en inains was d’r een geweldige zwevelstank koom’n en dae landmèter was in de lóch verdwenen.
Onderwerp
SINSAG 0194 - Der Feuermann-Landmesser als Wiedergänger, misst das Land aufs neue.
SINSAG 0194 - Der Feuermann-Landmesser als Wiedergänger, misst das Land aufs neue.
SINSAG 0945 - Andere Begegnungen mit dem Teufel.
SINSAG 0945 - Andere Begegnungen mit dem Teufel.
Beschrijving
Sommige landmeters in het veen waren oneerlijk en lieten zich omkopen. Ze pikten land in van de één en gaven dat aan een ander. Zulke lui kwamen niet in de hemel, maar werden teruggestuurd naar de aarde om het land opnieuw, beter, op te meten. Ze konden echter nooit het begin of het einde van het veld vinden, dus waren ze gedoemd om eeuwig rond te dwalen.
Vrome dokter Harm kwam op een mistige dag zo’n verdoemde landmeter tegen in het veld: een zwarte kerel met paardenpoten en hoorns en een rammelende ketting. Het monster kon zich klein en dan weer groot maken en trok vreselijke grimassen en gezichten, maar Harm liet zich niet bang maken. Toen de landmeter hem echter in zijn buik wilde trappen, nam hij het zevende boek van Mozes uit zijn zak en las er een stuk uit voor om de boze te bezweren. Harm gelastte de duivel terug te gaan naar waar hij vandaan kwam en de duivel verdween in een wolk van zwavel.
Vrome dokter Harm kwam op een mistige dag zo’n verdoemde landmeter tegen in het veld: een zwarte kerel met paardenpoten en hoorns en een rammelende ketting. Het monster kon zich klein en dan weer groot maken en trok vreselijke grimassen en gezichten, maar Harm liet zich niet bang maken. Toen de landmeter hem echter in zijn buik wilde trappen, nam hij het zevende boek van Mozes uit zijn zak en las er een stuk uit voor om de boze te bezweren. Harm gelastte de duivel terug te gaan naar waar hij vandaan kwam en de duivel verdween in een wolk van zwavel.
Bron
Radio-uitzending Vonken onder de As (NOS)
Commentaar
Dit verhaal staat ook in boek "Van duivels, heksen en spoken", Hendrik Entjes en Jaap Brand, 1976, p. 79-80 ("De Landmeters" )
----
Het verhaal speelt zicht hoogstwaarschijnlijk af in of in de buurt van Barger-Compascuum. Verteller is met deze plaats verbonden en zie ook VODA_045_01.
-----
Dit verhaal is waarschijnlijk, afgaande op bijgeleverde documentatie, op 16 mei 1973 en/of 20 januari 1975 uitgezonden op de radio (Vonken onder de As).
----
Het verhaal speelt zicht hoogstwaarschijnlijk af in of in de buurt van Barger-Compascuum. Verteller is met deze plaats verbonden en zie ook VODA_045_01.
-----
Dit verhaal is waarschijnlijk, afgaande op bijgeleverde documentatie, op 16 mei 1973 en/of 20 januari 1975 uitgezonden op de radio (Vonken onder de As).
Naam Overig in Tekst
Harm
Harm
Mozes
Mozes
zeubende book Mozes
zeubende book Mozes
zevende boek Mozes
zevende boek Mozes