CJ114408

Der wie in fabrikant, dy hie in reizger. Dy fabrikant moest op in kear foar saken nei Berlyn en nei Parys ta. Dy saken moesten op ien dei ôfhandele wurde, mar dêr seach de fabrikant gjin kâns ta. Dêrom sei er tsjin 'e reizger: "Dan mastû mar nei Parys, hwant ik kin ûnmooglik beide plakken bireizgje yn ien dei."
De reizger krige reisjild fan 'e fabrikant en fansels ek sinten foar in hotel.
De reizger wie yn 'e wolken. Hy krige it nije pak oan. Syn frou wie tige wiis dat er nei Parys ta soe. Hja sei: "Datstû nochris yn Parys komme soeste, dat hie 'k noait tocht."
Hjir is fiifentwintich goune. Dû komst der miskien noait wer. Foar dat jild mast my in souvenir meinimme.
De reizger spoarde nei Parys ta en die dêr syn saken. De jouns swalke er hwat troch de greate stêd. Doe trof er in publike frou. Doe akkoarte er mei har, dat hy soe foar in bipaeld bidrach mei har in healûre op bêd.
Doe't dy healûre omtrint om wie, doe waerd der belle. De frou nei de doar. Doe wie dêr in nije klant foar har. Doe sei dat minske tsjin dy reizger: "It healûre is noch net earlik om, it is noch fiif minuten, mar wolle jo nou wol fuortgean?"
"Jawol", sei de reizger. Hy klaeide him oan. Wylst tocht er: Donders, nou bin 'k de sinten foar myn souvenir kwyt. Mar doe seach er in skilderijke boppe 't ledikant hingjen. Der stie in beamke op mei in tokje en op dat tokje siet in fûgeltsje. It wie in alleraerdichst skilderijke. Der stie ek in spreuk onder yn 't Frâns, mar dat koe er net lêze.
Dat skilderijke naem dy reizger stikem mei. Dêr kaem er mei thús.
Syn frou wie tige bliid mei 't skilderijke. Hja foun it prachtich. Hy sei tsjin syn frou: "De forkeaper hat sein, dit skilderijke heart boppe 't ledikant to hingjen."
Dat gebeurde fansels.
Mar doe rekke dy frou siik. Doe kaem doomny by har op sikenbezoek. Doe seach dy doomny dat skilderijke dêr hingjen.
"Wat hebt u daar een mooi schilderijtje", sei er. De reizger siet der èk by en dy fortelde dat er it út Parys meinaem hie. Doe sei de frou tsjin 'e doomny: "Witte jo ek hwat der op stiet? Myn man en ik kinne it beide net lêze."
Doe sei doomny: "Dan sil ik it even foar jimme fortale. Der stiet op: Men wordt vriendelijk verzocht het gereedschap na 't gebruik niet aan de dekens af te vegen." Doe gong de doomny wer fuort.
Doe't er op 'e wei wie waerd it skilderijke foar syn fuotten smiten, dêr't it yn barrels lizzen bleau. Dat wie de ein fan it souvenir út Parys.
(Dit haw ik yn Ljouwert yn in café fortellen heard, sa'n heale ieu lyn.)

Een reiziger mag van een fabrikant naar Parijs toe voor zaken. De vrouw van de reiziger vraagt haar echtgenoot een souvenir mee te brengen en geeft hem vijfentwintig gulden mee. Die vijfentwintig gulden gebruikt de reiziger echter om een prostituée te bezoeken. Omdat de reiziger nu geen geld meer over heeft voor een souvenir, grist hij in het bordeel snel een aardig schilderijtje van de muur. Op het schilderijtje staan een boompje met een vogeltje en daaronder een Franse spreuk. De reiziger maakt zijn vrouw wijs dat de verkoper hem aangeraden heeft het schilderij boven het ledikant te hangen en de vrouw is erg blij met het cadeautje. Als de vrouw eens ziek wordt, brengt de dominee haar een bezoek. Als de vrouw de dominee vraagt wat de Franse spreuk op het schilderijtje toch betekent, antwoordt de dominee 'Men wordt vriendelijk verzocht het gereedschap na 't gebruik niet aan de dekens af te vegen'. De vrouw smijt het schilderijtje hierop woedend op de grond.

Collectie Jaarsma, verslag 1144, verhaal 8 (archief MI)

16 september 1974

Parijs    Parijs   

Parys    Parys   

Berlijn    Berlijn   

Berlyn    Berlyn   

Ljouwert    Ljouwert   

2013-03-01 14:46:21