Hoofdtekst
Dêr wie in man op stap nei de publike froulju ta. Hy kaem by ien en doe sei er tsjin har: Nou kin ik net folle bitelje. Soenen wy it iens wurde kinne?
Hja kamen oerien, foar elke stjit soed er in goune bitelje. Hja gongen togearre op bêd en it bigoun. Seis kear die er in raem, dat wie dus seis goune. Mar doe bigoun er hiel hurd achterelkoar. Doe sei se: "Net sa hastich, ik kin 't net mear telle." "Ei, dat hindert neat ju," sei er, "dat is 't lêste lytsjild."
Hja kamen oerien, foar elke stjit soed er in goune bitelje. Hja gongen togearre op bêd en it bigoun. Seis kear die er in raem, dat wie dus seis goune. Mar doe bigoun er hiel hurd achterelkoar. Doe sei se: "Net sa hastich, ik kin 't net mear telle." "Ei, dat hindert neat ju," sei er, "dat is 't lêste lytsjild."
Beschrijving
Een man met weinig geld komt met een prostituée overeen voor elke stoot een gulden te betalen. Hij begint langzaam, maar gaat vervolgens zo snel verder dat de prostituée de tel niet meer kan bijhouden. De man zegt dat dat niet uitmaakt omdat zijn laatste kleingeld er toch al doorheen is.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 1157, verhaal 6 (archief MI)
Commentaar
12 september 1977
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21