CJ122109

Dêr leefden twa âld-feinten, dy wienen boer. Mar sy dienen oars net as potte. Jild oerhâlde.
Mar doe op in kear gongen de iene âld-feint de egen iepen. Hy sei tsjin syn broer: "Wy dogge oars neat as sinten oergarje en in oar giet der skielk mei fuort. Dat mat ris in kear foroarje. Wy libje to sunich. Sil ik dy sizze hwat wy dogge? Wy geane mei fakânsje."
"Hwer wolst dan hinne?" frege de oare.
"Nei Limburch; dêr mat it tige moai wêze, ha 'k wolris heard."
Hy wist der neat fan hwer't Limburch krekt lei, en syn broer likemin, mar de reis gong oan.
Hja rekken yn 'e trein. En mar reizgje. En hja bilânnen yn Limburch.
Doe sei de iene: "Ik tink dat wy hjir yn Limburch binne, hwant it lân is hjir sa bultrich."
Doe sei de oare: "As de trein nou daliks stoppet, stappe wy der út."
De trein stoppe. Hja seinen tsjin elkoar: "Hjir der út."
De kondukteur roan njonken de trein lâns en rôp: "Gulpen, uitstappen!"
De beide âldfeinten stapten nei de kondukteur ta. De iene sei:
"Wy ha flapbroeken oan, soenen wy der hjir wol út meije?"

Twee boeren hebben hun geld altijd opgepot maar besluiten het er eens goed van te nemen voor een ander er met hun geld vandoorgaat. De twee besluiten op vakantie te gaan naar Limburg, maar weten niet goed waar dat ligt. Als ze heuvelig land zien, besluiten ze uit te stappen. Als de conducteur roept 'Gulpen, uitstappen!', twijfelen de boeren of ze uit moeten stappen omdat ze broeken zonder gulp dragen.

Collectie Jaarsma, verslag 1221, verhaal 9 (archief MI)

17 augustus 1979

Gulpen    Gulpen   

Limburch    Limburch   

Limburg    Limburg   

2013-03-01 14:46:21