Hoofdtekst
De gewonde pad
Te Wolder onder Oud-Vroenhoven woonde een gezin, man, vrouw en de moeder van de laatste. Het eerste kind stierf zonder doopsel en het tweede had een bult. De ouders waren er erg bedroefd over en meenden dat daar een kwade macht achter zat.
Toen de vrouw dan ook het derde kind verwachtte, zond zij haar man naar de pastoor, met het verzoek het huis te wilten zegenen. De pastoor kwam, zegende het huis en beval de man bij de geboorte niemand toe te laten, behalve de vroedvrouw en de dokter.
Toen de tijd daar was, deed de man naar de raad van de pastoor en liet behalve de vroedvrouw niemand toe. De moeder van de kraamvrouw was daar niet erg over te spreken.
Gelijk de meeste oude boerenwoningen, had dat huis nog een vloer van gestampte leem en bevond zich in de vloer een zogenaamd 'stopgat', dat met de buitenlucht in verbinding stond. In de winter werd dat gat telkens dichtgestopt met stro.
Tijdens de bevalling nu hoorde de boer iets ritselen in het stopgat.
Hij lette er niet dadeiijk op, maar ging naar een ander vertrek, om nog even iets te halen, gelijk de vroedvrouw hem dat had verzocht. Hij riep toen om zijn schoonmoeder, maar kreeg geen gehoor. Zij was niet meer in het huis.
Toen hij terugkwam, zag hij een pad springen in de richting van het kraambed. Nu kreeg hij argwaan; hij greep een gaffel die tegen de muur stond en stak ermee naar de pad. Maar het dier was zo hard, dat hij er niet door kon. De pad zag echter nog kans, weg te komen door het stopgat.
'Die zal hier niet meer inkomen,' bromde de boer, 'want ik heb haar niet zuinig geraakt.'
De bevalling verliep goed en het kind mankeerde niets.
Toen de boer de volgende dag naar de stal ging om de beesten te voeren, zag hij zijn schoonmoeder deerlijk toegetakeld in het stro liggen. Zij had gaten in het hoofd, in de schouders en in de heupen. 'Wat is dat?' vroeg hij verwonderd.
'Je bent me een mooie,' kreunde het wijf. 'Hoe?'
'Vraag je nog! Zie maar eens, hoe je me hebt toegetakeld met je gaffel!'
De boer begreep alles. Hij herinnerde zich nu dat zijn schoonmoeder dikwijls werd gemist en dan wist niemand waar zij heen was.
Hij joeg haar dadelijk het huis uit en heeft nadien geen onraad meer ondervonden.
Te Wolder onder Oud-Vroenhoven woonde een gezin, man, vrouw en de moeder van de laatste. Het eerste kind stierf zonder doopsel en het tweede had een bult. De ouders waren er erg bedroefd over en meenden dat daar een kwade macht achter zat.
Toen de vrouw dan ook het derde kind verwachtte, zond zij haar man naar de pastoor, met het verzoek het huis te wilten zegenen. De pastoor kwam, zegende het huis en beval de man bij de geboorte niemand toe te laten, behalve de vroedvrouw en de dokter.
Toen de tijd daar was, deed de man naar de raad van de pastoor en liet behalve de vroedvrouw niemand toe. De moeder van de kraamvrouw was daar niet erg over te spreken.
Gelijk de meeste oude boerenwoningen, had dat huis nog een vloer van gestampte leem en bevond zich in de vloer een zogenaamd 'stopgat', dat met de buitenlucht in verbinding stond. In de winter werd dat gat telkens dichtgestopt met stro.
Tijdens de bevalling nu hoorde de boer iets ritselen in het stopgat.
Hij lette er niet dadeiijk op, maar ging naar een ander vertrek, om nog even iets te halen, gelijk de vroedvrouw hem dat had verzocht. Hij riep toen om zijn schoonmoeder, maar kreeg geen gehoor. Zij was niet meer in het huis.
Toen hij terugkwam, zag hij een pad springen in de richting van het kraambed. Nu kreeg hij argwaan; hij greep een gaffel die tegen de muur stond en stak ermee naar de pad. Maar het dier was zo hard, dat hij er niet door kon. De pad zag echter nog kans, weg te komen door het stopgat.
'Die zal hier niet meer inkomen,' bromde de boer, 'want ik heb haar niet zuinig geraakt.'
De bevalling verliep goed en het kind mankeerde niets.
Toen de boer de volgende dag naar de stal ging om de beesten te voeren, zag hij zijn schoonmoeder deerlijk toegetakeld in het stro liggen. Zij had gaten in het hoofd, in de schouders en in de heupen. 'Wat is dat?' vroeg hij verwonderd.
'Je bent me een mooie,' kreunde het wijf. 'Hoe?'
'Vraag je nog! Zie maar eens, hoe je me hebt toegetakeld met je gaffel!'
De boer begreep alles. Hij herinnerde zich nu dat zijn schoonmoeder dikwijls werd gemist en dan wist niemand waar zij heen was.
Hij joeg haar dadelijk het huis uit en heeft nadien geen onraad meer ondervonden.
Onderwerp
SINSAG 0640 - Hexentier verwundet: Frau zeigt am folgenden Tag Malzeichen.
SINSAG 0640 - Hexentier verwundet: Frau zeigt am folgenden Tag Malzeichen.
Beschrijving
Een echtpaar heeft een paar ongelukkige geboortes meegemaakt en vermoedt dat er een kwade macht achter zit. De pastoor raadt hen aan om bij de volgende bevalling niemand binnen te laten behalve de dokter en de vroedvrouw. Ze nemen de raad ter harte, maar tijdens de bevalling is de inwonende moeder van de vrouw ineens verdwenen en de man ziet een pad richting het kraambed springen. De man verwondt de pad en jaagt haar weg. De volgende dag ziet hij zijn schoonmoeder gewond in het stro liggen.
Bron
Kemp, Pierre. Limburgs Sagenboek. Gebrs van Aelst. Maastricht, 1925.
Herdruk: ca. 1970
Herdruk: ca. 1970
Commentaar
1925 (Herdruk ca. 1970)
Dit verhaal is te vinden in het hoofdstuk 'Van heksen en maren'.
Hexentier verwundet: Frau zeigt am folgenden Tag Malzeichen.
Naam Overig in Tekst
Wolder
Wolder
Naam Locatie in Tekst
Oud-Vroenhoven
Oud-Vroenhoven
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20