Hoofdtekst
Van den jongen, die den heer te slim af was
In de Purmer moet je een boer 'ehad hewwe en die had een zeug, die pas 'ebigd had. Dat was natuurlijk een aardig gezicht. Nou kwam er een deftig heer an in een vigelant en die was met zijn vrouw en een stuk of wat kleine kinderen uit rijen.
Nou, zoodra die kinderen die kleine toetjes zagge, wouwe ze die ers beter bekijken. Dus zollie uit de wagen. Maar nou had die boer een jongen, die mit die biggen liep en as zollie nou bij ientje wouwe staan blijven en het ers anhalen, riep hij: "Vooruit! vooruit!"
Op laast wier de heer kwaad. Hij docht: ik zel je wel krijgen, maatje, maar hij hiel zijn eigen heel vrindelik en zei: "Jij bent een beste jongen, jij bent een beleefde jongen. Zukke jonges ken ik net gebruiken; jij most ers bij me te gast komme, want jou mot ik net hewwe."
"Dat 's goed," zei de jongen. "Wanneer?"
"Nou," zei meneer, "dan en dan."
Toen het de bepaalde dag was, de jongen er op af. Hij wier deftig ontvangen, maar toe ze eten zouwe, toe zag ie al dat het mis was. De heer had een schelvisch op zijn bord en hij een pekelharing. Hij zei niks, maar hiel die pekelharing an zijn oor.
"Waarom doen je dat?" zei de heer.
"Hij zeit wat," zei de jongen.
"Ik hoor niks," zei de heer.
Even later daan ie 'et weer, en zoo tot drie keer toe.
"Nou mot je me toch ers zeggen, wat ie zeit," zei de heer.
"Nou," zei de jongen, "eerst vroeg ie of ik zoo dol op pekelharing was, en toe vroeg ie of ik niet liever schelvisch zou lusten, en nou zeit ie weer dat de schelvisch niet alleen voor de groote man is maar dat de kleinen ze ook wel lusten."
De heer begreep hem en hij kreeg een groote moot op zijn bord.
"En nou lust je zeker nog wel een glaasje wijn," zei de heer.
"Assieblieft", natuurlijk.
"Nou dan mot je maar naar de kelder gaan."
Nou was de heer ofesproken mit zijn knecht dat as de jongen in de kelder kwam, de knecht hem ouwerwis of zou ranselen. De jongen dus na' de kelder. Onderweg, in de keuken, zag ie een gebraden ham, die was al 'ekookt omdat de heer de volgende dag weer volk zou krijgen.
"Hé," docht de jongen, "die zou ik wel lusten," maar hij liep deur.
Toe-n-ie in de kelder kwam, zei de knecht: "Lust je een glaasje?"
"Ja wel," zei de jongen, "maar ken jij twee likeuren uit één vat tappen? Niet? Dan zal ik het je leeren. Geef hier de boor. Zie zoo, hou nou je vinger voor het gat."
Toe liep ie na' de andere kant van het vat en maakte daar ook een gat in.
"Hou daar nou ook je hand voor, dan zel ik de kranen halen."
De jongen na' boven.
Hij grijpt de ham en begint te schreeuwen: "O, o, nou heb ik voor zes weken genog."
Hij meende natuurlijk de ham, maar de heer docht, dat ie zoo op zijn wammes 'ehad had, dat ie voor zes weken genog had.
Maar eindelijk docht de heer: "Waar blijft de knecht toch?"
Toe ie bij de kelder kwam, hoorde-n-ie: "Kom toch. Ik ken nie mee, ik ken nie meer."
"Zou ie hem nou zoo 'eranseld hebben," docht ie, "dat ie niet meer ken," en hij na' de kelder en daar zag ie dat de jongen hem een leelijke poets 'ebakken had.
De jongen mooi blijd natuurlijk en met de ham schoot.
Ze zeggen dat 'et waar 'ebeurd is, maar ik loof 'et niet.
(Noord-Holland, Broek in Waterland; in 1901 verteld door D. Schuurman en opgetekend door Dr. C. Bakker; Handschrift Boekenoogen)
In de Purmer moet je een boer 'ehad hewwe en die had een zeug, die pas 'ebigd had. Dat was natuurlijk een aardig gezicht. Nou kwam er een deftig heer an in een vigelant en die was met zijn vrouw en een stuk of wat kleine kinderen uit rijen.
Nou, zoodra die kinderen die kleine toetjes zagge, wouwe ze die ers beter bekijken. Dus zollie uit de wagen. Maar nou had die boer een jongen, die mit die biggen liep en as zollie nou bij ientje wouwe staan blijven en het ers anhalen, riep hij: "Vooruit! vooruit!"
Op laast wier de heer kwaad. Hij docht: ik zel je wel krijgen, maatje, maar hij hiel zijn eigen heel vrindelik en zei: "Jij bent een beste jongen, jij bent een beleefde jongen. Zukke jonges ken ik net gebruiken; jij most ers bij me te gast komme, want jou mot ik net hewwe."
"Dat 's goed," zei de jongen. "Wanneer?"
"Nou," zei meneer, "dan en dan."
Toen het de bepaalde dag was, de jongen er op af. Hij wier deftig ontvangen, maar toe ze eten zouwe, toe zag ie al dat het mis was. De heer had een schelvisch op zijn bord en hij een pekelharing. Hij zei niks, maar hiel die pekelharing an zijn oor.
"Waarom doen je dat?" zei de heer.
"Hij zeit wat," zei de jongen.
"Ik hoor niks," zei de heer.
Even later daan ie 'et weer, en zoo tot drie keer toe.
"Nou mot je me toch ers zeggen, wat ie zeit," zei de heer.
"Nou," zei de jongen, "eerst vroeg ie of ik zoo dol op pekelharing was, en toe vroeg ie of ik niet liever schelvisch zou lusten, en nou zeit ie weer dat de schelvisch niet alleen voor de groote man is maar dat de kleinen ze ook wel lusten."
De heer begreep hem en hij kreeg een groote moot op zijn bord.
"En nou lust je zeker nog wel een glaasje wijn," zei de heer.
"Assieblieft", natuurlijk.
"Nou dan mot je maar naar de kelder gaan."
Nou was de heer ofesproken mit zijn knecht dat as de jongen in de kelder kwam, de knecht hem ouwerwis of zou ranselen. De jongen dus na' de kelder. Onderweg, in de keuken, zag ie een gebraden ham, die was al 'ekookt omdat de heer de volgende dag weer volk zou krijgen.
"Hé," docht de jongen, "die zou ik wel lusten," maar hij liep deur.
Toe-n-ie in de kelder kwam, zei de knecht: "Lust je een glaasje?"
"Ja wel," zei de jongen, "maar ken jij twee likeuren uit één vat tappen? Niet? Dan zal ik het je leeren. Geef hier de boor. Zie zoo, hou nou je vinger voor het gat."
Toe liep ie na' de andere kant van het vat en maakte daar ook een gat in.
"Hou daar nou ook je hand voor, dan zel ik de kranen halen."
De jongen na' boven.
Hij grijpt de ham en begint te schreeuwen: "O, o, nou heb ik voor zes weken genog."
Hij meende natuurlijk de ham, maar de heer docht, dat ie zoo op zijn wammes 'ehad had, dat ie voor zes weken genog had.
Maar eindelijk docht de heer: "Waar blijft de knecht toch?"
Toe ie bij de kelder kwam, hoorde-n-ie: "Kom toch. Ik ken nie mee, ik ken nie meer."
"Zou ie hem nou zoo 'eranseld hebben," docht ie, "dat ie niet meer ken," en hij na' de kelder en daar zag ie dat de jongen hem een leelijke poets 'ebakken had.
De jongen mooi blijd natuurlijk en met de ham schoot.
Ze zeggen dat 'et waar 'ebeurd is, maar ik loof 'et niet.
(Noord-Holland, Broek in Waterland; in 1901 verteld door D. Schuurman en opgetekend door Dr. C. Bakker; Handschrift Boekenoogen)
Onderwerp
VDK 1539A* - Het pak slaag in de wijnkelder 
VDK 1539A* - Het pak slaag in de wijnkelder 
ATU 1539A* - Closing Up the Wine Cask.
ATU 1539A* - Closing Up the Wine Cask.
Beschrijving
Een boer wil een jongen een lesje leren. De boer nodigt hem uit voor het eten. Als de jongen ook wijn bij het eten wil, moet hij dat gaan halen in de kelder. Daar zou hij door de knecht van de boer afgeranseld worden. Op weg naar de kelder ziet de jongen een gebraden ham in de keuken liggen. Hij verzint een list waardoor de knecht in de kelder moet blijven, zodat hij zich te goed kan doen aan de ham.
Bron
J.R.W. Sinninghe: Vijftig Nederlandse Sprookjes, Amsterdam 1942, p. 57-58
Commentaar
1901
Vgl. AT 1567C: Asking the Large Fish
Het pak slaag in de wijnkelder
Naam Locatie in Tekst
Purmer
Purmer
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20