Hoofdtekst
Roodkapje
Er was eens een lief klein meisje. Iedereen hield van haar. Haar oma was zo dol op haar dat ze haar op een dag een cape met een capuchon van rood fluweel cadeau gaf. De cape stond haar zo goed dat iedereen haar Roodkapje noemde.
Op een mooie middag zei mama tegen haar:
-- Wil jij dit mandje naar oma brengen? Oma is een beetje ziek.
Maar voordat het meisje kon gaan, gaf mama haar goede raad:
-- Denk erom dat je niet van de paden gaat. Want anders kun je verdwalen of enge dieren tegenkomen!
-- Maak je geen zorgen, mama! Ik zal doen wat je zegt, antwoordde Roodkapje.
Na deze woorden huppelde ze het bos in, terwijl ze een vrolijk liedje zong. Maar wie kwam ze tegen midden in het grote bos? Juist, de boze wolf! Roodkapje wist niet dat hij gevaarlijk was. Hij begon een gezellig praatje met haar: -- Waar ga je heen, klein Roodkapje? vroeg de wolf.
-- Ik ga naar mijn oma die bij de rivier woont, een kwartiertje lopen van hier!
-- Wat heb je daar in dat mandje?
-- Lekkere broodjes, boter en jam!
De wolf hield Roodkapje gezelschap, tot aan de rand van het bos. Toen zei hij:-- Kijk eens wat een mooie bloemen! Pluk maar een grote bos voor oma!
-- Wat een goed idee! Dat zal ze leuk vinden!
Roodkapje lette helemaal niet meer op de boze wolf. Stiekem sloop hij in de richting van oma's huisje. Toen zette de wolf het op een lopen. Zo kwam hij al snel bij het huisje aan. Wat was het daar mooi! Het rook er naar bloemen, naar hooi, en versgemaaid gras. Uit de schoorsteen kwamen witte wolkjes. Oma stookte een lekker warm vuurtje in de haard… Maar de boze wolf had een boos plannetje. Hij klopte aan: klop, klop, klop!
-- Wie is daar?
-- Ik ben het, Roodkapje! Ik breng lekkere broodjes, boter en jam! antwoordde de wolf met een lief stemmetje.
-- Ach, ben jij het, liefje! Kom maar binnen! Ik ben te ziek om de deur open te doen. Trek maar aan het touwtje, dan gaat de deur vanzelf open!
De grote, boze wolf bedacht zich geen moment. Hij opende de deur en ging naar binnen. Zonder een woord te zeggen, kwam de wolf de kamer in. Oma dacht dat het haar kleindochtertje was en keek niet op van het boek dat ze aan
et lezen was. Ze zag dus niet dat het de wolf was, die binnenkwam! De wolf wachtte niet af, nam een sprong en slokte die arme oma in één hap op! Daarna trok hij vlug haar nachtjapon aan, zette haar slaapmuts op en ging in bed liggen.
Roodkapje was door het bloemenplukken helemaal de tijd vergeten! Ze liet haar bloemen zomaar in het gras liggen en rende naar het huisje van oma. Op haar beurt klopte ze aan.
-- Wie is daar? vroeg de wolf met zijn beste oma-stemmetje.
-- Roodkapje, oma!
-- Trek maar aan het touwtje, dan gaat de deur vanzelf open!
Toen Roodkapje binnenkwam, kroop de wolf zo ver, mogelijk onder de dekens en zei:
-- Zet je mandje maar op de grond en kom eens lekker bij me, liefje!
Roodkapje vond dat oma maar raar deed. Ze kwam dichterbij en zei:
-- Maar oma, wat heb je een zware stem!
-- Dat is omdat ik verkouden ben, liefje!
-- Maar oma, wat heb je grote oren!
-- Dan kan ik je beter horen, m'n kind!
-- Maar oma, wat heb je grote ogen!
-- Dan kan ik je beter zien, m'n kind!
-- Maar oma, wat heb je grote handen!
-- Dan kan ik je beter pakken, m'n kind!
-- Maar oma, wat heb je grote tanden!
-- Dan kan ik je beter opeten, m'n kind!
De wolf had dit nog niet gezegd of hij sprong uit bed en slokte het arme meisje op. De wolf had nu zijn buikje rondgegeten. Hij kroop weer lekker in bed en viel in een diepe slaap.
Gelukkig kwam er een jager langs, die allemaal rare geluiden in het huisje hoorde. Hij ging naar binnen en zag het grote beest liggen. Meteen greep hij zijn geweer, maar net op tijd zag hij de dikke buik van de wolf. De slimme jager dacht:
-- Misschien heeft hij die oude oma wel opgegeten, die hier woont ... En als dat zo is, kan ik haar nog redden!
In een oogwenk haalde hij de schaar uit de naaidoos en maakte de buik van de wolf open.
-- Tjongejonge! Wat een geluk dat ik niet heb geschoten! riep hij stomverbaasd uit.
En wie schetst zijn verbazing, toen niet alleen oma uit de buik stapte, maar ook het kleine Roodkapje! Wat waren ze opgelucht! Dolblij vielen ze elkaar in de armen.
-- Ik ben zo blij je te zien, oma! Het was daarbinnen zo donker! zei Roodkapje, nog bevend, tegen haar omaatje.
Zo was alles toch nog goed afgelopen. En om dat te vieren stelde oma voor, met z’n allen in de tuin te eten. Terwijl ze lekker van hun broodjes zaten te smikkelen, vroeg oma aan de jager:
-- Maar wat heeft u nou met de wolf gedaan?
-- Tja, voordat hij wakker werd, heb ik stenen in zijn buik gestopt. Maar toen kwam hij op het slechte idee om in de rivier te gaan zwemmen. Hij verdronk onmiddellijk!
-- Mooi zo! Dat gebeurt er met wolven die kleine meisje en oude oma’s opeten! -- Arme, domme wolf! riep oma, terwijl ze haar glas hief.
Er was eens een lief klein meisje. Iedereen hield van haar. Haar oma was zo dol op haar dat ze haar op een dag een cape met een capuchon van rood fluweel cadeau gaf. De cape stond haar zo goed dat iedereen haar Roodkapje noemde.
Op een mooie middag zei mama tegen haar:
-- Wil jij dit mandje naar oma brengen? Oma is een beetje ziek.
Maar voordat het meisje kon gaan, gaf mama haar goede raad:
-- Denk erom dat je niet van de paden gaat. Want anders kun je verdwalen of enge dieren tegenkomen!
-- Maak je geen zorgen, mama! Ik zal doen wat je zegt, antwoordde Roodkapje.
Na deze woorden huppelde ze het bos in, terwijl ze een vrolijk liedje zong. Maar wie kwam ze tegen midden in het grote bos? Juist, de boze wolf! Roodkapje wist niet dat hij gevaarlijk was. Hij begon een gezellig praatje met haar: -- Waar ga je heen, klein Roodkapje? vroeg de wolf.
-- Ik ga naar mijn oma die bij de rivier woont, een kwartiertje lopen van hier!
-- Wat heb je daar in dat mandje?
-- Lekkere broodjes, boter en jam!
De wolf hield Roodkapje gezelschap, tot aan de rand van het bos. Toen zei hij:-- Kijk eens wat een mooie bloemen! Pluk maar een grote bos voor oma!
-- Wat een goed idee! Dat zal ze leuk vinden!
Roodkapje lette helemaal niet meer op de boze wolf. Stiekem sloop hij in de richting van oma's huisje. Toen zette de wolf het op een lopen. Zo kwam hij al snel bij het huisje aan. Wat was het daar mooi! Het rook er naar bloemen, naar hooi, en versgemaaid gras. Uit de schoorsteen kwamen witte wolkjes. Oma stookte een lekker warm vuurtje in de haard… Maar de boze wolf had een boos plannetje. Hij klopte aan: klop, klop, klop!
-- Wie is daar?
-- Ik ben het, Roodkapje! Ik breng lekkere broodjes, boter en jam! antwoordde de wolf met een lief stemmetje.
-- Ach, ben jij het, liefje! Kom maar binnen! Ik ben te ziek om de deur open te doen. Trek maar aan het touwtje, dan gaat de deur vanzelf open!
De grote, boze wolf bedacht zich geen moment. Hij opende de deur en ging naar binnen. Zonder een woord te zeggen, kwam de wolf de kamer in. Oma dacht dat het haar kleindochtertje was en keek niet op van het boek dat ze aan
et lezen was. Ze zag dus niet dat het de wolf was, die binnenkwam! De wolf wachtte niet af, nam een sprong en slokte die arme oma in één hap op! Daarna trok hij vlug haar nachtjapon aan, zette haar slaapmuts op en ging in bed liggen.
Roodkapje was door het bloemenplukken helemaal de tijd vergeten! Ze liet haar bloemen zomaar in het gras liggen en rende naar het huisje van oma. Op haar beurt klopte ze aan.
-- Wie is daar? vroeg de wolf met zijn beste oma-stemmetje.
-- Roodkapje, oma!
-- Trek maar aan het touwtje, dan gaat de deur vanzelf open!
Toen Roodkapje binnenkwam, kroop de wolf zo ver, mogelijk onder de dekens en zei:
-- Zet je mandje maar op de grond en kom eens lekker bij me, liefje!
Roodkapje vond dat oma maar raar deed. Ze kwam dichterbij en zei:
-- Maar oma, wat heb je een zware stem!
-- Dat is omdat ik verkouden ben, liefje!
-- Maar oma, wat heb je grote oren!
-- Dan kan ik je beter horen, m'n kind!
-- Maar oma, wat heb je grote ogen!
-- Dan kan ik je beter zien, m'n kind!
-- Maar oma, wat heb je grote handen!
-- Dan kan ik je beter pakken, m'n kind!
-- Maar oma, wat heb je grote tanden!
-- Dan kan ik je beter opeten, m'n kind!
De wolf had dit nog niet gezegd of hij sprong uit bed en slokte het arme meisje op. De wolf had nu zijn buikje rondgegeten. Hij kroop weer lekker in bed en viel in een diepe slaap.
Gelukkig kwam er een jager langs, die allemaal rare geluiden in het huisje hoorde. Hij ging naar binnen en zag het grote beest liggen. Meteen greep hij zijn geweer, maar net op tijd zag hij de dikke buik van de wolf. De slimme jager dacht:
-- Misschien heeft hij die oude oma wel opgegeten, die hier woont ... En als dat zo is, kan ik haar nog redden!
In een oogwenk haalde hij de schaar uit de naaidoos en maakte de buik van de wolf open.
-- Tjongejonge! Wat een geluk dat ik niet heb geschoten! riep hij stomverbaasd uit.
En wie schetst zijn verbazing, toen niet alleen oma uit de buik stapte, maar ook het kleine Roodkapje! Wat waren ze opgelucht! Dolblij vielen ze elkaar in de armen.
-- Ik ben zo blij je te zien, oma! Het was daarbinnen zo donker! zei Roodkapje, nog bevend, tegen haar omaatje.
Zo was alles toch nog goed afgelopen. En om dat te vieren stelde oma voor, met z’n allen in de tuin te eten. Terwijl ze lekker van hun broodjes zaten te smikkelen, vroeg oma aan de jager:
-- Maar wat heeft u nou met de wolf gedaan?
-- Tja, voordat hij wakker werd, heb ik stenen in zijn buik gestopt. Maar toen kwam hij op het slechte idee om in de rivier te gaan zwemmen. Hij verdronk onmiddellijk!
-- Mooi zo! Dat gebeurt er met wolven die kleine meisje en oude oma’s opeten! -- Arme, domme wolf! riep oma, terwijl ze haar glas hief.
Onderwerp
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
Beschrijving
Moeder waarschuwt Roodkapje om op de paden te blijven om niet te verdwalen en enge dieren tegen te komen. Roodkapje komt in het bos de wolf tegen, vertelt dat ze naar grootmoeder gaat en waar ze woont. De wolf verleidt haar om bloemen te plukken, ondertussen gaat de wolf naar grootmoeders huis. Hij klopt aan, doet de stem van Roodkapje na, mag binnenkomen, eet grootmoeder op, trekt haar nachtjapon aan en gaat in bed liggen. Roodkapje verbaast zich over stem, oren, ogen, handen en tanden van grootmoeder, waarop de wolf haar opeet. Een jager hoort vreemde geluiden, gaat kijken, ziet de slapende wolf met een dikke buik, knipt met een schaar zijn buik open, waaruit Roodkapje en grootmoeder komen. De jager vult de buik van de wolf met stenen, de wolf verdrinkt als hij na ontwaken gaat zwemmen.
Bron
Francisca Fröhlich. Roodkapje. Chevron: Hemma, [1996]
KB: 5086725
Collectie Roodkapje/Karsdorp
KB: 5086725
Collectie Roodkapje/Karsdorp
Motief
B211.2.4 - Speaking wolf.
B211.2.4 - Speaking wolf.
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.
Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.
Commentaar
Ills Gauthier Dosimont
Naam Overig in Tekst
Roodkapje
Roodkapje
Datum Invoer
2019-03-18