Hoofdtekst
218.
Er was is een keer een jong en dén had een hèkel um nao school te gaon. Hi'j doch bi'j zich eige: "'t Is zon moaie dag. Wet je wat: ik doe mor een betje spiekeren en dan gao 'k 't bos in en dan gao 'k is een betje kieke wat daor is".
Dén jong dén ging nor 't bos en doch bi'j zich eige: "Wet ie wat? Ik leg hier is een vuurken aan en ik gao mien is een betje artesoep koake". De jong had een klad aten ien de pöt gedaon. Die ate brutselden en brutselden. De jong had de snotterbellen onder de neus hange; 't was een hele smerige jong.
Daor kwam gedome een moai pead aan met een moaie meneer der op. Die zeit "Goeiendag, jong". "Goeiendag, keal". "Zo, zo, sprèèk ie mien as een keal aan". "Gi'j ziend toch een keal". "Jao mor, ik zin de koning. Wat doe gi'j hier alzo?" "Dat ziej toch wel. Aan 't koake: twis en tweedrach".
"Twis en tweedrach, was dat now?" "Gods, keal, wit ie dat dan niet?" "Nee', had de koning gezeid, "dat wet ik niet". "Twis en tweedrach is: den enen aat stut den andere veur de kont. Dat ziej toch wel. Dan geet den ene nao boave en den andere weer nor ondere". "Goddomme", had de koning gezeid, "dat is nogal iets. Maor waor is ow moeder dan?" "Mien moeder zit achter de heg te luze". "Zo, achter de heg te luze?" "Jao", zei de jong, "een schaai en een schand is dat". "Een schaai en een schand?" had de koning gezeid, "wat is dat now?" "Wet gi'j dat dan ook al niet?" Toe had e de snotterbelle een keer van de neus afgevèèg en gezeid: "At ze de völ vink, dan is 't schande, en a ze de weinig vink, dan is 't schaailijk". ,Now", had de koning gezeid, "dat wis ik niet. Gi'j bunt een hele grappemaker. Mao wet ie wat? Gao mor is nor 't paleis. Daor köj nog wel is wat klaor make". "Das goed", zei de jong. "Dan gao 'k wel". En hi'j ging. Hi'j ging naor 't paleis toe, kreeg een moai pak aan.
Een groot diner hadde ze daor bi'j de koning. Daor mos hi'j dan bediene. Ienplaats van dat hi'j 't ète netjes opscheppe, smet hi'j ze oaveral een klats botter op de jasse. Hier een goeie klats en daor een goeie klats. Had de koning gezeid: "God, jong, dat mot gi'j toch niet doen. De zitte hier allemaol van die deftige minse. Dat geet toch niet". "Och", had e gezeid, "waorum? Dat hindert toch niks. Zo bun ik dat tuus gewend". "Mao dat mag ie toch niet doen hier. Ik zal ow wel iets anders geve".
De koning riep um op een keer bi'j zich en zei: "Kom is hier, jong. Gi'j het mien zon hoop geleer in dat bos. Hier hei honderd gulde van mi'j; now mag gi'j niet vetelle wa'j mien geleerd het in 't bos, veurda'j de koning honderd en één keer gezien het". "'s Goed", zei de jong. Mao hi'j doch bi'j zich eige: "Dat is nog al iets, honderd en een keer".
Hi'j moes van een hoveling op een keer ook een karweitje opknappe. En toe kreeg hi'j van die hoveling één gulde. De hoveling vroeg: "Wat het gi'j de koning toch allemaol veteld?" Toe vetelle dén jong 't hele verhaal. De hoveling zei: "Now gaot ik die raodsels opgeven aan de koning en dan wil ik wel is wetten of dat waor is". De hoveling vetellen 't aan de koning. Toe kwam de koning bi'j de jong: "Wat het gi'j dan now veteld? Gi'j het de koning nog niet honderd en één keer gezien". "Jao mao heur is, koning, ik het ow wel honderd en één keer gezien, want ik het den andere dag nog een gulde gekrege. En daor steet de kop van ow toch ook op. Dat is dus honderd en één keer". "Heerejee", had de koning gezeid, "wat zi gi'j toch een slimmerik. Gi'j zint toch een hèvige jong. Wet ie wat? Ik zal ow ontvanger make. Dan kö gi'j hier alles ontvange". "Das goed", zeit de jong.
Hi'j ontvieng al 't geld, mor hi'j gaf ter niks van uut. Toe zei de koning: "Gi'j zunt ontvanger. Mao gi'j geef niks uut. Wi'j kommen oaveral tekot". Toe zeit dén jong: "Gi'j het mien gezeid dat ik ontvanger was, mao gi'j het niet gezeid da'k 't weer uut mot geve. Ik het alles ontvange en 't geld is veur mien". "Now", zei de koning, "dan holt gi'j 't geld". En toe ging de jong weer nao zien moeder terug.
Er was is een keer een jong en dén had een hèkel um nao school te gaon. Hi'j doch bi'j zich eige: "'t Is zon moaie dag. Wet je wat: ik doe mor een betje spiekeren en dan gao 'k 't bos in en dan gao 'k is een betje kieke wat daor is".
Dén jong dén ging nor 't bos en doch bi'j zich eige: "Wet ie wat? Ik leg hier is een vuurken aan en ik gao mien is een betje artesoep koake". De jong had een klad aten ien de pöt gedaon. Die ate brutselden en brutselden. De jong had de snotterbellen onder de neus hange; 't was een hele smerige jong.
Daor kwam gedome een moai pead aan met een moaie meneer der op. Die zeit "Goeiendag, jong". "Goeiendag, keal". "Zo, zo, sprèèk ie mien as een keal aan". "Gi'j ziend toch een keal". "Jao mor, ik zin de koning. Wat doe gi'j hier alzo?" "Dat ziej toch wel. Aan 't koake: twis en tweedrach".
"Twis en tweedrach, was dat now?" "Gods, keal, wit ie dat dan niet?" "Nee', had de koning gezeid, "dat wet ik niet". "Twis en tweedrach is: den enen aat stut den andere veur de kont. Dat ziej toch wel. Dan geet den ene nao boave en den andere weer nor ondere". "Goddomme", had de koning gezeid, "dat is nogal iets. Maor waor is ow moeder dan?" "Mien moeder zit achter de heg te luze". "Zo, achter de heg te luze?" "Jao", zei de jong, "een schaai en een schand is dat". "Een schaai en een schand?" had de koning gezeid, "wat is dat now?" "Wet gi'j dat dan ook al niet?" Toe had e de snotterbelle een keer van de neus afgevèèg en gezeid: "At ze de völ vink, dan is 't schande, en a ze de weinig vink, dan is 't schaailijk". ,Now", had de koning gezeid, "dat wis ik niet. Gi'j bunt een hele grappemaker. Mao wet ie wat? Gao mor is nor 't paleis. Daor köj nog wel is wat klaor make". "Das goed", zei de jong. "Dan gao 'k wel". En hi'j ging. Hi'j ging naor 't paleis toe, kreeg een moai pak aan.
Een groot diner hadde ze daor bi'j de koning. Daor mos hi'j dan bediene. Ienplaats van dat hi'j 't ète netjes opscheppe, smet hi'j ze oaveral een klats botter op de jasse. Hier een goeie klats en daor een goeie klats. Had de koning gezeid: "God, jong, dat mot gi'j toch niet doen. De zitte hier allemaol van die deftige minse. Dat geet toch niet". "Och", had e gezeid, "waorum? Dat hindert toch niks. Zo bun ik dat tuus gewend". "Mao dat mag ie toch niet doen hier. Ik zal ow wel iets anders geve".
De koning riep um op een keer bi'j zich en zei: "Kom is hier, jong. Gi'j het mien zon hoop geleer in dat bos. Hier hei honderd gulde van mi'j; now mag gi'j niet vetelle wa'j mien geleerd het in 't bos, veurda'j de koning honderd en één keer gezien het". "'s Goed", zei de jong. Mao hi'j doch bi'j zich eige: "Dat is nog al iets, honderd en een keer".
Hi'j moes van een hoveling op een keer ook een karweitje opknappe. En toe kreeg hi'j van die hoveling één gulde. De hoveling vroeg: "Wat het gi'j de koning toch allemaol veteld?" Toe vetelle dén jong 't hele verhaal. De hoveling zei: "Now gaot ik die raodsels opgeven aan de koning en dan wil ik wel is wetten of dat waor is". De hoveling vetellen 't aan de koning. Toe kwam de koning bi'j de jong: "Wat het gi'j dan now veteld? Gi'j het de koning nog niet honderd en één keer gezien". "Jao mao heur is, koning, ik het ow wel honderd en één keer gezien, want ik het den andere dag nog een gulde gekrege. En daor steet de kop van ow toch ook op. Dat is dus honderd en één keer". "Heerejee", had de koning gezeid, "wat zi gi'j toch een slimmerik. Gi'j zint toch een hèvige jong. Wet ie wat? Ik zal ow ontvanger make. Dan kö gi'j hier alles ontvange". "Das goed", zeit de jong.
Hi'j ontvieng al 't geld, mor hi'j gaf ter niks van uut. Toe zei de koning: "Gi'j zunt ontvanger. Mao gi'j geef niks uut. Wi'j kommen oaveral tekot". Toe zeit dén jong: "Gi'j het mien gezeid dat ik ontvanger was, mao gi'j het niet gezeid da'k 't weer uut mot geve. Ik het alles ontvange en 't geld is veur mien". "Now", zei de koning, "dan holt gi'j 't geld". En toe ging de jong weer nao zien moeder terug.
Onderwerp
AT 0921 - The king and the peasant's son 
AT 0921 - The king and the peasant's son 
ATU 0921 - The King and the Farmer’s Son.
ATU 0921 - The King and the Farmer’s Son.
AT 0922B - The king's face on the coin
AT 0922B - The king's face on the coin
ATU 0922B - The King’s Face on the Coin.
ATU 0922B - The King’s Face on the Coin.
Beschrijving
Een jongen, die een hekel aan school had, spijbelde en ging het bos in en maakte een vuurtje en ging erwtensoep koken. Toen kwam de koning, een mooie meneer te paard, en vroeg wat hij deed. Hij zei twist en tweedracht te koken. De koning vroeg wat dat is. "De ene erwt stoot de andere voor de kont; de ene gaat naar boven en de anderee omlaag. De koning vindt het heel wat, vraagt waar zijn moeder is. "Die zit achter de heg te luizen; een schade en een schande is het." "Hoezo?" "Als ze er veel vangt, is het schandelijk, vangt ze er weinig, dan is het schadelijk." De koning vond hem een hele grappenmaker en nam de smeerpoets mee naar zijn paleis, gaf hem een fraai pak, laat hem bedienen, maar hij maakt een zootje en de koning geeft hem 100 gulden en verbiedt hem van de bosontmoetting te vertellen, voor hij hem 101x gezien heeft. Een hoveling gaf de jongen een gulden, waarop deze hem alles vertelde. Het kwam de koning ter ore, die de jongen vroeg, waarom hij zijn belofte gebroken had. Maar de jongen zei, dat xijn 100 gulden en die ene van de hoveling 101x 's majesteits afbeelding hadden, waarop de koning hem tot ontvanger benoemde, maar vergat te zeggen dat hij het moest doorgeven, waarop hij het geld mocht houden en naar zijn moeder terugging.
Bron
Vertellers uit de Liemers samengesteld door A. Tinneveld, Wassenaar 1976, p.201-202.
Commentaar
The King and the Peasant's Son & AT 0922B The King's Face on the Coin
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20