Hoofdtekst
Van den smid die niet sterven wilde. B.
Er was eens een rijke man die heel barmhartig was. Nu gebeurde het dat Jezus op een van zijn omzwervingen met zijn apostelen aan het huis van dien man kwam en om nachtverblijf vroeg. Natuurlijk waren ze welkom en werden ze gastvrij onthaald. 's Morgens vertrokken de gasten, maar Petrus bleef nog achter, want Jezus had hem opgedragen den braven man te beloonen. Hij mocht drie wenschen doen, maar het was moeilijk om hem daartoe te krijgen, want de gastheer verlangde geen belooning voor wat hij gedaan had. Petrus hield echter vol en toen zei de man: "Als ik dan toch zeggen moet wat ik wensch dan vraag ik ten eerste nog honderd jaar in gezondheid te mogen leven, ten tweede dat niemand die in mijn vijgenboom klimt er weer uit kan zonder dat ik het wil, en ten derde dat wie in mijn leuningstoel gaat zitten moet blijven zitten zoo lang als ik verkies." "Die wenschen zullen vervuld worden," zei Petrus, "maar het spijt me dat ge geen verstandiger wenschen hebt gedaan en althans niet om de hemelsche zaligheid hebt gevraagd." Toen nam ook hij afscheid en reisde de anderen achterna.
De man bleef dus nog honderd jaar gezond en welgemoed, en om den tijd te passeeren speelde hij kaart, zoodat hij daar zoo knap in werd dat niemand het van hem kon winnen. Maar de honderd jaren waren eindelijk om en toen kwam de Dood en zei: "Vriendje, je moet sterven." "Zoo," zei de ander, "doe me nog een plezier en pluk een paar vijgen van mijn vijgenboom, dan zal ik me onderwijl voor de reis klaar maken." De Dood klom in den boom en zocht een paar mooie vijgen uit, maar toen grepen de takken hem vast en hij kon niet meer naar beneden komen, hoe hij ook sloeg en trok en heen en weer sprong. De man liet hem begaan en deed net of hij niets merkte. En zoo bleef de Dood op den boom zitten en al dien tijd stierf er geen mensch op aarde. Eindelijk begreep de Dood dat het zoo niet langer ging en hij beloofde den man nog honderd jaar te laten leven als hij hem eindelijk losliet. Dat gebeurde en de man leefde dus nog honderd jaar en hij werd nog knapper in het kaartspelen en hij won hoe langer hoe meer geld.
Maar ook de tweede eeuw was eindelijk om en toen kwam de Dood weer en zei: "Vriendje, nu moet je sterven." "Ja," zei de man, "daar is niets aan te veranderen. Ga dus even zitten, dan ben ik zoo meteen tot je dienst." De Dood ging zitten, maar toen was hij weer een gevangen man. Hij raasde van kwaadheid, maar het gaf hem niets: hij zat vast en hij bleef vast. Hij wou echter niet toegeven en zoo bleef hij wel een half jaar lang op den stoel zitten. De ander stoorde er zich niet aan, want hij wist wel dat zijn nieuwe kameraad hem toch niets kon doen en het eind en slot was natuurlijk weer dat de Dood zich loskocht voor een nieuwe honderd jaar.
Pas waren die jaren voorbij of de Dood was weer present en nu pakte hij onzen vriend dadelijk beet en sleepte hem mee voordat hij gelegenheid had hem weer te verschalken. En zoo ging hij dan toch eindelijk dood. Eerst kwam hij aan de poort van den hemel maar Petrus zei: "Waarom heb-je indertijd niet gewenscht om zalig te worden? Het spijt me maar nu kan ik je niet in den hemel laten." "Wat niet kan, dat kan niet," zei de man en hij wandelde dus naar de hel. Daar werd hij direct binnengelaten en toen hij bij Lucifer kwam zei hij tegen dezen: "Eigenlijk hoor ik hier niet thuis, maar Petrus wou me niet in den hemel laten omdat ik zooveel van kaartspelen hou. Wat zou je er van zeggen als we eens een partijtje maakten?" Lucifer had daar wel zin in en ze bepaalden dus dat hij in de hel zou moeten blijven als Lucifer het won, maar dat anders zijn ziel vrij zou zijn. Zoo begonnen ze te spelen en natuurlijk won de man het; maar Lucifer dacht dat de kans wel zou keeren en hij bleef dus doorspelen tot de ander hem nog twaalf andere zielen had afgewonnen. Toen had hij er genoeg van en de man koos twaalf zielen uit en verliet daarmee de hel. Zoo kwam hij met zijn twaalf volgelingen weer aan de poort van den hemel en vroeg aan Petrus om binnengelaten te worden. "Hoor eens," zei Petrus, "ik heb je al gezegd dat ik je niet binnen mag laten!" "Dat is zoo," zei de ander, "maar weet je niet meer dat Onze Lieve Heer eens met zijn twaalf apostelen bij mij om gastvrijheid heeft gevraagd. Ik verkeer nu in hetzelfde geval: in de hel kunnen wij geen onderkomen vinden en in den hemel ook niet. Strijk dus je hand over je hart en laat ons binnen." Toen kreeg Petrus medelijden en hij vertelde het geval aan Onzen Lieven Heer en deze vond het goed dat de man en de twaalf kinderen werden binnengelaten; en zoo kwam de rijke man dus ten slotte toch in den hemel.
Er was eens een rijke man die heel barmhartig was. Nu gebeurde het dat Jezus op een van zijn omzwervingen met zijn apostelen aan het huis van dien man kwam en om nachtverblijf vroeg. Natuurlijk waren ze welkom en werden ze gastvrij onthaald. 's Morgens vertrokken de gasten, maar Petrus bleef nog achter, want Jezus had hem opgedragen den braven man te beloonen. Hij mocht drie wenschen doen, maar het was moeilijk om hem daartoe te krijgen, want de gastheer verlangde geen belooning voor wat hij gedaan had. Petrus hield echter vol en toen zei de man: "Als ik dan toch zeggen moet wat ik wensch dan vraag ik ten eerste nog honderd jaar in gezondheid te mogen leven, ten tweede dat niemand die in mijn vijgenboom klimt er weer uit kan zonder dat ik het wil, en ten derde dat wie in mijn leuningstoel gaat zitten moet blijven zitten zoo lang als ik verkies." "Die wenschen zullen vervuld worden," zei Petrus, "maar het spijt me dat ge geen verstandiger wenschen hebt gedaan en althans niet om de hemelsche zaligheid hebt gevraagd." Toen nam ook hij afscheid en reisde de anderen achterna.
De man bleef dus nog honderd jaar gezond en welgemoed, en om den tijd te passeeren speelde hij kaart, zoodat hij daar zoo knap in werd dat niemand het van hem kon winnen. Maar de honderd jaren waren eindelijk om en toen kwam de Dood en zei: "Vriendje, je moet sterven." "Zoo," zei de ander, "doe me nog een plezier en pluk een paar vijgen van mijn vijgenboom, dan zal ik me onderwijl voor de reis klaar maken." De Dood klom in den boom en zocht een paar mooie vijgen uit, maar toen grepen de takken hem vast en hij kon niet meer naar beneden komen, hoe hij ook sloeg en trok en heen en weer sprong. De man liet hem begaan en deed net of hij niets merkte. En zoo bleef de Dood op den boom zitten en al dien tijd stierf er geen mensch op aarde. Eindelijk begreep de Dood dat het zoo niet langer ging en hij beloofde den man nog honderd jaar te laten leven als hij hem eindelijk losliet. Dat gebeurde en de man leefde dus nog honderd jaar en hij werd nog knapper in het kaartspelen en hij won hoe langer hoe meer geld.
Maar ook de tweede eeuw was eindelijk om en toen kwam de Dood weer en zei: "Vriendje, nu moet je sterven." "Ja," zei de man, "daar is niets aan te veranderen. Ga dus even zitten, dan ben ik zoo meteen tot je dienst." De Dood ging zitten, maar toen was hij weer een gevangen man. Hij raasde van kwaadheid, maar het gaf hem niets: hij zat vast en hij bleef vast. Hij wou echter niet toegeven en zoo bleef hij wel een half jaar lang op den stoel zitten. De ander stoorde er zich niet aan, want hij wist wel dat zijn nieuwe kameraad hem toch niets kon doen en het eind en slot was natuurlijk weer dat de Dood zich loskocht voor een nieuwe honderd jaar.
Pas waren die jaren voorbij of de Dood was weer present en nu pakte hij onzen vriend dadelijk beet en sleepte hem mee voordat hij gelegenheid had hem weer te verschalken. En zoo ging hij dan toch eindelijk dood. Eerst kwam hij aan de poort van den hemel maar Petrus zei: "Waarom heb-je indertijd niet gewenscht om zalig te worden? Het spijt me maar nu kan ik je niet in den hemel laten." "Wat niet kan, dat kan niet," zei de man en hij wandelde dus naar de hel. Daar werd hij direct binnengelaten en toen hij bij Lucifer kwam zei hij tegen dezen: "Eigenlijk hoor ik hier niet thuis, maar Petrus wou me niet in den hemel laten omdat ik zooveel van kaartspelen hou. Wat zou je er van zeggen als we eens een partijtje maakten?" Lucifer had daar wel zin in en ze bepaalden dus dat hij in de hel zou moeten blijven als Lucifer het won, maar dat anders zijn ziel vrij zou zijn. Zoo begonnen ze te spelen en natuurlijk won de man het; maar Lucifer dacht dat de kans wel zou keeren en hij bleef dus doorspelen tot de ander hem nog twaalf andere zielen had afgewonnen. Toen had hij er genoeg van en de man koos twaalf zielen uit en verliet daarmee de hel. Zoo kwam hij met zijn twaalf volgelingen weer aan de poort van den hemel en vroeg aan Petrus om binnengelaten te worden. "Hoor eens," zei Petrus, "ik heb je al gezegd dat ik je niet binnen mag laten!" "Dat is zoo," zei de ander, "maar weet je niet meer dat Onze Lieve Heer eens met zijn twaalf apostelen bij mij om gastvrijheid heeft gevraagd. Ik verkeer nu in hetzelfde geval: in de hel kunnen wij geen onderkomen vinden en in den hemel ook niet. Strijk dus je hand over je hart en laat ons binnen." Toen kreeg Petrus medelijden en hij vertelde het geval aan Onzen Lieven Heer en deze vond het goed dat de man en de twaalf kinderen werden binnengelaten; en zoo kwam de rijke man dus ten slotte toch in den hemel.
Onderwerp
AT 0330A - The smith and the devil (death) 
AT 0330A - The smith and the devil (death) 
ATU 0330 - The Smith and the Devil
ATU 0330 - The Smith and the Devil
Beschrijving
Een man mag drie wensen doen. Hij wenst om nog honderd jaar langer te mogen leven. Ten tweede dat diegene die in de vijgeboom klimt, er niet meer uit kan komen. Ten slotte, dat diegene die in de leunstoel gaat zitten, daar moet blijven zitten zolang als de man dat wil. Na honderd jaar komt de Dood om de man te halen. De man vraagt of de Dood voor hem een paar vijgen uit de vijgeboom wil halen. De Dood kan vervolgens niet meer uit de boom komen. De man laat hem vrij op voorwaarde dat hij nog honderd jaar langer mag leven. Als die honderd jaar voorbij zijn komt de Dood weer en gaat op de stoel zitten. Nu vraagt de man weer om honderd jaar extra.
De man komt alsnog in de hemel nadat hij bij een kaartspel heeft gewonnen van Lucifer.
De man komt alsnog in de hemel nadat hij bij een kaartspel heeft gewonnen van Lucifer.
Bron
G.J. Boekenoogen 'Nederlandse sprookjes en vertelsels' in: Volkskunde 15 (1903), pp. 38-40 N°25B
Commentaar
1892
Vgl. SINVNS34; SPORDS15
The smith and the devil (death)
Naam Overig in Tekst
Jezus
Jezus
Petrus
Petrus
Dood
Dood
Lucifer
Lucifer
Onze Lieve Heer
Onze Lieve Heer
Naam Locatie in Tekst
Hemel
Hemel
Hel
Hel
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20