Hoofdtekst
VAN HET WINTERKONINKJE
In de tijd dat de dieren nog spreken konden, is er eens een grote vergadering gehouden, waarbij alle vogels tegenwoordig waren.
De viervoetige dieren hadden allang een koning en nu vonden de vogels, dat het niet aanging, dat zij het nog langer zonder koning moesten stellen. Ze hadden besloten om gezamenlijk te beraadslagen, wie van hen koning zou worden.
De vergadering begon al voor dag en dauw, maar het duurde tot laat in de avond voor ze tot een besluit kwamen, want iedereen wilde zelf koning worden. Dat kon nu eenmaal niet en daarom werd er tenslotte besloten, dat wie het hoogst zou vliegen koning over allen zou wezen. De volgende morgen zou de wedstrijd plaatsvinden. Alleen de haan was niet erg tevreden over het besluit, want hij wist bij voorbaat dat hij niet winnen zou, maar hij troostte zich ermee dat hij toch in elk geval koning over de kippen was. En toen het 's morgens dag werd, kraaide hij er lustig op los tot alle vogels wakker waren.
Het duurde niet lang of de wedstrijd kon beginnen. De vogels sloegen hun vlerken uit en vlogen op. Het was een gefladder en geklapper zoals men nog nooit had gehoord. De leeuwerik ging recht naar de hemel en de reiger en de sperwer en de havik waren ook weldra heel hoog, maar de patrijs en de fazant bleven dadelijk achter en gaven de strijd al gauw op.Het hoogst van allen kwam echter de arend. Eén voor één haalde hij de andere vogels in, want geen van allen kon het tegen hem uithouden. Hij zag ten laatste, dat hij de overwinnaar was en riep met schelle stem: "Hier ben ik!"Maar toen riep een héél klein vogeltje boven hem met een fijne stem: "En hier ben ik!"
Dat was het winterkoninkje, dat stilletjes op de rug van de arend was gaan zitten en zich zo naar boven had laten dragen. De arend was woedend, maar hij was te vermoeid om nog langer te vliegen en het winterkoninkje was dus hoger gekomen dan hij.
Toen alle vogels weer bij elkaar waren, hadden ze dus eigenlijk het winterkoninkje tot koning moeten uitroepen, maar niemand wilde zo'n nietig diertje als koning erkennen. En of het winterkoninkje al zei, dat zij zich aan het besluit van de vorige dag moesten houden, het gaf hem niets. Ze verklaarden, dat de arend koning moest worden en ze drongen van alle kanten op het winterkoninkje aan, zodat het moest vluchten om er het leven af te brengen.
Het vloog haastig weg en kroop in het gat van een holle boom, zodat de andere vogels niet bij hem konden komen. Maar ze waren hem achterna gevlogen en de arend droeg de uil op om ervoor te waken, dat het winterkoninkje niet uit het gat ontsnappen zou.
Zo stond de uil dus op schildwacht en keek met grote ronde ogen naar het gat en telkens als het winterkoninkje zijn kop naar buiten stak, sloeg de uil ernaar met zijn poot. Maar wip, was de kop weer verdwenen.
Dat duurde zo een hele tijd en de uil, die ook mee had gevlogen, begon slaperig te worden. Zo deed hij zijn ene oog toe en keek alleen met het andere. Eindelijk kon hij ook dit niet meer open houden en hij viel helemaal in slaap. Zodra het winterkoninkje dat merkte, vloog hij weg. Toen de uil de ogen weer opendeed, was de gevangene gevlogen en daarom roept de uil nog steeds klagend: "Eroet! eroet!"
Maar het winterkoninkje roept: "Koning ben ikkik-kik-kik-kik."Toch is hij nog altijd bang voor zijn onderdanen en durft alleen te roepen als hij zeker weet, dat er geen andere vogels in de buurt zijn.
(Groningen)
In de tijd dat de dieren nog spreken konden, is er eens een grote vergadering gehouden, waarbij alle vogels tegenwoordig waren.
De viervoetige dieren hadden allang een koning en nu vonden de vogels, dat het niet aanging, dat zij het nog langer zonder koning moesten stellen. Ze hadden besloten om gezamenlijk te beraadslagen, wie van hen koning zou worden.
De vergadering begon al voor dag en dauw, maar het duurde tot laat in de avond voor ze tot een besluit kwamen, want iedereen wilde zelf koning worden. Dat kon nu eenmaal niet en daarom werd er tenslotte besloten, dat wie het hoogst zou vliegen koning over allen zou wezen. De volgende morgen zou de wedstrijd plaatsvinden. Alleen de haan was niet erg tevreden over het besluit, want hij wist bij voorbaat dat hij niet winnen zou, maar hij troostte zich ermee dat hij toch in elk geval koning over de kippen was. En toen het 's morgens dag werd, kraaide hij er lustig op los tot alle vogels wakker waren.
Het duurde niet lang of de wedstrijd kon beginnen. De vogels sloegen hun vlerken uit en vlogen op. Het was een gefladder en geklapper zoals men nog nooit had gehoord. De leeuwerik ging recht naar de hemel en de reiger en de sperwer en de havik waren ook weldra heel hoog, maar de patrijs en de fazant bleven dadelijk achter en gaven de strijd al gauw op.Het hoogst van allen kwam echter de arend. Eén voor één haalde hij de andere vogels in, want geen van allen kon het tegen hem uithouden. Hij zag ten laatste, dat hij de overwinnaar was en riep met schelle stem: "Hier ben ik!"Maar toen riep een héél klein vogeltje boven hem met een fijne stem: "En hier ben ik!"
Dat was het winterkoninkje, dat stilletjes op de rug van de arend was gaan zitten en zich zo naar boven had laten dragen. De arend was woedend, maar hij was te vermoeid om nog langer te vliegen en het winterkoninkje was dus hoger gekomen dan hij.
Toen alle vogels weer bij elkaar waren, hadden ze dus eigenlijk het winterkoninkje tot koning moeten uitroepen, maar niemand wilde zo'n nietig diertje als koning erkennen. En of het winterkoninkje al zei, dat zij zich aan het besluit van de vorige dag moesten houden, het gaf hem niets. Ze verklaarden, dat de arend koning moest worden en ze drongen van alle kanten op het winterkoninkje aan, zodat het moest vluchten om er het leven af te brengen.
Het vloog haastig weg en kroop in het gat van een holle boom, zodat de andere vogels niet bij hem konden komen. Maar ze waren hem achterna gevlogen en de arend droeg de uil op om ervoor te waken, dat het winterkoninkje niet uit het gat ontsnappen zou.
Zo stond de uil dus op schildwacht en keek met grote ronde ogen naar het gat en telkens als het winterkoninkje zijn kop naar buiten stak, sloeg de uil ernaar met zijn poot. Maar wip, was de kop weer verdwenen.
Dat duurde zo een hele tijd en de uil, die ook mee had gevlogen, begon slaperig te worden. Zo deed hij zijn ene oog toe en keek alleen met het andere. Eindelijk kon hij ook dit niet meer open houden en hij viel helemaal in slaap. Zodra het winterkoninkje dat merkte, vloog hij weg. Toen de uil de ogen weer opendeed, was de gevangene gevlogen en daarom roept de uil nog steeds klagend: "Eroet! eroet!"
Maar het winterkoninkje roept: "Koning ben ikkik-kik-kik-kik."Toch is hij nog altijd bang voor zijn onderdanen en durft alleen te roepen als hij zeker weet, dat er geen andere vogels in de buurt zijn.
(Groningen)
Onderwerp
AT 0221 - The Election of Bird-king
AT 0221 - The Election of Bird-king 
ATU 0221 - The Election of King of Birds.
ATU 0221 - The Election of King of Birds.
Beschrijving
De vogels willen een koning. Er wordt een wedstrijd gehouden: wie het hoogste kan vliegen, wordt de koning. De arend vliegt het hoogst, maar er zit een winterkoninkje op zijn rug die het koningschap opeist. De vogels weigeren het winterkoninkje als vorst te erkennen en kiezen voor de arend. Het winterkoninkje vlucht in een gat in een boom. De uil wordt voor het gat gezet als zijn bewaker. Zodra de uil in slaap valt, ontsnapt het winterkoninkje. En nog alle dagen roept hij als er geen andere vogels in de buurt zijn: "Koning ben ik-kik-kik-kik-kik."
Bron
J.R.W. Sinninghe: Volkssprookjes uit Nederland en Vlaanderen. Den Haag 1978, p.9-11
Motief
B236.0.1 - Animal king chosen as result of a contest.
B236.0.1 - Animal king chosen as result of a contest.
B236.1 - Election of king of birds.
B236.1 - Election of king of birds.
B242.1.2 - Wren king of birds.
B242.1.2 - Wren king of birds.
Commentaar
The Election of Bird-king
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20